ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ
Հմուտ գիտնականներ ջանացին գտնել`
Գաղտնի շաւիղներ մոլորակին մեր,
Ուրկէ մենք եկանք ու պիտի երթանք`
Ճամբորդներ շրջուն, բայց կամքէ անկախ:
Ի զուր փնտռեցին ասդին ու անդին,
Ձանձրացան գացին թանկ նորածինին:
Վեհ գիտնականներ հարցուցին ուշիմ:
Ոչ մէկ պատասխան տուաւ նորածինն:
Անդադար կու լար նոր ճամբորդը մեր:
– Ուրեմն, ըսին, պէտք է սպասել,
թէ որ ան մեծնայ գէթ կը բացատրէ,
Ամէն ինչ տեղին ալ կը հասկցնէ:
Ու անցան օրեր` երկար տարիներ:
գիտնականներէն գաղթեցին շատեր,
Սակայն որ ճամբով նորէն չգիտցանք,
Պիտի սպասենք, որ վերադառնան:
Թէ որ ետ դառնան մենք հոս չենք ըլլար:
Այս հարցը անել, դժուար ու երկար,
Խեղճ գիտնականներ փորձեցին լուծել
Աւա՜ղ մնացին մոլոր ճամբորդներ:
Լիբանան
