ՏՈՔԹ. ՆՈՐԱՅՐ ՄԱՆՃԵԱՆ
12 տարի անընդմէջ` երեք շրջան, Բերիոյ թեմի Լաթաքիոյ Սուրբ Աստուածածին եկեղեցւոյ թաղականութեան անդամ եւ աւելի ուշ ատենադպիր եղած եմ:
Բազում պատումներ ու դէմքեր արձանագրուած են այդ շրջանին եւ կը մնան յիշողութեանս մէջ:
Լաթաքիոյ քաղաքի հնադարեան եկեղեցւոյ հիմնական վերանորոգութեան աշխատանքներուն պիտի սկսինք:
Հեռաձայն կու գայ Բերիոյ հայոց թեմի առաջնորդարանէն` տեղեկացնելով, որ այդ օրերու առաջնորդական փոխանորդ Կոմիտաս եպս. Օհանեան պիտի ժամանէ Լաթաքիա:
Կը պատրաստուինք դիմաւորելու:
Հաշիւ կ՛ընենք, որ երեք ժամէն կը հասնի, բայց մէկ ալ կը տեսնենք, որ երկու ժամէն արդէն հասած է սրբազանը իր «Մերսետես» մակնիշի ինքնաշարժով:
– Ինչո՞ւ այդքան արագ վարած էք ինքնաշարժը, եթէ Աստուած չընէ բան մը պատահէր,- կը հարցնէ թաղականութեան օրուան ատենապետ Պօղոս Ղազարեանը:
– Ինծի բան չ՛ըլլար,- կը պատասխանէ սրբազանը եւ ցոյց կու տայ իր վիզէն կախած մասունքը, որ Սուրբ Հռիփսիմէ կոյսին մասունքն է: Ցոյց կու տայ նաեւ իրեն նուիրուած երկար արաբական սուրը, որ Գամիշլիի ոստկանապետին նուէրն է:
Սրբազան հայրը եկեղեցւոյ նախկին խորանը կը տեղափոխէ «Գանձասար» սրահ, ուր Ս. պատարագ կը մատուցանէ:
Անունի տէրն է Կոմիտաս արք. Օհանեան, որովհետեւ ան իր հիանալի երաժշտական ձայնով մեզ կը յիշեցէ հայ երաժշտութեան հիմնադիր, անմահն Կոմիտաս վարդապետը:
Այս առթիւ` բարեմաղթանքներս սրբազանին, քաջառողջութիւն իրեն:
