Ազգ. Բուժարանի
Խնամակալութեան Մամլոյ Ասուլիսը
Հայ Ազգային բուժարանի խնամակալութեան կազմակերպած թէյասեղանը, ի պատիւ լիբանանահայ թերթերու խմբագիրներուն եւ մամլոյ ներկայացուցիչներուն, տեղի ունեցաւ շաբաթ, 13 փետրուար 1965, երեկոյեան ժամը 5:30-ին, Ամերիկեան համալսարանի Ալիւմնայ քլապին մէջ, նախագահութեամբ լիբանանահայոց առաջնորդ արքեպիսկոպոսի:
Ներկայ էին բուժարանին բժշկական յանձնախումբերու անդամ յարգելի բժիշկներ, Տիկնանց օժանդակ յանձնախումբի անդամուհիներ եւ մամուլի խմբագիրներ ու թղթակիցներ:
Տիկնանց օժանդակ յանձնախումբին կողմէ բաժակ մը թէյի հիւրասիրութենէն ետք, «Բուժարանի օր»-ուան հանգանակութեան եւ բուժարանը հետաքրքրող այլ կարեւոր հարցերու շուրջ տեղի ունեցաւ տեղեկատուութիւն եւ խորհրդակցութիւն:
Խնամակալութեան ատենապետ տոքթ. Գ. Թապուրեան կարդաց ընդարձակ տեղեկագիր մը` ներկայացնելով բուժարանին կատարած մեծ գործը, ներկայի ունեցած կարգ մը դժուարութիւնները եւ առաջադրուած ծրագիրները:
«Ազգային բուժարանը,- ըսաւ տոքթ. Թապուրեան,- սփիւռքի հայկական մեծագոյն բժշկական հաստատութիւնն է: Տարիներով եղած է հայ հիւծախտաւորին յոյսի միակ ապաւէնը: Հազարաւոր հիւանդներ հոն գտած են բժշկական առաջնակարգ խնամք, մարդկային ջերմ վերաբերում, հայկական մտերմիկ մթնոլորտ, գուրգուրանք եւ մխիթարութիւն: Հազարաւորներ հոն վերագտած են իրենց խորտակուած առողջութիւնը եւ վերադարձած` իրենց ընտանեկան պարտականութիւններուն եւ գործունեայ կեանքին»:
Որպէսզի ազգօգուտ եւ մարդասիրական այս գնահատելի գործը առաւել օգտակարութեամբ շարունակուի, պէտք է առաջքը առնել կարգ մը դժուարութիւններու, որոնք կը կազմեն խնամակալութեան գլխաւոր մտահոգութիւնները:
Իբրեւ անյետաձգելի պահանջ` տոքթ. Թապուրեան ներկայացուց անձնակազմի կնճռոտ հարցը: Հիւանդապահուհիներու եւ աշխատաւորներու անհրաժեշտ կարիքը ունի բուժարանը:
Այս առթիւ յարգելի տոքթորը կոչ ըրաւ հայ հիւանդապահուհիներուն, «որոնց մէջ, վստահ ենք,- ըսաւ- չեն պակսիր անձնուէր հոգիներ, որոնք ուզեն մասնակցիլ եղբայրները եւ քոյրերը բուժելու մեծ գործին (նոյնիսկ ժամանակաւոր կերպով):
Ազգային բուժարանը դժուարութիւններ ունի նաեւ հայ բժիշկներ գտնելու, որոնք յօժարին բուժարանին մէջ բնակելու:
«Ազգային բուժարանի երկրորդ մտահոգութիւնը,- յայտնեց տոքթ. Թապուրեան, հիւանդներու թիւին աստիճանական նուազումն է»:
«Շնորհիւ վիրաբուժութեան յառաջդիմութեան, հիւծախտը կորսնցուցած է իր թափը: Ինքնին այս շատ ուրախալի երեւոյթ է»: Եւ սակայն «փորձութիւնը ցոյց տուած է, որ եթէ մղուած պայքարը թուլնայ, հիւանդութիւնը նորէն գլուխ կը ցցէ: Պէտք է միշտ աչալուրջ հսկել եւ պայքարը շարունակել»:
Տեղեկագրէն յայտնի եղաւ նաեւ, թէ խնամակալութիւնը ձեռնարկած է ներքին բարեկարգութեան ծրագրի մը իրագործման:
Արդէն իսկ հաղորդագրութեամբ խնամակալութիւնը պիտի ներկայացնէ բուժարանին ներկայ կացութիւնը:
Խնամակալութեան անդամներէն տոքթ. Մ. Էպլիղաթեան մանրամասն զեկուցումով մը ներկայացուց Ազգային բուժարանը, որ 1105 մեթր բարձր է ծովէն եւ ունի 192 հազար քառակուսի մեթր տարածութիւն:
Բուժարանը կը բաղկանայ վեց շէնքերէ: Մայր շէնքը, Լոս Անճելըսի հայոց շէնքը, «Գալուստ Կիւլպէնկեան» հիմնարկի գիտական հետազօտութեան շէնքը: Սէմէրճեան ապաքինարան շէնքը, Քէքլիկեան բժիշկներու շէնքը եւ մատուռը: Ունի բացօթեայ թատերաբեմ եւ մեծ ջրամբար մը: Ծրագրուած է բուժարանը շրջապատել ցանկապատով եւ անցընել երկաթէ դարպաս մը:
Մինչեւ 250 հիւանդներ կրնան ընդունուիլ բուժարանին մէջ: Ներկայիս կը բուժուին 85 հիւանդներ, որոնց 43-ը հայ եւ 42-ը օտար: 21 հայեր բոլորովին ձրի ընդունուած են: Հիւանդներուն 59-ը ուղարկուած են լիբանանեան կառավարութեան կողմէ, անշուշտ` վճարովի, որոնց մէջ հայեր ալ կան: Միայն 5 հիւանդներ ինքնավճար են:
Բուժարանի տարեկան ելքն է 350.000 լ. ոսկի, մուտքը` 340.000 լ. ոսկի, 10.000 լ. ոսկիի բաց մը ունի:
Ասուլիսի ընթացքին խօսք առնողները, բոլորն ալ, գնահատանքով արտայայտուեցան բուժարանին կատարած մարդասիրական գործին մասին, որ արժանի է անվերապահ քաջալերանքի ու գուրգուրանքի:
Արդարեւ, Ազունիէի Ազգային բուժարանը, համագաղութային օժանդակութեան արժանացած հաստատութիւն մըն է: Այլ երկիրներու մէջ գտնուող մասնաճիւղերու օժանդակ յանձնախումբեր, յատկապէս` Ամերիկայի մասնաճիւղը եւ «Գարակէօզեան» հաստատութիւնը, իրենց գնահատելի գործունէութեամբ կարեւոր յատկացումներ կ՛ընեն բուժարանին:
Ասուլիսի փակման խօսքը ըրաւ առաջնորդ սրբազանը: Օրհնեց յիշատակը հաստատութեան հիմնադիրներուն: Օրհնեց նաեւ խնամակալութեան, Տիկնանց օժանդակ յանձնախումբի, բժշկական յանձնախումբերու եւ մասնաճիւղերու անդամները, նաեւ բոլոր անոնց, որոնք նուիրական պարտականութեամբ մը կանգուն կը պահեն հայ ժողովուրդի պարծանքը եղող այս մեծ հաստատութիւնը:
«Հայ ժողովուրդը,- ըսաւ սրբազան հայրը- միշտ գնահատած է իր բարեսիրական հաստատութիւնները եւ տուած է սրտաբուխ, գիտակցութեամբ ու պիտի շարունակէ տալ նաեւ ասկէ ետք»:
Ասուլիսը վերջ գտաւ սրբազան հօր «Պահպանիչ»-ով:
Ազգային բուժարանը, հայ ժողովուրդի նուէրներով սկսած, այսօր դարձած է պատկառելի հիւանդանոց մը, համազգային գնահատանքի ու գուրգուրանքի արժանացած նուիրական հաստատութիւն մը, որ կը գնահատուի շուրջ չորս միլիոն լ. ոսկի:
Աւելի քան երեսուն տարիներէ ի վեր նախախնամական դեր կը կատարէ:
28 փետրուար Բուն Բարեկենդանի կիրակին Բուժարանի հանգանակութեան օրն է: Արդէն իսկ աւանդական ձեռնարկ դարձած, այս տարի յատկապէս, հանգանակութեան գումարը պէտք է գերազանցէ նախորդ տարիներու քաջալերական արդիւնքները:
Պէտք է ցոյց տրուի, որ հայ ժողովուրդը կը գիտակցի եւ խորապէս կը գնահատէ մարդասիրական բնոյթ ունեցող այս պատուաբեր ձեռնարկը:
Պարտաւոր ենք գիտակցիլ, թէ ինչ որ պիտի տանք, ինչ որ կու տանք, անիկա գոհացում պատճառող սրտաբուխ նուիրատուութիւն մը ըլլալէ աւելի, կենսական դեր մը ունի կատարելիք: Պէտք է տանք ոչ միայն զգացումով, այլ` գիտակցութեամբ, ազգապահպանման ծառայող մեծ պարտականութիւն մը կատարած ըլլալու գիտակցութեամբ: ՊԷտք է տանք նաեւ առաւելագոյն կարելիութիւններու չափով, որպէսզի` խնամակալութիւնը, նիւթական մտահոգութիւններէ հեռու, կարենայ իրագործել իր այնքան էական նոր ծրագիրները:
ՀՐԱԶԴԱՆ
