ՅԱԿՈԲ ՀԱՒԱԹԵԱՆ
Լիբանանահայ գաղութի կեանքին մէջ մի՛շտ ալ գտնուած են անձեր, որոնց գործն ու ներդրումը մնացած է շուքի մէջ, եւ յետմահու իրենց հարազատներու կամ ծանօթներու արտայայտած յուշերու ճամբով ի յայտ եկած է անոնց օրինակելի ներդրումն ու վաստակը:
Այդ տիպարներէն մէկն է Լեւոն Միսիրեան, որ ծնած էր Պէյրութ, 1934-ին: Ազգասէր, եկեղեցասէր ու բազմանդամ ընտանիքի հայր մը, որ իր սերունդը յատկանշող ջանասիրութեամբ եւ աշխատասիրութեամբ կերտած է ինքզինք ու դարձած է նաեւ իր ասպարէզին մէջ, սկիզբը` իբրեւ հմուտ արհեստաւոր, գործատէր, յաջողած անձնաւորութիւն մը:
Փոլիկարպոս շրջանին մէջ իր գործարանին կողքի «քեմփ»-ի բնակիչները պիտի վկայեն անոր բարեսրտութիւնը, բարեգործութիւնը եւ հոգատարութիւնը` իրենց նկատմամբ: Հայ կաթողիկէ եկեղեցւոյ զաւակ` իր եկեղեցասիրութիւնն ու այդ ճամբով նաեւ իր ցուցաբերած օգնութիւնները նոյնպէս հարազատ ցուցանիշ են անոր նկարագրին:
Լեւոն Միսիրեան պարտաւորուած է կանուխ տարիքին լքելու ուսումը եւ ստանձնելու ընտանեկան պատասխանատուութեան լուծը, տրուած ըլլալով, որ հայրը կանուխ մահացած է: Սակայն այս իրողութիւնը երբեք չէ արգելակած ինքնաշխատութեան ճամբով գրաճանաչ դառնալու անոր հաստատակամ որոշումը:
Իր հարազատները կը վկայեն, որ ամէն առտու «Ազդակ», «Զարթօնք» եւ «Արարատ» օրաթերթերը անպակաս եղած են իր աշխատանքային գրասեղանին վրայ, եւ ան մօտէն հետեւած է համայնքի ու ընդհանրապէս հայութեան անցած երթին:
Վերջին շրջանին, երբ այլեւս հանգստեան կոչուած էր, կրնամ վկայել, որ իր զաւակը` Յարութը, մի՛շտ ալ կը հանդիպէր Համազգայինի գրախանութ եւ քանի մը գիրք կը տանէր հօրը` ընթերցանութեան համար: Ընթերցանութեան հանդէպ անոր տածած սէրն ու հետաքրքրութիւնը կը մնան օրինակելի:
Քառասուն օրեր առաջ Լեւոն Միսիրեան` համեստ ու ազնուական հայորդի մը, հրաժեշտ տուաւ կեանքին, եւ թող այս քանի մը տողերը` իբրեւ համեստ ծաղկեփունջ, հանգչին անոր շիրիմին վրայ:
