Համացանցի վրայ մեր ուշադրութիւնը կը գրաւէ «Պիզիմ Անթալիա»-ի սիւնակագիր Ապտուլլահ Պասմաճըի ստորագրութեամբ գրութիւն մը, ուր հեղինակը կը պատմէ գրախանութէ մը ներս իր տեսածին մասին:
Հրատարակուած յօդուածին բովանդակութիւնը այդքան ալ զարմանալի չէ: Շատեր կը զարմանան, որ այս երկրին մէջ հիմա կը տպուին Հայոց ցեղասպանութեան մասին գիրքեր, որոնց անունն իսկ կարելի չէր արտասանել ասկէ քանի մը տարի առաջ: Այս նոր զարգացումին դիմաց ժողովուրդին կեցուածքը ի՞նչ է սակայն:
Յօդուածագիրը նախ զարմանք կը յայտնէ, որ Թուրքիոյ մէջ անհամար գիրքեր կը տպուին, հակառակ որ ժողովուրդը ընթերցասէր չէ: Հրատարակիչները ինչպէ՞ս կը յաջողին տպել այսքան շատ գիրք: Բայց բուն նիւթը այս չէ: 11 յունիսը շատ տաք օր մըն էր, ու ինք ալ գրախանութէ մը ներս մտած էր հետաքրքրական գիրք մը ընտրելու համար: Միջոց մը իր ուշադրութիւնը գրաւեցին այր ու կին մը, որոնք գիրքերը կը քննէին: Կինը քանի մը գիրք առած էր արդէն ձեռքին մէջ, իսկ այրը կը կարդար գիրքի մը վերջին էջը: Հետաքրքրուեցաւ ու տեսաւ, որ այդ գիրքը կը կոչուէր «Թուրքիոյ մէջ Հայոց ցեղասպանութիւն»: Մարդը կը կարդար այդ գիրքի վերջին էջին մէջ տպուած բացատրութիւնը: Բայց յանկարծ այնքան զայրացաւ իր կարդացածէն, որ սկսաւ կնոջը պոռալ. «Վա՛ր դիր այդ գիրքերը, ես Հայոց ցեղասպանութեան մասին գիրք վաճառող գրախանութէն գիրք չեմ գներ: Այստեղ Թուրքիա է, չեմ հասկնար, թէ ինչպէ՞ս կ՛արտօնեն այսպիսի գիրքերու հրատարակութիւնը»:
Բոլոր գիրքերը թողուցին հոն ու զայրոյթով դուրս ելան գրախանութէն:
Յօդուածագիրը այս պատահարը պատմելէ ետք կ՛ըսէ. այդ մարդը չլսեց, որ խանութին մէջ ներկայ գտնուողները ի՛նչ ըսին իր ետեւէն: Բայց ինք լսեց: Ներկաները կ՛ըսէին. «Փայտ գլուխ», «Մարդը չի կարդար որ», «Բոլորս ալ նախապաշարեալ ենք, այս կերպով մարդ չենք կրնար ըլլալ», «Այստեղ գրախանութ է, տանկալա՛ք, հարկա՛ւ ամէն տեսակ գիրք պիտի վաճառուի», «Սա մարդուն նայէ, մարդու կը նմանի՞», «Ա՜խ, ի՞նչ պիտի ըլլայ մեր վիճակը»:
