«Թուրքագիտական փորթալ»
Թուրք յայտնի յօդուածագիր Մուրաթ Եքթինն իր նոր յօդուածում փորձել է վերլուծել Թուրքիայի արտաքին քաղաքականութիւնը` յանգելով այն մտքին, որ Թուրքիայի արտաքին քաղաքականութիւնում ջրբաժանի ժամանակաշրջան է, ինչը լի է բարդութիւններով ու խնդիրներով, ոչ գոհացուցիչ արդիւնքներով:
Թուրքական «Ռատիքալ» պարբերականում լոյս տեսած յօդուածում թուրք հեղինակն անդրադառնում է նաեւ Հայաստանի նկատմամբ Թուրքիայի վարած քաղաքականութեանը:
«Զերօ խնդիրների քաղաքականութիւնը 2008-2009 թուականներից յետոյ արագօրէն միայնութեան գործընթացի մէջ մտաւ: Մենք սկսել ենք վճարել դրա գինը… Թուրքիայի Հանրապետութիւնը հիմնուել է մասնատուող եւ փլուզուող մի կայսրութիւնից մնացած տարածքների վրայ: Թուրքիան չի կարողացել հասնել համաձայնութեան հարեւան պետութիւնների հետ: Եւ այդ սխալների մի մասը հէնց մեր ուսերին է: Չենք ճանաչել Կիպրոսի յունական հանրապետութիւնը (Կիպրոսի Հանրապետութիւնը-խմբ.), Ազրպէյճանի հողերի բռնազաւթման պատճառով (Արցախի ազատազրուած տարածքները-խմբ.) Հայաստանում չունենք դեսպանատուն: Իրաքի հիւսիսում էլ «Քրտական աշխատաւորական կուսակցութեան» պատճառով շատ բանի չենք կարողացել հասնել Քրտական ինքնավարութեան հետ», նշում է Էթքինը` յաւելելով, որ թուրքական արտաքին քաղաքականութիւնում բաժանում է մօտենում:
Վերջինս նաեւ յիշում է անցեալ տարիները` իրենց աշխուժութեամբ առանձնացնելով 2008-2009 թուականները:
«Այժմ անգամ մտածելն է բարդ, սակայն 2008 թուականին Թուրքիայի միջնորդութեամբ Իսրայէլն ու Սիրիան բանակցում էին: Անգարան էլ օգնում Փաքիստանի եւ Աֆղանիստանի միջեւ երկխօսութեանը: Թուրքիայի եւ Հայաստանի միջեւ ֆութպոլային դիւանագիտութիւնը սկսուեց: Եգիպտոսի եւ Իրաքի հետ ամէն օր մի նոր պայմանագիր էր կնքւում», յաւելում է թուրք հեղինակը:
«Իսկ 2015 թուականին նայելով` տեսնում ենք, որ թուրքական դեսպանատուն չկայ ո՛չ Կիպրոսի, ո՛չ էլ Հայաստանի մայրաքաղաքներում: Դեսպանութիւններ չեն մնացել նաեւ Սիրիայում, Եգիպտոսում եւ Իսրայէլում», գրում է Եթքինը` գալով այն եզրայանգման, որ թուրքական քաղաքականութեան համար ծանր շրջան է ոչ միայն հարեւանների հետ յարաբերութիւնների տեսանկիւնից, այլ նաեւ միջազգային ասպարէզում, այդ թւում` Միացեալ Նահանգների հետ շփումների կրաւորականութեան տեսակէտից:
Յիշեցնենք, որ 1993 թուականին Թուրքիան միակողմանիօրէն փակել է օդային եւ ցամաքային սահմանը Հայաստանի հետ, սակայն 2 տարի անց միջազգային հանրութեան ճնշման ներքոյ վերաբացել է օդային սահմանը: Ինչ վերաբերում է ցայսօր փակ ցամաքային սահմանի վերաբացմանն ու դիւանագիտական յարաբերութիւնների հաստատմանը, Թուրքիան այս հարցում հանդէս է գալիս նախապայմաններով` Հայաստանից պահանջելով Ազրպէյճանին յանձնել ազատագրուած տարածքները եւ յարգել Ազրպէյճանի «տարածքային ամբողջականութիւնը»:
