«ԱՍՊԱՐԷԶ»
Համշէնահայ քաղաքական բանտարկեալներ Ճեմիլ եւ Նուրճան Աքսուներու ճակատագիրը անյայտ կը մնայ բռնատիրական Թուրքիոյ մէջ: Անոնց ութամեայ որդին` Արեւը, կը մնայ զրկուած իր ծնողքի խնամքէն: Դժբախտաբար միջազգային հանրութիւնը անտեղեակ կը մնայ այս զոյգէն, իրողութիւն մը, որուն պատասխանատուն նաեւ մե՛նք ենք` մեր անտարբերութեամբ կամ ձեռնծալութեամբ:
«Ակունք»-ի աշխատակից Մելինէ Անումեանը մեր ուշադրութեան կը յանձնէ անարդարօրէն բանտարկուած համշէնահայ ամոլին եւ անոր որդւոյն` Արեւի մասին մէկ այլ համշէնահայ մտաւորական Մահիր Օզքանի գրառումը: Ստորեւ կը ներկայացնենք «Ակունք»-ի գրութիւնը` իբրեւ ահազանգ, յիշելու եւ նախաձեռնելու առաջադրանքով.
«Իմ դստեր` Լուսինի եւ Ճեմիլի որդու` Արեւի առկայութեան դէպքում խաւարը մեզ չի սպառնում»: Իր ֆէյսպուքեան էջում նման գրառում է կատարել Պոլսում բնակուող համշէնահայ մտաւորական Մահիր Օզքանն` անդրադառնալով արդէն 40 օրից աւել բանտում պահուող համշէնահայ մտաւորականներ Ճեմիլ եւ Նուրճան Աքսուների որդու` 8-ամեայ Արեւի ապրումներին նուիրուած հրապարակմանը: Ի դէպ, Մահիր Օզքանն ու Ճեմիլ Աքսուն այն հազուադէպ համշէնահայերից են, ովքեր իրենց զաւակներին կոչել են հայկական անուններով: Մահիր Օզքանը գրառման տակ հրապարակել է նաեւ թուրքական «Ճումհուրիյէթ» օրաթերթում տպագրուած` «Չի կարողանում մօրը դիպչել… Փոքրիկ Արեւի լուռ ճիչը» յօդուածը: Այսու թարգմանաբար ներկայացնում ենք «Ճումհուրիյէթ»-ի ամբողջական յօդուածը.
«Արեւը մի 8-ամեայ երեխայ է: Մայրը` Նուրճան Վայիչը, եւ հայրը` Ճեմիլ Աքսուն, 40 օրից աւել է, ինչ բանտարկուած են «ընկերային ցանցերում արուած գրառումներ»-ի հիմքով: Բանտարկման դէմ նրանց վերջին առարկութիւնը եւս մերժուել է: Արեւը մօրն ու հօրը յաճախ է տեսնում հաստ ապակու յետեւից: Արեւի մօրաքոյրը` Թիւլայ Վայիչը, ով փորձում է Արեւին նկատել չտալ ծնողների բացակայութիւնը, ասում է. «Արեւը մինչ այժմ երբեք չի արտասուել: Վերջին անգամ, երբ ապակու յետեւից մօրը տեսաւ, աչքերը լցուեցին եւ ասաց. «Կարօտել եմ, ե՞րբ ես դուրս գալու»: Մօրաքոյրը պատմում է, որ ամէն բան անում է, որպէսզի Արեւին ուրախ պահի, եւ որ` նա խելամիտ երեխայ է, մինչ այժմ երբե՛ք լաց չի եղել: Սակայն վերջին 10 օրն սկսել է անընդհատ ասել, որ կարօտել է մօրն ու հօրը եւ հարցնել, թէ ե՞րբ են նրանք դուրս գալու:
Արեւի մօրաքոյրը նշում է. «Երբեմն դպրոց գնալ չի ուզում: Յաճախ եմ նրան իրենց տուն տանում, 1-2 օր միասին այնտեղ ենք մնում: Նրանց տունը ներկայում դատարկ է: Մի քիչ ուրախանում է, երբ տեսնում է ծնողների իրերն ու իր խաղալիքները: Սակայն, երբ նորից իմ տունն եմ տանում, տրամադրութիւնը վատանում է»: Մօրաքոյրն անդրադառնալով նրանց վերջին հանդիպմանը` յայտնում է. «Տխրեց, երբ ապակու յետեւից չկարողացաւ մօրը դիպչել: Ես ինչքան էլ ջանքեր գործադրեմ, նա մօր ու հօր կարիքն ունի: Ես միայն Արեւի համար ուզում եմ, որ նրանք դուրս գան: Երբ նրան տխուր եմ տեսնում, ես էլ եմ տխրում: Արեւին զրկել են թէ՛ մօրից եւ թէ՛ հօրից: Միակ մաղթանքս է, որ հնարաւորինս արագ վերջ տրուի Նուրճանի եւ Ճեմիլի դէմ այս անարդարութեանը»»:
