ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ
Հազուադէպ կը պատահի, որ անձնաւորութեան մը մասին միմիայն բարձր գնահատանք արտայայտուի «բոլոր կողմերէն»: Այդ դասակարգին կը պատկանէր տոքթ. Վազգէն Տէր Գալուստեան: Այնճարէն մինչեւ Մոնրէալ, գաղթի, զոհողութեան ու նուաճումի Հայոց պատմութիւն:
Տեսած եմ զինք իբրեւ փեսայ, ներկայ եղած եմ իրենց հարսանիքին, եւ ապա, տասնամեակներ ետք, ամէն անգամ որ ձեռնարկ տեղի կ՛ունենար Քանատայի Համազգային մշակութային միութեան հետ: Զուսպ ազնուութիւն եւ համեստութիւն էր ու ի՜նչ նուիրում: Կը յիշեմ յոբելենական հանդէս մը կար, եւ ինք քուլիսին մէջ լաւ խօսք մը ունէր ըսելիք մասնակցողներուն:
Բոլորին նման` իմ սիրտս ալ կծկուեցաւ, երբ լսեցի իր յիշողութիւն յափշտակող հիւանդութեան մասին: Սակայն ըրաւ հաճելի անակնկալ մը, երբ հինգ տարի առաջ Մոնրէալի մէջ ելոյթիս աւարտին տոքթ. Վազգէն Տէր Գալուստեան, իր մեղմահամբոյր կնոջ` Լենային հետ մօտեցաւ շնորհաւորելու: Իրեն բացատրեցի, թէ ինչո՞ւ կ՛ուզեմ լուսանկարուիլ հետը: Իմ endocronologist-իս (Վրէժ-Արմէնը գիտէ հայերէնը) ամէնէ՛ն սիրած դասընկերը եղած է Վազգէն Տէր Գալուստեան բժշկագիտութիւն ուսանած տարիներուն: Ամէն երթալուս տեղեկութիւն կ՛ուզէր «Հապիպի Վազգէն»-ին մասին:
Լուսանկարուեցանք: Երբ այդ լուսանկարը ցոյց տուի իմ բժիռկիս, խոշոր աչքերը արցունք դարձան. «Կարօտցե՜ր եմ այդ տարիները: Անոր նմանը չկայ,- ըսաւ,- խելացի, վստահելի բարեկամ, ազնուակա՛ն. շատ լաւ բժիշկ էր. սիրուած է բոլորէն»:
Հիմա այս բժիշկիս ինչպէ՞ս ըսեմ, թէ իր «հապիպի»-ն Աստուծոյ քով գնաց: «Է՜հ, վերջապէս կը հանդիպինք», կ՛ըսէ թերեւս. իր գլուխ չծռող քաղցկեղը անխուսափելի փուլի հասած է: Կեանքը իր ճամբով, մահը` իր ճամբով: Բայց կեանքի ընթացքին կան տասնեակ մահեր, որոնք իրենց ընթացքով չեն շարունակեր, մինչեւ որ յաւիտենութեան պահը հասնի: Պահը, երբ օրհնեալներ կ՛օծուին լոյսով ու խաղաղութեամբ:
Սիրելի՛ տիկին Լենա եւ դուստրեր, ձեր մխիթարութիւնը այն է, որ ունեցաք երջանիկ ընտանիք մը եւ անսպառելի անուշ յիշատակներ: Իսկ հայութիւնը տխուր է, անդարձ հեռացաւ իր հիասքանչ զաւակը, որ նաեւ ի հարկին կը բժշկէր: Երկնային լոյսերու մէջ ապրի իր երկրային լուսեղէն հոգին:
Սեպտեմբեր 9, 2024
