ՐԱՖՖԻ ՏԷՄԻՐՃԵԱՆ
Ազերիները չմարսեցին մէկ ամիս առաջ դաշնակցական երիտասարդներու անակնալ ցոյցը, որուն պատասխանն էր 28 սեպտեմբերի ցոյցին լիբանանահայութեան «դաս տալու» բիրտ ոճը: Մէկը միւսին շարունակութիւնն էր, եւ առաջինին «ապտակ»-ը փորձեցին պատասխանել կարծր ու այսպէս կոչուած անսպասելի «ապտակ»-ով:
Բոլոր ցոյցերուն ալ բախումներ կ՛ըլլան եւ պէտք է ըլլան, վերջապէս ցոյցը ընդվզումի արտայայտութեան եղանակ է, որ հիմնականին մէջ կ՛արդիւնաւորուի եւ լսելի կը դառնայ ուժի ցուցադրութեամբ: Փաստը` ցոյցին լիբանանեան եւ միջազգային լրատուական ցանցերու աննախընթաց անդրադարձներն են:
Իրողապէս Լիբանանի ապահովական ուժերը ուզեցին ձախողութեան մատնել բազմահազարանոց ցոյցը, որովհետեւ հաւաքի առաջին վայրկեաններէն բախումները «ընթացիկ» վիճակի մէջ էին, սակայն երբ ՀՅԴ Լիբանանի Կեդրոնական կոմիտէի ներկայացուցիչը սկսաւ արտասանել իր խօսքը, «յանկարծ» առանց դադարի արձակուեցան արցունքաբեր կազերը:
Յստակ էր, որ թելադրանք կար ցոյցը ցրելու, խանգարելու եւ անախորժ պայմաններու մէջ «յաղթող»-ի վիճակի մէջ գտնուելու` գոհացնելու համար նոյնինքն Լիբանանին թշնամի Իսրայէլին գործընկեր Ազրպէյճանը: Այս ճիգին մէջ նաեւ ակներեւ էր քիմիական նիւթի գործածութեան անընդունելի եղանակը` առանց յարգելու համապատասխան կարգը:
Արցունքաբեր կազի սխալ գործածութիւնը թէ՛ ժամանակի եւ թէ՛ արձակուած վայրերու գծով ստեղծեց «քաոս», որովհետեւ ցոյցին նաեւ մասնակից էին տարեցներ, պատանիներ ու մանուկներ:
Այդ խուճապային վիճակին մէջ եղաւ ինչ որ եղաւ, բայց ամէնէն կարեւորը` ցոյցը կանգ չառաւ: Շուտով պատասխանատուները կացութեան տէրը դարձան, Յակոբ Բագրատունին արտասանեց Կեդրոնական կոմիտէին խօսքը, ու ապա ցոյցը շարունակուեցաւ… Նորէն տեղացին արցունքաբեր կազերը, մինչեւ ՄԵՆՔ յայտարարեցինք, որ ցոյցը աւարտած է:
Այո՛, ցոյցին սկիզբն ու աւարտը մենք որոշեցինք, եւ զայն ձախողութեան մատնելու բոլոր ճիգերը չարդիւնաւորուեցան: Այս ցոյցը բոլորին հիմնական դաս տուաւ, որ երբ երիտասարդութիւնը միակամ է ու ոտքի, ապա ոչ մէկ բան կրնայ խանգարել: Մեր տղոց դիմացը կանգնողները կը մոռնան, որ անցնող տարիներու տագնապներուն դիմաց արդէն մենք շատո՜նց արցունքէ զրկուած ենք, բայց չենք յանձնուիր…
Ով ինչ կ՛ուզէ թող ըսէ եւ ինչպէս կ՛ուզէ թող մեկնաբանէ, բայց մեր տղաքը նոյն «աննման» տղաքն են, նախորդող տասնեակ տարիներու սերունդներուն միեւնոյն արիւնը ունին…
Կարեւորը մենք մեր իրերայաջորդ որոշումներուն ալ տէրը ըլլանք, եւ Հայաստանի թէ տարբեր գաղութներուն մէջ մեր գործողութիւններով դադրեցնենք հայ ժողովուրդի ողբերգութիւններու ընթացքը, որպէսզի վերստին վերականգնենք մեր արժանապատուութիւնը ու նոր թափով սկսինք հայ ժողովուրդի նախեւառաջ միտքի ու հոգիի, ապա հայրենիքի ազատագրութեան պայքարին:
