ՍԵՊՈՒՀ ՅՈՎԱԿԻՄԵԱՆ
Վերնագիրին վիրաւորական իմաստը արդէն յստակօրէն խօսուն է, որ ամէնուրեք կան հայեր, որոնք կորսնցուցած են իրենց ազգային պատկանելիութիւնը, բացարձակապէս անտարբեր են հայ ազգի հանդէպ, կտրուած են մայր երակէն ու հեռացած են իրենց մայրենի հայ իրականութենէն` բազմազան պատճառներով:
Որքան ամօթալի ու ցաւալի երեւոյթ է այսօր, որ Լիբանանի դժուար ու անորոշ պայմաններուն իբրեւ հետեւանք` ոմանք, ժամանակաւոր բարիքներու փոխարէն, ծախու կը հանեն իրենց դաւանանքը, ազգն ու եկեղեցին…
Այսօր շատեր համարձակութեամբ կը մերժեն ծխային տէր հօրմէ ստանալու տնօրհնէք` ամենայն ժպրհութեամբ հաստատելով, որ իրենք փոխած են իրենց դաւանանքը: Քանզի օտար ազգերէ աւելի օգնութիւն, նպաստ, հոգատարութիւն ստացած են, քան` Հայ եկեղեցիէն, հայ ազգէն… Բացայայտօրէն յստակ է, որ ծախուած են, ծախած են իրենց դաւանանքը, ծախած են իրենց պապական ազգը, որ դարերու տողանցքով հասած է իրենց:
Անդրանիկ Ծառուկեան ժամանակին ըսած է. «Երբ ցաւ ունինք, հանդիպող առաջին անձը մեզի բարեկամ է, բարի է, ազնիւ է, սիրելի է»:
Մարդիկ տրամադիր են եւ խիստ պահանջ կը զգան օտարութեան դիմելու, քանի որ հարկ եղած բաւարարութիւնը չեն գտներ իրենց ազգի մէջ ունեցածներով: Կը դիմեն պատրաստակամօրէն օտարներու` առանց դոյզն չափով իսկ անդրադառնալու անոր ժխտական հետեւանքներուն:
…Ի վերջոյ, ահաւասիկ կեանքի որակն է, որ կը փոխուի` արմատապէս: Այլ խօսքով, մարդկային արժանապատուութիւնն է, որ կ՛ոտնակոխուի, պատիւն է, որ կը զգետնուի, եւ բնութենական հիմնական օրէնքն է, որ կ՛այլափոխուի` մարդս վերածելով անասունի եւ զինք առաջնորդելով դէպի անհաստատուն անդունդները, ուրկէ չկայ վերադարձ ու փրկութիւն:
Հայը պարտի ազգովին գիտակցիլ այն ճշմարիտ իրողութեան, որ իր փրկութիւնը պիտի գայ միշտ ու միայն իր հաւաքական ուժէն, բռունցքէն: Հայուն առաջնակարգ ու անհրաժեշտ պարտականութիւնն է տէր կանգնիլ իր անփոփոխելի ու անկապտելի արժէքներուն եւ մնայուն սրբութիւններուն, որոնց համար մեր նախանձախնդիր ու պաշտելի նախահայրերը աշխատեցան, տքնեցան ու արիւն թափեցին:
