Կը թուի, որ կառավարութեան կազմութեան գործընթացի աւանդական եղանակէն շեղում կատարած է Լիբանանը: Երբ երկարատեւ խորհրդակցութիւններէ ետք լուր կը հրապարակուէր, որ վարչապետը պիտի ներկայանայ նախագահական պալատ` ներկայացնելու համար կառավարութեան կազմը, Լիբանանի քաղաքացիները ներքին համոզումով գիտէին, որ ամէն ինչ համաձայնեցուած է եւ նախագահը պարզապէս պիտի հաստատէ առաջարկուած կազմը:
Աւանդական այս բեմագրութիւնը այս անգամ չարդիւնաւորուեցաւ: Աւելի ճիշդը, համատարած համոզումը չկար, որ նախագահ-վարչապետ հանդիպումէն կամ կառավարութեան կազմի ներկայացումէն ետք պիտի բխէր կառավարութիւնը: Տպաւորութիւնը այն էր, որ կազմութեան այս ոդիսականի կարեւոր արար մը ցուցադրելու փուլը կը սպառէր այս ձեւով, որմէ ետք նոր անորոշ առկախումի փուլ կը սկսէր:
Նախագահին կողմէ հնչած Սահմանադրութիւնը օգտագործելու իրաւունքը երէկ յստակացաւ, երբ խորհրդարանի նախագահը պարզ դարձուց, որ նախագահը նամակով պիտի դիմէ խորհրդարանին` կառավարութեան կազմութեան հարցով:
Այստեղ եւս պարզ չէ, որ սահմանադրական ի՛նչ ընթացակարգ կրնայ օրինականացնել կառավարութեան կազմութիւնը: Նախագահին կողմէ նամակով դիմումը որեւէ արտակարգ տնօրինում կատարելու օրէնսդրական հիմք չունի եւ հետեւաբար անորոշ առկախումի տեսութիւնը չի չէզոքացուիր: Բարոյական-գիտակցական կոչի սահմաններուն մէջ մնալու ենթադրութիւնը այս պայմաններուն մէջ աւելի կը գերակշռէ:
Մեկնաբանութիւնները կը կեդրոնանան որոշակիօրէն արտաքին գործընթացներու վրայ. յատկապէս ճակատագրական պատերազմական արար կը սպասէ Սուրիան Իտլիպի մէջ, ուր ներգրաւուած են տարածաշրջանային ուժեր: Անոնց համակարգուիլը կամ իրար բախիլը կրնան հզօր ազդեցութիւն ունենալ լիբանանեան քաղաքական բեմին վրայ եւ այդ ճամբով ազդել կառավարութեան կազմութեան արագացման կամ առկախման վրայ:
Միեւնոյն ազդեցութիւնը եւ գուցէ աւելին կրնայ կապուիլ ոչ շատ ուշ հրապարակուելիք նախկին վարչապետի սպանութեան կապուած միջազգային դատավճիռին հետ: Այստեղ արդէն կառավարութիւնը բաղկացնող հիմնական ուժերուն միջեւ որեւէ հասարակ յայտարար կրնայ չգոյանալ` վճիռը ընկալելու քաղաքական մօտեցումներուն միջեւ:
Արգելակիչ պայմաններուն մէջ սակայն կայ նաեւ ներքին դրուածք: Թէ՛ ներհամայնքային եւ թէ՛ միջհամայնքային անհամաձայնութիւններու խորքը ի վերջոյ տուեալ համայնքի ճիշդ ներկայացուածութեան հարցն է. նախ համայնքի չափաբաժինը, յետոյ նաեւ համայնքը ներկայացնողներու հանգամանքները: Եթէ համակարգը ամբողջ միջհամայնքային է եւ քաղաքական կեանքի հիմը համայնքներու վրայ հիմնուած, ապա ուրեմն շատ կարեւոր է, որ անկախ իւրաքանչիւր համայնքի տրուելիք չափաբաժինէն, իրաւաքաղաքականօրէն համոզիչ դառնայ իւրաքանչիւր համայնքի ներկայացուածութիւնը:
Սկզբունքներու յարգման նման վերլուծում մը կը յանգի ի վերջոյ խորհրդարանի կազմութեան եղանակին. այլ խօսքով` ընտրական օրէնքին: Արդար եւ իրողական ներկայացուածութիւն ապահովող ընտրական օրէնքի հիման վրայ ընտրուած խորհրդարանն ու անկէ բխած կառավարութիւնը աւելի օրինաչափ, ընկալելի եւ համեմատաբար դիւրին կազմելի կ՛ըլլար, եթէ անշուշտ կը խօսինք միայն ներքին արգելակիչ պատճառներու մասին:
Այնքան ատեն որ ընտրական օրէնքը համեմատական-մեծամասնական-համայնքային-վարկանշային ընտրակարգերու խառնուրդով կը խախտէ իրողական ներկայացուածութեան պատկերը, այս կամ այն անհատը, որ կրնայ նաեւ աղերս չունենալ իր համայնքին հետ, կ՛օգտուի համայնքին վերապահուած չափաբաժինէն եւ տեսականօրէն կրնայ ներկայացնել համայնքը:
Կառավարութիւնը խորհրդարանական ընտրութիւններուն գործադիր արտացոլացումն է քաղաքագիտականօրէն: Հիմը ուրեմն պէտք է կազմել Լիբանանի պետական կառուցակարգի ընդառաջ համայնքներու իրաւունքներն ու ներկայացուածութեան իրաւունքը յարգելով:
Այսպիսով ալ պէտք է ընկալել ՀՅԴ Լիբանանի Կեդրոնական կոմիտէին անունով օրին կատարուած յայտարարութիւնները, որ գործողօրէնքը կը խախտէ համակարգը. այն համակարգը, որ հիմնուած է համայնքներու ներկայացուածութեան վրայ:
