Սերոբ Գալայճեանի Մահուան Տարելիցին Առիթով

Սիրելի՛ հայրիկ,

Քու անթառամ յիշատակովդ պարուրուած, կրկին քայլերս ակամայ զիս առաջնորդեցին հոն, ուր անհոգ մանկութիւնս կը խայտար: Մանկութեանս դպրոցը… եւ յիշեցի օրերն այդ բերկրալիր, երբ ձեռքս բռնած կ՛առաջնորդէիր դէպի Ազգային Արամեան վարժարան, սակայն այս անգամ հոգիս դատարկ էր, եւ էութեանս մէջ կար խորունկ, անյատակ վէրք մը, որ կարելի չէր դարմանել: Առանձին էի, միայնակ:

Տխուր էր երբեմնի ուրախ փողոցը, տխուր էին մարդիկ, տխուր էր մանաւանդ հոգիս: Դպրոցին բակը ամայի էր, կարծես կ՛ողբար: Դասարանները այս անգամ տժգունած էին, սակայն ուրախութեան նշոյլ մը կը փորձէի զետեղել սրտիս մէջ` քաջ գիտնալով, որ կեանք մը համակ ապրած էիր այստեղ, ծառայած էիր իբրեւ այս կառոյցին տնօրէն, ուստի հոգիդ ընդմիշտ կը ճախրի այս դպրոցին երկնակամարին տակ: Հոն է գրասենեակդ, հոգիէդ մասնիկ մը, կը մօտենամ սրտատրոփ` քեզ գտնելու յոյսով, ջերմութիւնդ կը զգամ ամէնուրեք, սակայն դուն հոն չես, չկա՜ս…

Արտասուալից աչքերով, մտամոլոր կը վերադառնամ նոյն միապաղաղ ճամբով, քեզ տեսնելու յոյսը արդէն անէացած է:

Կեանքդ եղաւ ապրուած երկար ու դժուարին տարիներու ամբողջութիւն մը` սկսելով երբեմնի հայահոծ Տիգրանակերտ քաղաքէն` իբրեւ ծննդավայր (1922), ապա իբրեւ սան` Մեծի Տանն Կիլիկիոյ դպրեվանքի (1939), եւ յաջորդաբար աւելի քան քառասուն տարիներ ուսուցչական ասպարէզին քու ծառայութեամբդ Գամիշլիի Ազգային վարժարանին (1943-1950), Հալէպի Հայկազեան վարժարանին (1950-1953) եւ Լիբանանի Ազգային Արամեան վարժարանին (1953-1983) մէջ:

Ունեցար կուսակցականի երկարամեայ գործունէութիւն, ՀՅԴ «Իշխան» կոմիտէին անդամ եղար 1963 թուականէն մինչեւ 1982:

Ուղիղ տարի մը անցաւ քու բացակայութենէդ: Միասնաբար նշեցինք վերջին Հայրերու տօնը, տուիր հայրական գուրգուրոտ համբոյրդ, որ կարծես հրաժեշտի խօսքդ ըլլար: Ապա հեռացար առյաւէտ:

Տարի մը ամբողջ սպասեցի վերադարձիդ` հաւատալով, որ պիտի գաս նոյն շքեղ կեցուածքով, վայելուչ արտաքինով ու մեղմ ժպիտով, բայց չեկար: Որոշեցի ես քովդ գալ` նշելու Հայրերու օրը: Ամպամած երկինք, հով ու անձրեւ էր, չորս կողմս խաչեր, տապանաքարեր, ո՞ւր ես, հայրի՛կ… Կանգնեցայ շիրիմիդ դիմաց, նայեցայ պատկերիդ, մերթ լալով, մերթ ժպիտով մը բարի, երկա՜ր զրուցեցինք. ժամերը սահեցան, մոմերը հալեցան:

Ես կ՛երթամ, սիրելի՛ հայր, քու յիշատակդ սրտիս մէջ կը մնայ յաւերժ:

Դուստրդ`
ՀՈՒՐԻ ՍԵՐՈԲ ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ