Էրզրումի Ազիզիէ շրջանին մէջ գտնուող Սուրբ Մինաս եկեղեցին, որ նախապէս օգտագործուած է իբրեւ ախոռ, այժմ դարձած է որոնողներուն ուշադրութիւն գրաւող գանձը եւ, «մասնաւոր սեփականութիւն» ըլլալու պատճառաբանութեամբ, անհրաժեշտ ուշադրութեան չ՛արժանանար, կը գրէ «Տիքլ» (Dicle) լրատու գործակալութիւնը:
Հայկական տասնեակ եկեղեցիներ նոյն ճակատագիրը կը կիսեն. աւերակներու վերածուած եկեղեցիներու պատերը հայերու հանդէպ ատելութեան դրսեւորումներ կ՛արտայայտեն:
«Եօթը հայ սպաննողը դրախտ կ՛երթայ» պնդումն ու «հայ» եւ «հայու զաւակ» բառերը դեռ հայհոյանքի փոխարէն կ’օգտագործուին Էրզրումի մէջ: 1915-ին Ցեղասպանութենէն ետք մնացած հայկական գործատեղերը, բաղնիքները, տուներն ու եկեղեցիները կը ջնջուին», կը գրէ լրատուամիջոցը:
Ճակատագիրի քմահաճոյքին յանձնուած` Սուրբ Մինաս եկեղեցին ալ ջնջուելու եզրին է:
Եկեղեցիին կառուցման ժամկէտը յայտնի չէ, ենթադրաբար կառուցուած է 17-րդ դարուն:
Եկեղեցին «յայտնաբերուած» էր 2012 թուականին` քաղաքի վերակառուցման աշխատանքներուն ընթացքին, երբ անոր չորս կողմը մաքրուած էր: Պարզուեցաւ, որ տեղացիները եկեղեցին որպէս ախոռ կ’օգտագործեն:
Այժմ լքուած այս եկեղեցին գանձ որոնողներուն ուշադրութեան առարկայ է:
«Եկեղեցիին մէջ կանգուն մնացած մաս չկայ», կ՛ըսէ քաղաքացի Տիյատին Աքը:
Ան կը պատմէ, թէ այս եկեղեցին եղած է հայկական հին բնակավայր: «Երբ հայերը ստիպուեցան լքել այս հողերը, այն ատեն սկսան աւերել եկեղեցին: Նախկին հին երկաթէ դուռը տարած ու փոխարինած են ախոռի փայտէ դուռով: Բաւական թալանած են: Պատի նկարներն անգամ տարած են: Նախապէս այստեղ հոգեւորականի մը տունն էր: Ամէն ինչը տարած են, միայն խաչէ պատկերուած քարերը մնացած են»:
