ՀՅԴ «Սարդարապատ» կոմիտէն քառասուն օրեր առաջ դաշնակցական ընկեր մը եւս հողին յանձնեց` ցաւելով այն իրողութեան համար, որ 2014 թուականին իր կորսնցուցած հաւատաւոր ընկերներուն եօթներորդն էր ան:
Ժան Գալուստեան պատանի հասակէն անդամակցած է Հայ յեղափոխական դաշնակցութեան, որուն շարքերուն միացած է 18 տարեկանը բոլորելէն ետք` անցնելով կուսակցական կեանքի բոլոր հանգրուաններէ եւ իբրեւ դաշնակցական հրաժեշտ տալով այս կեանքին:
Ընկեր Ժան հաւատացած էր ՀՅԴ-ի գաղափարներուն եւ սկզբունքներուն, անոնց հիման վրայ գործած էր ու անոնց կառչած մինչեւ իր մահը: Ան պատրաստ էր ամէն տեսակ աշխատանքի, նոյնիսկ իր յառաջացած տարիքին: Ընկերասէր, հաճելի եւ կեանքով լեցուն ընկեր մըն էր: Չէր հանդուրժեր սխալը: Թերութիւնները կը քննադատէր` կծու, սակայն տեղին եղող քննադատութիւններով:
Ժան Գալուստեան կապուած էր նաեւ ազգային եւ եկեղեցական կեանքին: Աստուածավախ եւ եկեղեցասէր անձնաւորութիւն մըն էր: Փաստն ալ այն է, որ երկար տարիներ ծառայած է Սրբոց Քառասնից Մանկանց եկեղեցւոյ եւ համանուն վարժարանին` որպէս թաղական խորհուրդի անդամ եւ թաղականութեան ներկայացուցիչ վարժարանի հոգաբարձութեան մօտ:
Ընկեր ժան միացաւ փաղանգին այն ընկերներուն, որոնց հետ երկար տարիներ գործակցած էր` յօգուտ Պուրճ Համուտի եւ «Սարդարապատ»-ի բարօրութեան:
Յանուն «Սարդարապատ» կոմիտէին եւ ընկերական կազմին` մեր խորին ցաւակցութիւնները կը յայտնենք անոր այրիին եւ բոլոր պարագաներուն:
Հողը թեթեւ գայ վրադ, ընկեր ժան:
ՍԳԱԿԻՐ ԸՆԿԵՐ ՄԸ
