ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ
Ո՛չ տեղը փոխեց, ո՛չ խոպան դարձաւ, դարերը հրեց` ինքը հոն մնաց,
Ո՛չ մարտնչեցաւ, ո՛չ կակուղցաւ, ո՛չ իսկ իր Նոյան տապանը բացաւ.
Սպիտակ աչքերը միշտ բաց պահեց
Եւ ցաւեցաւ:
Պաշտպանեց ու պաշտելի դարձաւ.
Կարօտով կծկուած հայ ցեղին դիմաց
Առտուան` աղօթք, իրիկուան` տեսիլք
Յոյսի յարութիւն, սրտախոց խարիսխ
Դարն անցա՜ւ, իսկ ինք
Անցաւ ցաւ չեղաւ:
Բանը Առանց Ը-ի
Երեւանի գիշերներն են կապուտակ
Կապուտակն այս` կատակ չէ, երկու պուտ ակով սահման ճշդեր է.
Գիշերն անուշ է, նաեւ հեշտագին
Եթէ հանդիպիս իր լուսեղէն ճամբուն` միայն Մեծարենց հաշիշով կ՛օծէ.
Եւ գիշերուան թեւերուն մէջ սպիտակ
Թաթխուեցան Շուշանեան կիրք ու կրակ.
Երէկ գիշեր
Պոչաւոր աստղեր ճամբայ ելան, ո՛ւր հիացան` հոն կեցան
պճլտուն աչք ունէին, սակայն բան չհասկցան:
Անբախտ բառեր` կ՛ունենան գիշեր առանց խաւար ծնելու,
Բախտաւորներն արեւի մէջ կ՛արարուին:
Սէրերդ չեն արձագանգեր
Մէջդ կ՛ապրին.
Ծննդավայրդ չանհետիր
Քեզ գրկած է.
Ճամբաներդ չեն աւարտիր
Կ՛երերան.
Դուն չես շարժիր
Օրդ է որ շարժում ունի:
Նկատեցի՞ր թէ ինչպէս վտակն արծաթ պահեր ունի ու կ՛անցնի,
Ոսկի խուրձեր գիշեր ցերեկ կը մնան
երանի՜ թէ երեւան:
Աս ալ յայտնեմ` մոռցեր էի. յուսամ տեսար
Բիւրեղահոս մեղր խառնեցի բաժակիս`
թմրամած թոյն կաթեցաւ:
