Գործընկերները, ընկերները, հարազատները եւ Ռազմիկ Դաւոյեանի ստեղծած գրականութեան երկրպագուները 13 յունուարին համախմբուեցան մեծ բանաստեղծին հոգեհանգիստի արարողութեան` հրաժեշտ տալու մեր ժամանակներու ինքնատիպ մտածողներէն մէկուն:
13 յունուարին «Արամ Խաչատրեան» համերգասրահի սրահին մէջ Հայաստանի Գրողներու միութեան նախագահ Էդուարդ Միլիտոնեան ըսաւ, որ մեր ժողովուրդը միշտ սիրով կարդացած է Դաւոյեանի ստեղծագործութիւնները եւ արդէն վաթսուն տարի ծանօթ է անոր բանաստեղծական աշխարհին, որ սկսած է «Իմ աշխարհը» ժողովածուով: «Դաւոյեանը հաստատուն ուղիով ամբողջ կեանքին իր բանաստեղծական հունը, ճանապարհը, աշխարհը ստեղծեց եւ` ոչ միայն բանաստեղծական. գրած է «Ստուերների միջով», «Ռեքուիեմ» եւ տասնեակէ աւելի բանաստեղծական հրաշալի գիրքեր, ինչպէս նաեւ` միջնադարեան մեծ նկարիչ Թորոս Ռոսլինի մասին արձակ երկը: Ռազմիկ Դաւոյեան գրած է տրամաներ, հրապարակախօսական յօդուածներ, հասարակական, քաղաքական գործունէութիւն ծաւալած է եւ արժանացած է բազմաթիւ մրցանակներու ու շքանշաններու», շեշտեց Միլիտոնեան` աւելցնելով, որ Դաւոյեան հետաքրքրական մարդ էր ու նոյնիսկ վիճելու ատեն կը ժպտէր, երբեք դառնութիւն եւ մաղձ չկային անոր խօսքերուն մէջ:
Ըստ բանաստեղծ Խաչիկ Մանուկեանին, կան հրաժեշտներ, որոնք նաեւ սկիզբ են: «Ռազմիկ Դաւոյեան այն ստեղծագործողն է, որ մոլորակ ստեղծած է: Անիկա կայ, եւ ուզողը կրնայ հոն երթալ, ապրիլ այդ բանաստեղծութիւններով, շնչել անոնցմով, ուժեղանալ: Նման մարդը կու գայ ու կ՛ըսէ, որ ասիկա իմ երկիրս է: Դաւոյեանի նման մեծութիւններ կու գան հզօրացնելու մեր հայրենիքը: Վահագն Դաւթեան ըսած է` «Պոէտները շանթարգելներ են եւ չեն թողնում` որեւէ շանթ, որեւէ ուժ գայ ու մխրճուի մեր մէջ»: Ես համոզուած եմ, որ մեր յաղթանակներու գրաւականը նաեւ Ռազմիկ Դաւոյեանի գրականութիւնն է, անոր ապրած կեանքը», ընդգծեց Մանուկեան:
Երեւանի Յովհաննէս Թումանեանի անուան պետական տիկնիկային թատրոնի տնօրէն եւ գեղարուեստական ղեկավար Ռուբէն Բաբայեան իր կարգին յայտնեց, որ Ռազմիկ Դաւոյեան իսկապէս մեծ բանաստեղծ էր: Բաբայեան բախտը ունեցած է անոր հետ յարաբերութիւն մշակելու տարիներ շարունակ, երբ Դաւոյեան Երեւանի թատրոնի եւ շարժանկարի պետական հիմնարկի յանձնաժողովի նախագահն էր: «Այն մթնոլորտը, որ ան կը ստեղծէր իր ուսանողներու համար, նախանձելի էր: Ան այնքան լոյս ու ժպիտ կը սփռէր, միշտ լաւ տրամադրութիւն ունէր, հրաշալի ներուժ: Միշտ պիտի յիշեմ այդ օրերը: Ան կը սորվեցնէր, անկախ տարիքէն, գիտելիքներու քանակէն, յարգել մարդը: Մենք կորսնցուցինք մեծ մարդն ու մեծ բանաստեղծը», եզրափակեց Բաբայեան:
