Բրիտանական «Պի.Պի.Սի.» հեռատեսիլի-ձայնասփիւռի կայանը իր «Մեր աշխարհը» յայտագրի հաղորդումներէն մէկը նուիրած է Հայոց ցեղասպանութեան նիւթին:
«Պի.Պի.Սի.»-ի լրագրող Լարա Պետրոսեանին մեծ հայրը մէկն է այն քիչերէն, որոնք 1915-ին կրցած են ազատիլ տեղահանութենէն եւ նոր կեանքի սկսիլ արտասահմանի մէջ: Դար մը վերջ «Յիշելով հայերու կոտորածները» խորագրեալ հաղորդումի համար Լարա այցելած է իր հայ ընտանիքի Թուրքիոյ մէջ գտնուած ծննդավայրը` պարզելու համար, թէ ի՛նչ մնացած է իր հայկական արմատներէն: Իրեն ընկերացած է թուրք լրագրող Ռենկին Արսլան, որ փորձած է հասկնալ թէ ինչո՞ւ դպրոցի մէջ իրենց չեն պատմած «Հայոց ցեղասպանութեան» մասին: Լրագրողները միասին պարզած են, թէ որքա՛ն քիչ բան մնացած է հայկական մշակոյթէն ու համայնքէն: Իրենց ճամբորդութեան ընթացքին անոնք փորձած են ուսումնասիրել, թէ արդեօք թուրք հասարակութիւնը պատրա՞ստ է անկեղծօրէն քննարկելու անցեալը: Յայտնաբերելով անցեալի մասին իրենց ընտանիքներուն չափազանց տարբեր վարկածները` լրագրողները փորձած են հասկնալ, թէ ինչո՞ւ կը շարունակուի այդքան բարդ մնալ կոտորածներու պատմութիւնը պատմելը:
Լարա Պետրոսեան մեկնած է Վան` պարզելու, թէ ի՞նչ մնացած է իր նախնիներու ու հայերու հետքերէն, մինչդեռ Ռենկին Արսլան գացած է իր հայրենի բնակավայրը` հասկնալու, թէ ի՞նչ պատահած է հոն ապրող հայերու հետ:
Լարա Պետրոսեան իր ճամբորդութիւնը սկսած է Աղթամար կղզիէն ու Ս. Խաչ եկեղեցիէն, ուր ան հանդիպումներ ունեցած է տեղւոյն բնակիչներէն մէկուն հետ: Լրագրողը կը նշէ, որ ժամանակակից Վանի մէջ որեւէ հետք չկայ այն մասին, որ հոս հայեր բնակած են: Ան այցելած է հայերու թաղամասը, ուր այժմ միայն աւերակներ են, եւ որոնց մէջ հաւանաբար կը գտնուի նաեւ իր արծաթագործ մեծ հօր խանութը: Իր մեծ հայրը այդտեղէն փախած է 1915-ին:
«Ոչինչ մնացած է իմ ընտանիքի թաղամասէն, ո՛չ մէկ հասցէ, ուր կարելի է երթալ, ո՛չ մէկ դրացի, որոնց հետ կարելի է խօսիլ: Ոչի՛նչ: Կարծես թէ մենք երբեք գոյութիւն չենք ունեցած հոս», կը պատմէ լրագրողը:
Այնուհետեւ Լարա Պետրոսեան այցելած է Մուշ քաղաք, որ այսօր գլխաւորաբար բնակեցուած է քիւրտերով: Քաղաքին մէջ հայկական շէնքեր գրեթէ չկան: Ան փորձած է պարզել, թէ կա՞ն արդեօք ծպտեալ հայեր, որոնք տակաւին կ՛ապրին մահմետական այս քաղաքին մէջ: Պետրոսեան այցելած է հայկական մշակութային կեդրոն, որուն հիմնադիրը պատմած է, թէ ի՛նչ կը նշանակէ հայ ըլլալ ու ապրիլ վախի մէջ:
Իսկ թուրք լրագրողը իր ճամբորդութեան ընթացքին հանդիպումներ ունեցած է թուրք ակադեմիկոսներէն Ճենկիզ Աքթարի հետ, որ կը պաշտպանէ 1915-ի դէպքերը ցեղասպանութիւն անուանելու տեսակէտը: Աքթար պատմած է, որ թուրք հասարակութիւնը վերջին տարիներուն աւելի հետաքրքրուած է Ցեղասպանութեան հարցով եւ Ցեղասպանութիւնը ժխտելու մասին պետութեան ջանքերը տապալած են:
«100 տարի առաջ իմ ընտանիքը հեռացած է այս հողերէն: Հակառակ որ դար մը անցած է, ես կը զգամ, որ 1915-ի սարսափելի դէպքերը բաց վէրքի նման կ՛արիւնին: Ես կ՛ապրիմ` յոյս ունենալով, որ օր մը այդ վէրքը պիտի սպիանայ», եզրափակած է Լարա Պետրոսեան:
