ՐԱՖՖԻ ՏԵՄԻՐՃԵԱՆ
Այսօր հաւաքականութիւններուն մէջ խօսքը տիրական է. ընկերութիւնները կ՛առաջնորդուին կարգախօսով ու լոզունքով, բռնատիրութիւնը կը ժողովրդավարանայ զրպարտութիւններով, անարդարութիւնը կ՛իմաստաւորուի, անմարդկային ոճիրները կ՛արդարացուին, անբարոյականութիւնը ընդունելի կարգ կը ստանայ, արժեչափերը կը չքանան, անձնական շահարկումները կը գերակշռեն հաւաքականին եւ վերջապէս, ճերմակը դիւրութեամբ կ՛ըլլայ սեւ, եւ սեւն ալ…
Այս իրադրութիւններուն մէջ, այսօր, աւելի քան երբեք, անհրաժեշտութիւն է ներկայութիւնը դաշնակցականի ազնիւ խօսքին, որ կը հետեւի Դաշնակցութեան գաղափարախօսութեան, մարտավարութեան եւ ռազմավարութեան: Այս մէկը չի նշանակեր, որ դաշնակցականը ազատ չէ, ո՛չ: Ան իր մտածողութեան ու գաղափարներուն մէջ ունի անսահման ու անծայրածիր ազատութիւն, որ կը սահմանափակուի կուսակցութեան կազմակերպական կառոյցին մէջ, որովհետեւ ինք ուխտած է այդ կուսակցութեան ընդմէջէն հետապնդել նպատակները, որովհետեւ ունի հաւաքական պատասխանատուութեան գիտակցութիւն: Նշեալ սահմաններէն անդին, ներքին օրակարգերու հրապարակային քննարկումը նոյնինքն կազմակերպական խախտում է` հակադաշնակցական քայլ է:
Դաշնակցականին խօսքը եւ գործը մէկզմէկու պէտք է համապատասխանեն. խօսքը գործի արտայայտութիւնը պէտք է ըլլայ, խօսքը գործի ուժ պէտք է ունենայ: Այդ խօսքը երեւոյթները լուսարձակի տակ կ՛առնէ եւ ոչ թէ` երեւոյթներուն հեղինակները: Գիտէ, որ իր խօսքը ունի բարոյական սահմաններ, չափ ու կշիռ` հիմնուած առարկայական տուեալներու եւ արժեչափերու վրայ: Չի զբաղիր մանրուքներով, հարցերը չ՛ընդհանրացներ եւ չի հետապնդեր անհատական նեղ հաշիւներ ու նպատակներ: Ան իր խօսքին տէրն է ու պատասխանատուն, Ժամանակի կամ պայմաններու փոփոխութիւններով չի հրաժարիր իր սկզբունքներէն ու հաւատքէն:
Դաշնակցականը, երբ ծաղիկ մը տեսնէ, չի կրնար յայտարարել, որ գարունը կանուխ հասած է, եւ կամ ալ, երբ հանդիպի ամպի մը, յայտարարէ փոթորիկի սկիզբը: Ան ո՛ւր որ ալ ըլլայ, ո՛ր ցանցին մէջ ալ գտնուի, Դաշնակցութեան ներկայացուցիչն է, զինուորն է, քարոզիչն է, առաջնորդն է: Ան ամէն ինչ կ՛ընէ կուսակցութեան պատիւն ու արժանապատուութիւնը պահպանելու համար, նահատակներու արեան կաթիլներով թրծուած դրօշը բարձր պահելու համար: Ուստի, աշխարհագրական սահմանները, արդի արհեստագիտութիւնը, ժամանակն ու միջավայրը երբեւիցէ չեն արգելակեր դաշնակցականի բարոյական արժեչափերով առաջնորդուող խօսքն ու գործը:
Այսօրուան պայմաններուն մէջ մեր առջեւ ցցուած ներքին եւ արտաքին մարտահրաւէրներուն դէմ յանդիման, խօսքէ անդին աշխատողներու կարիքը ակնյայտ է, գործնական մօտեցումը անհրաժեշտութիւն է: Մեր միջավայրին մէջ խօսողները բազմաթիւ են, բամբասողները` անթիւ, խլրտումներ յառաջացնողները` անհամար: Ուրեմն պէտք է քիչ խօսիլ եւ շատ գործել` դաշնակցական խղճով, բարոյականութեամբ, խիզախութեամբ եւ նուիրումով: Միա՛յն աշխատանք…
Վերջապէս, ինչո՞ւ քրիստափորներու, ռուբէններու, վրացեաններու, փափազեաններու, զէյթլեաններու, տասնապետեաններու խօսքերը անմահացած են: Պատճառը մեծ բառերու կոյտե՞րն են, գրական ո՞ճը, այլախոհ կարծիքնե՞րը, գեղարուեստական արժէ՞քը, ամբոխավարական մօտեցո՞ւմը: Ո՛չ: Պատճառը պարզապէս ա՛յն է, որ այդ խօսքերը դաշնակցական գործերէն բխած են…
