Aztag Daily - Ազդակ Օրաթերթ (Armenian Daily Newspaper based in Lebanon)
No Result
View All Result
  • Խմբագրական
  • Հայկական
  • Լիբանանեան
  • Միջազգային
  • Յօդուածներ
    • Անդրադարձ
    • Գաղութային
    • Հարցազրոյց
    • Հայրենի Կեանք
    • Գաղութէ Գաղութ
    • Զաւարեանական
    • Գիտութիւն
    • Ազդակ Գաղափարաբանական
    • Պատմական
    • Առողջապահական – Բժշկագիտական
    • Արուեստ – Մշակոյթ
    • Գրական
    • ԼԵՄ-ի ԷՋ
    • Մշակութային եւ Այլազան
  • Գաղութային
  • Մարզական
  • Այլազան
    • «Ազդակ»ի ֆոնտ
    • 50 Տարի Առաջ
    • Ի՞նչ Կ՛ըսեն Աստղերը
    • Յայտարարութիւններ
    • Կնոջական
    • Մանկապատանեկան
  • Խմբագրական
  • Հայկական
  • Լիբանանեան
  • Միջազգային
  • Յօդուածներ
    • Անդրադարձ
    • Գաղութային
    • Հարցազրոյց
    • Հայրենի Կեանք
    • Գաղութէ Գաղութ
    • Զաւարեանական
    • Գիտութիւն
    • Ազդակ Գաղափարաբանական
    • Պատմական
    • Առողջապահական – Բժշկագիտական
    • Արուեստ – Մշակոյթ
    • Գրական
    • ԼԵՄ-ի ԷՋ
    • Մշակութային եւ Այլազան
  • Գաղութային
  • Մարզական
  • Այլազան
    • «Ազդակ»ի ֆոնտ
    • 50 Տարի Առաջ
    • Ի՞նչ Կ՛ըսեն Աստղերը
    • Յայտարարութիւններ
    • Կնոջական
    • Մանկապատանեկան
No Result
View All Result
Aztag Daily - Ազդակ Օրաթերթ
No Result
View All Result

«Կամաւորական Շարժում» Կազմակերպութեան Նախագահ Հրանդ Մարգարեանի Խօսքը` Թեհրանի Մէջ Տեղի Ունեցած ՀՅԴ-ի 131-Ամեակին Հանդիսութեան

Յունուար 5, 2022
| Անդրադարձ
0
Share on FacebookShare on Twitter

Դաշնակցութեան օրը, հաշուետուութեան օր լինելով, յաճախ նաեւ տօն է համարուել, սակայն այսօր, մեր երկրի ու ազգի վիճակը նկատի ունենալով, ի՞նչ տօնի մասին կարելի է խօսել: Եթէ երկրիդ կարեւոր մասը գերեվարուած է, հայրենիքդ` վտանգուած, յաղթանակդ` հարամուած, ազգդ` բզքտուած, ապագադ` անորոշ, արժանապատուութիւնդ` ոտնահարուած, հպարտութիւնդ` տիղմի մէջ թաղուած, համատարած ամօթի այս պայմաններում ի՞նչ տօն:

Պարտուած երկրի ու ազգի կուսակցութիւնը նոյնպէս պարտուած է: Իսկ պարտութիւնը չեն տօնում:

Անշուշտ, պարտուել հնարաւոր է, ցաւօք, կարելի է շատ զոհեր տալ, կարելի է տարածքներ կորցնել, բայց այս ամէնը կարող է կործանիչ չլինել: Կարող է կործանիչ չլինել, եթէ մենք չենք հաշտւում պարտութեան հետ, եթէ մեր մէջ դեռ շարունակւում է վճռականութիւնը` կորցրածը ետ բերելու, կորցրածին վերատիրանալու: Եթէ կայ այդ վճռականութիւնը, եթէ կայ այդ ոգին, տրամադրութիւնը` պարտութիւնը ժամանակաւոր է դառնում, ժամանակաւոր է լինելու: Մինչդեռ պարտութիւնը կարող է կործանիչ լինել, երբ մեր մէջ մեռնում է պայքարի ոգին, եւ մենք հաշտւում ենք պարտութեան հետ, երբ անվերադարձ կորուստ ենք համարում հայրենիքի կորուստը: Այդ ժամանակ արդէն պարտութիւնը կործանիչ է լինում:

Մենք մինչեւ նոյեմբերի 9-ը, պատերազմի 44 օրերի ընթացքում, աւելի քիչ բան ենք կորցրել, քան նոյեմբերի 9-ից յետոյ, երբ ստորագրուել է յանձնուողական պայմանագիրը: 44-օրեայ պատերազմում դաժան էր ամէն ինչ` թանկագին զոհեր տուեցինք, տարածքներ կորցրեցինք, բայց կռւում էինք: Նոյեմբերի 9-ից յետոյ այլեւս չենք կռուել: Նոյեմբերի 9-ից յետոյ մեզնից ուզել են` մենք տուել ենք, առաջ են եկել, տիրացել են` մենք հաշտուել ենք դրա հետ եւ այդպէս աւելի շատ բան ենք կորցրել նոյեմբերի 9-ից յետոյ, քան պատերազմի ժամանակ:

Երբ պայքարի ոգին կորում է, համաձայնում ես ամէն ինչի հետ: Թշնամին ուզում է մենք բանակ չունենանք` մենք կործանում ենք բանակը, քանդում ենք, վարկաբեկում ենք, քատրային ջարդ ենք կազմակերպում, ցնցումների ենք ենթարկում, Գլխաւոր շտաբի պետ ու նախարար ենք անընդհատ փոխում… Բանակը քանդում ենք, թշնամու ուզածն ենք անում:

Պայքարի ոգու բացակայութիւնն է, որ երբ թշնամին չի ուզում մենք Արցախում լինենք, Արցախը յիշենք, մենք դադարում ենք Արցախ ճամբորդելուց: Պաշտպանութեան նախարար ենք փոխում, որովհետեւ համարձակուել է Արցախ գնալ:

Այսպէս կոչուած սահմանազատման, սահմանագծման գործընթացը դեռ չսկսուած` թշնամին տարածքներ է վերցնում, գրաւում: Եւ մենք լուռ համակերպւում ենք: Որոտանը կոչում ենք Չայզամի…

Ազրպէյճանն ու Թուրքիան նոր պայմաններ են առաջ քաշում` միջանցք, միջանցքներ, հրաժարում Ցեղասպանութեան միջազգային ճանաչումից, Ազրպէյճանի եւ Թուրքիայի տարածքային ամբողջականութեան ճանաչում… Ախորժակը ուտելիս է բացւում: Մերոնք ասում են` եկէք, մեզ կերէք` առանց որեւէ դիմադրութիւն ցոյց տալու:

Պարտութեան գործընթացը շարունակւում է: Մեր տունը քանդւում է, կործանւում ենք:

Այսպէս որ շարունակուի, Սիւնիքն ու Սեւանն էլ ենք տալու: Նրանք ուզում են` մերոնք տալիս են: Իրաւունք չունենք թոյլ տալու: Պարտութեան գործընթացը օր առաջ պէտք է կասեցնենք, իրաւունք չունենք թողնել, որ այսպէս շարունակուի:

Հիմա կը մտածէք` չափազանցնում եմ: Չի կարող մի երկրի իշխանութիւն իր երկրի թշնամին լինել: Ճիշդ է, բայց այդ երեւոյթը շատ պարզ է բացատրել:

Մեր պատմութիւնը վկայ է` միշտ եղել են մարդիկ, որ ասել են` թշնամին մեղաւոր չէ.  թշնամին մեղաւոր չէ, երբ մեզ կոտորում է, թշնամին մեղաւոր չէ, երբ բռնագրաւում է մեր հայրենիքը, թշնամին մեղաւոր չէ, երբ մեզ աքսորում է մեր հողից: Այդ մենք ենք մեղաւոր, որ համարձակւում ենք պահանջել, համարձակւում ենք ասել, որ մենք էլ ենք ուզում ուրիշների նման մեր հայրենիքում ապրել, հայի նման ապրել:

Գիտէք` ասում են` զիջենք, որ խաղաղութիւն լինի: Վաղը, որ Սիւնիքը գրաւեն, դարձեալ պէտք է զիջենք որ խաղաղութի՞ւն լինի, որ Սեւանն էլ գրաւեն` էլի պէտք է զիջենք, որ խաղաղութի՞ւն լինի… Որովհետեւ, եթէ չզիջենք, կռիւ կը լինի: Խաղաղութիւնը չի կարող նպատակ լինել: Խաղաղութիւնը պէտք է հետեւանք լինի մեր գործողութիւնների:

Նրանց համար հայրենիքը տարածք է, ազգը զանգուած, որի մէջ իրենք ուզում են ապրել կուշտ ու անհոգ: Հիմա թէ դրանից յետոյ Արցախն այլեւս ումը կը լինի, իրենց հոգը չէ, Սիւնիքն էլ կը կորցնենք` իրենց հոգը չէ, որովհետեւ հայրենիքի ընկալում չունեն, ազգի ընկալում չունեն իրենք, տարածքի, զանգուածի հասկացողութիւն ունեն:

Կ՛ասէք` հնարաւո՞ր է, որ այդպէս լինի: Այո՛, հնարաւոր է: Իրենք բարձրաձայն էլ այդ մասին խօսում են` մենք, քանի որ պահանջում ենք, քանի որ նրանց թշնամի ենք համարում` նրանք աւելի են թշնամանում, երբ նրանք աւելի են թշնամանում, մենք նորից նրանց թշնամի ենք համարում, եւ նրանք է՛լ աւելի շատ են թշնամանում: Նրանք կարծում են, որ պատճառը մենք ենք, պատճառը մենք ենք, որ Թուրքիան ու Ազրպէյճանն այսօր մեր հողի վրայ աչք ունեն, մեր իրաւունքները բռնաբարում են… Մեղաւորը մենք ենք` իրենք այդպէս են մտածում: Շատերդ կ՛ասէք` սա ի՞նչ անտրամաբանական բան է, բայց այդպէս է, նրանք այդ մասին բարձրաձայն ասում են եւ չեն էլ ամաչում:

Հայկական իրականութիւնը վաղուց ի վեր բաժանուած է եղել Վարդան Մամիկոնեանների եւ Վասակ Սիւնիների: Երկու մեծ ճամբար է գոյութիւն ունեցել` բաժանուած ենք եղել ազգայինի եւ ոչ ազգայինի: Եւ իրականութիւնն այն է, որ այդ բաժանուածութեան մէջ որեւէ քաղաքական ուժ, կամայ-ակամայ, յայտնուել է այս կամ միւս ճամբարում: Ի հարկէ այդ ճամբարներում էլ եղել են շատ-շատ բաժանումներ, տարակարծութիւններ, խնդիրներ, բայց մեծ հաշուով քաղաքական ուժերը կամ ազգային ճամբարում են եղել, կամ` ոչ ազգային: Կամ Վարդան են եղել, կամ` Վասակ:

Ազգային թեւը, ազգայինը կարեւորելով է ձգտել համամարդկային արժէքների, ազգայինը կարեւորելով` փորձել է երջանկութեան հասնել ազգերի մեծ ընտանիքում: Ոչ ազգային ուժերն անտեսել են ազգային խնդիրները եւ ձգտել են համամարդկային արժէքների, որպէսզի իրենք, որպէս առանձին խմբաւորում, կարողանան լաւ ապրել:

Որ այդպիսիները կան մեր իրականութեան մէջ` սարսափելի չէ: Սարսափելին այն է, երբ այդպիսիները իշխանութիւն են դառնում: Երբ նրանք իշխանութիւն են դառնում, վիճակն այնպիսին է լինում, ինչպէս այսօր է մեզ մօտ:

Եւ դա նորութիւն չէ, դա նոր բան չէ, որ մեր կեանքում ստեղծուել է: Այսօրուայ իրավիճակը շատ նման է 90-98 թուականների մեր կացութեանը: Այն ժամանակ էլ ազգային մեծ զարթօնք` ղարաբաղեան շարժման հետ, այդ զարթօնքի ալիքի վրայ ձեւաւորուած իշխանութիւն: Թւում էր կոմունիստական ուժն իր գաղափարախօսութեամբ, աշխարհաքաղաքական արժեհամակարգով այլեւս կործանուեց ու վերջացաւ, բայց այն ծնունդ տուեց մի նոր ղեկավարութեան` Լեւոն Տէր Պետրոսեանի առաջնորդութեամբ: Եւ շատ չանցած` նկատեցինք, որ սա եւս իր աշխարհաքաղաքական ընկալումներով նոյնանում է կոմունիստների հետ, միայն թէ մի տարբերութեամբ` կոմունիստները ձգտում էին կոմունիզմի, ինքը ձգտում էր միայն ինքը գիտի, թէ ինչի:

Ի՞նչ էր ասում Լեւոն Տէր Պետրոսեանը: Ասում էր` Ղարաբաղի հարցը ղարաբաղցիների հարցն է, ասում էր` 21-րդ դարում սահմանները չեն գործում, իրապաշտ եղէք, ասում էր` քանի կայ Արցախի հարցը` լաւ չենք ապրելու: Ասում էր` պարտաւոր ենք Թուրքիայի հետ լեզու գտնել, մոռանալ Ցեղասպանութիւնը, Հայաստանի եւ Թուրքիայի յարաբերութիւններում նոր էջ է պէտք բացել… Եւ ամէն ինչ լաւ կը լինի:

Ուշադրութիւն դարձրէք, թէ այսօր ինչ է ասւում: Նոյնն է ասւում, կրկնւում է, բայց մի տարբերութեամբ` Լեւոն Տէր Պետրոսեանը չյաջողեց, որովհետեւ, ի տարբերութիւն Նիկոլի, իր շրջապատում կային ազգային տարրեր: Ազգային տարրեր, որոնք մասնակից էին եղել Արցախի ազգային ազատագրական պայքարին եւ չէին կարող կիսել իրենց առաջնորդի մօտեցումները, միատարր չէր իր խումբը: Նիկոլի մօտ բոլորը նիկոլ են: Բացի այդ այն ժամանակ կար Արցախեան ազատագրական շարժում, կար արցախեան գործօն, որն ազդում էր մեր իրականութեան վրայ, թողնում էր իր դրոշմը: Նիկոլի իշխանութեան գալուց սկսեալ լռել է արցախեան գործօնը, չկայ այն: Նաեւ արցախցիների մեղքով չկայ այդ ինքնուրոյնութիւնը, չկայ այդ ինքնուրոյն դերակատարութիւնը: Եւ վերջապէս կար Դաշնակցութիւնը, որ թէեւ հալածուած էր, ապօրինի էր յայտարարուած, ընդյատակեայ գործունէութիւն էր իրականացնում, բայց կենդանի գործօն էր, ներկայ էր Արցախում, իսկ Երեւանում պայքարի առաջին գծում էր: Եւ մենք յաղթեցինք:

Թէպէտ Լեւոն Տէր Պետրոսեանը ձախողեց, բայց նրա գիծը չոչնչացաւ: Նրա քաղաքական-գաղափարական ուղղութիւնը շարունակեց ապրել: Լեւոն Տէր Պետրոսեանի դպրոցից մի սան` Նիկոլ Փաշինեանը, հրապարակ իջաւ: Նա չունէր իր ուսուցչի բանականութիւնն ու պահուածքը: «Ժուլիկ» էր, վախկոտ ու ամբոխավար: Իր ուսուցիչը նրան բնորոշեց իբրեւ պատուհաս:

Նիկոլ Փաշինեանը ներազգային ճակատում իբրեւ վարքագիծ որդեգրեց փոփուլիզմն ու ամբոխավարութիւնը, իսկ արտաքին քաղաքական յարաբերութիւններում` «ժուլիկութիւնը»:

Մեզ յայտնի ու անյայտ ուժեր երկար տարիներ ծրագրեցին 2018 թուականին մեզ մօտ տեղի ունեցած իշխանափոխութիւնը: Նրանց հոգսը, սակայն, երկրի ներքին իրավիճակը, երկրում առկայ խնդիրներն ու դժուարութիւնները` փտածութիւն, անարդարութիւնը եւ աղքատութիւնը չէին: Նրանց նպատակը այլ էր.  ծրագրել եւ իրականացնել ամէն հնարաւորը, որպէսզի Հայաստանը դուրս բերեն ռուսական դաշնակցային դաշտից եւ այդպիսով Իրանը շրջափակեն հիւսիսից: 2018 թուականին Հայաստանում տեղի ունեցած իշխանափոխութիւնը հակառուսական եւ հակաիրանական երեւոյթ էր:

Դրսի որոշակի ուժեր աւելի քան 10 տարի դրամագլուխ եւ զանազան ծրագրեր ներդրեցին, հարիւրաւոր երիտասարդների կազմակերպեցին եւ փողոց դուրս բերեցին: Գործիքը պատրաստ էր: Այդ երիտասարդները` ոգեւորուած ուրիշների կարգախօսներով ու ծրագրերով, առանց մտածելու, առանց հասկանալու տարածաշրջանային զարգացումները, մեր երկրի գերզգայուն իրավիճակը, առանց յստակ պատկերացում ունենալու իրենց վաղուայ անելիքի մասին` նետուեցին դաշտ: Նրանք նոյնիսկ իրենց շարժման ընթացքի ժամանակացոյց չունեցան, չկարողացան հասկանալ, թէ ինչպէս ղեկավարել այս շարժումը, որ նուազագոյնի հասցուեն հնարաւոր բացասական հետեւանքները: Նրանք նետուեցին դաշտ եւ արեցին ամէն ինչ, որ, Հայաստանը վճարի նոյն գինը, ինչ վճարեց Վրաստանը` Աբխազիայով եւ Օսեթիայով, Ուքրանիան` Խրիմով:

Ցաւօք, մեր ժողովրդի մեծամասնութիւնը պաշտպանեց նրանց: Ի հարկէ դրա հիմնական պատճառն այն էր, որ ժողովուրդը դժգոհ էր, հիասթափուած ու զզուած նախկինների վարքուբարքից: Մարդիկ դուրս եկան փողոց ոչ թէ, որովհետեւ Արցախ չէին ուզում, որովհետեւ հակառուսական եւ հակաիրանական տրամադրութիւններ ունէին, այլ` պարզապէս յոգնած էր նախկիններից: Եւ, քանի որ կազմակերպուած չէր ժողովուրդը, նրա շարժումը տարերային ընթացք ստացաւ: Պոռթկում էր դա: Դա կազմակերպուած ժողովրդի յեղափոխութիւն չէր, եւ արդիւնքն էլ եղաւ այն, ինչ որ եղաւ: Մեծամասնութիւնը յստակ գիտէր, թէ ինչ չի ուզում, ինչի դէմ է, բայց չգիտեր, թէ ինչ է ստեղծում, ինչ է լինելու:

Այդ նոյն մեծամասնութիւնը, որ Նիկոլին բերեց իշխանութեան, յաջորդ օրուանից սկսած` սկսեց արտագաղթել Հայաստանից, որովհետեւ չէր հաւատում այն ամէնին, ինչ ստեղծել էր: Նրանք պաշտպանեցին այս շարժումը` նախկիններին հակադրուելու համար, ոչ յանուն Նիկոլի: Մինչեւ այսօր էլ նոյն պատճառաբանութիւնն է օգտագործւում` եթէ Նիկոլը չէ, ուրեմն նախկիններն են:

Բայց, նոյնիսկ մեծամասնութիւնն է սխալւում, ի հարկէ միշտ ժամանակաւորապէս:

Միայն թէ անգամ ժամանակաւորապէս սխալուողները կարող են հասցնել երկիրը մի վիճակի, ինչ ունենք այսօր:

Սրանք մեզ հասցրին պատերազմի այնպիսի պայմաններում, որ մենք չկարողացանք կռուել: Չկարողացանք կռուել, որովհետեւ չնախապատրաստուեցինք պատերազմի: Բոլորը գիտէին, որ պատերազմ է լինելու: 2016թ. պատերազմից յետոյ արդէն յստակ էր, թէ ինչպիսին է լինելու յաջորդ պատերազմը` ի՛նչ զէնքերով: Եւ մենք չնախապատրաստուեցինք: Մենք նախընտրեցինք ներքին գզվռտոցով զբաղուել: Մենք անխնայ էինք, դաժան էինք ներքին այլախոհների նկատմամբ, եւ ապիկար ու անընդունակ արտաքին վտանգներն ու սպառնալիքները դիմագրաւելու հարցում:

Մենք ոչ միայն չնախապատրաստուեցինք պատերազմին, այլեւ չկարողացանք ղեկավարել կռիւը:

Չկարողացա՞նք, թէ՞ չուզեցանք` ես սրա յստակ պատասխանը չգիտեմ: Եւ տարբերութիւնը շատ էլ մեծ չէ, կարծես, որովհետեւ այն բանակը, որ պէտք է պատերազմէր, բանակը, որ առաջինը պէտք է դիմագրաւէր այդ սպառնալիքը, ոտքի տակ էր ընկել արդէն երեք տարի: Բանակի հեղինակութիւնը ոչնչացուած էր, բանակը ցնցուած էր: Բայց, այդուամենայնիւ, դա մեր բանակն էր, այն բանակը, որով տարիներ շարունակ հպարտացել ենք` որպէս տարածաշրջանի ամենահզօր բանակ:

Պատերազմ էր, բայց մենք զօրակոչ չարեցինք: Մեր պահեստային ստորաբաժանումները կազմակերպուած չէին, հակառակ այն բանի որ մենք տարիներ շարունակ, գուցէ 10 տարուց աւելի, ամէն օր խօսել ենք կազմակերպուած, պարբերական վերապատրաստում անցնող պահեստային ստորաբաժանումներ ունենալու անհրաժեշտութեան մասին: Մենք հասկանում էինք, որ պատերազմի դէպքում մեր հիմնական թերութիւնը մեր եւ մեր բանակի սակաւաթիւ լինելն է: Բերում էինք տարբեր երկրների փորձառութիւնը, ասում ու պնդում էինք… Ի վերջոյ, նախքան պատերազմը, մենք նախաձեռնեցինք կամաւորական շարժումը, որպէսզի կամաւորութիւն հասկացողութիւնը կարողանանք կազմակերպուած վիճակի բերել, որպէսզի կամաւորը ընդունակ լինի կռուելու: Միայն կռուելու ցանկութիւնը բաւարար չէ, կամաւորը պէտք է ի վիճակի լինի կռուելու: Իսկ իշխանութիւններն ի՞նչ արեցին: Զօրակոչ չյայտարարեցին, նախկին սպաներին ու մասնագէտ զինուորականներին ծառայութեան չհրաւիրեցին եւ յոյսը դրեցին միայն կամաւորների վրայ` անկազմակերպ, յանպատրաստի` հայրենասէր տղերքին քշեցին մսաղացի մէջ: Առանց հրամանատարութեան… Կոչ արեցին գիւղապետերին, կուսակցապետերին` ջոկատներ ձեւաւորել եւ գնալ Արցախ: Այսինքն մեր բանակի հրամանատարներն այնքա՞ն էր կորած, որ յոյսները դրել էին գիւղապետերի ու կուսակցապետերի վրայ:

Կռուի ընթացքում եւ կռուից յետոյ իրենց պարտուողական նպատակները արդարացնում էին զոհերի մեծ թուով: Իսկապէս ցանկացած զինուորի կեանք մեզ համար մեծ արժէք է: Այդ կեանքի համար պէտք է հոգալ մինչեւ պատերազմ ուղարկելը: Այդ զինուորին պէտք է պատրաստուած տանել կռիւ, որպէսզի նուազ հաւանականութիւն լինի, որ կը վնասուի: Զինուորին պէտք է սպառազինուած տանել կռիւ, որպէսզի հնարաւորութիւն ունենայ պաշտպանուելու: Անպատրաստ, անպաշտպան, անկազմակերպ երիտասարդներին քշել էին ճակատ եւ ասում էին, թէ զոհերի թիւը շատ է: Թէ տարածքները կարեւոր չեն, այլ` մարդկային կեանքերը:

Ի հարկէ մարդկային կեանքերը կարեւոր են: Բայց իրենք սուտ են խօսում` կեանքը կարեւորողը կը կարեւորէր կեանքը այդ մարդկանց ապրելու ժամանակ: Այդ մարդկանց կեանքը կարեւոր է, երբ ապրում են, երբ վազում են կռիւ, երբ պատրաստ են գնալ, իրենց հայրենիքի համար կռուել ու մեռնել: Նուազագոյնը նրանց համար պէտք է ապահովել հնարաւորութիւն, որ այդ մարդը կարողանայ կռուել: Էլ չեմ ասում, որ զոհուածների համար մտահոգուողները պէտք է մտածեն, ոնց են ապահովելու ապագայ յաղթանակը: Միայն յաղթանակի դէպքում է, որ այդ տղերքի նահատակութիւնը կ՛իմաստաւորուի: Այդ տղաների նահատակութիւնը կ՛իմաստաւորուի միայն այն ժամանակ, երբ մենք կռուի դաշտում յաղթանակ արձանագրենք, երբ մենք յաջողութիւն ունենանք: Ապա թէ ոչ, մենք նրանց երկրորդ անգամ կը սպաննենք:

Պարտուողական յայտարարութիւնից յետոյ շատերը, նորից զոհերի քանակը պատրուակելով կամ պատճառաբանելով, ասում են` այդ յանձնուողական յայտարարութիւնը պէտք է շուտ ստորագրուէր, ուշացրին: Այսինքն, նման յայտարարութեան դէմ չեն, անոր շուտ ու ուշին են դէմ: Սա ողբերգութիւն է: Մենք դէմ ենք` թէ՛ պարտուողական յայտարարութեան, թէ՛ նահանջին, թէ՛ միակողմանի զիջումներին:

Այստեղ, նախքան ասելիքիս ամենակարեւոր մասին անցնելը, կ՛ուզէի մի քիչ խօսել մեր մասին: Ժողովուրդը չափազանց մեծ ակնկալիքներ ունի Դաշնակցութիւնից: Ես հասկանում եմ` մենք պէտք է տէր կանգնենք մեր ժողովրդին, մեր ժողովրդի պահանջներին, իրաւունքներին եւ այդ առումով ժողովրդի դժգոհութիւնն ու ակնկալիքները, նոյնիսկ չափազանցուած ակնկալիքները արդարացուած են, բայց կը ցանկանայի մի քանի երեւոյթի անդրադառնալ:

Երբ գալիս է ընտրութիւնների ժամանակը մեր օգտին չեն քուէարկում, իսկ յետոյ, փոխարէնը, իրենց կողմից քուէարկուած իշխանութիւններից պահանջեն, մեզանից են պահանջում: Շատ հետաքրքիր երեւոյթ է. ամէն ինչի համար պատասխանատու ենք մենք: Մեզանից են պահանջում` ուրիշի քուէարկում: Իսկ հիմա մեղադրում են, որ իրենց կողմից ընտրուած իշխանութիւններին չենք քշում հրապարակից: Որ վճռական չենք: Որ քայլ չենք անում առաջ, որ չենք պատժում նրանց: Դրա համար են մեզ մեղադրում: Իրենց ընտրած իշխանութեանը մենք պէտք է քշենք: Ես խօսքերը չեմ ծամծմում:

Այսօր մեզանից պահանջում են, որ մենք պատժենք Նիկոլին: Ես մի անգամ ասել եմ, հարցը Նիկոլը չի, այլ նիկոլիզմը: Մենք պէտք է կարողանանք հասկանալ, որ վատից միշտ աւելի վատը կայ: Իսկ եթէ Նիկոլին փոխարինի անարխիա՞ն, քաոսը: Հաւատացնում եմ` աւելի ճիշդ է, որ այն մեծամասնութիւնը, որ նրան բերել է իշխանութեան, այդ նոյն մեծամասնութիւնը նրան քշի իշխանութիւնից: Գուցէ սխալ արեցի ասեցի, աւելի լաւ էր, թող վախի մէջ ապրէր:

Յաճախ մեզ մեղադրում են, ինչու էք համագործակցել նախկինների հետ: Քիչ առաջ բացատրեցի` երկու մեծ ճամբար կայ, կամ այս ճամբարում ես, կամ` միւս ճամբարում: Կարող ես քո ընտրած ճամբարում, միւսների հետ ունենալ շատ խնդիրներ, տարաձայնութիւններ, ինչպէս մենք ունէինք. թէ ընկերային անարդարութեան, թէ քատրային քաղաքականութեան, թէ քաղաքական մշակոյթի առումով: Բայց ի վերջոյ կար մէկ իրականութիւն` այս ճամբարում Արցախը համարում էին Հայաստան: Հակառակ ճամբարում զիջումը համարում էին փրկութիւն:

Մենք եղել ենք այնտեղ, բայց լուռ չենք եղել, չենք ձայնակցել ամէն քայլին: Ստորագրուել է Քի Ուեսթ, Մատրիտ, Քազան: Մենք ամէն վայրկեան շտապել ենք դիրքորոշում ցոյց տալ եւ ասել ենք, որ մենք դէմ ենք: Ասել ենք վճռական, բարձրաձայն, լուրջ: Ես հասկանում եմ` քանի որ Ազրպէյճանը նոյնպէս չի ընդունել այդ պայմանագրերը, մեր դիրքորոշումները չեն կարեւորուել: Յաճախ մարդիկ տեղեակ չեն, ասում են ո՞նց էիք դուք այնտեղ, երբ Քի Ուեսթ էր ստորագրւում: Այնտեղ էինք, ընդդիմանում էինք, բայց քանի որ Ազրպէյճանը չէր ընդունում Քի Ուեսթը, Քի Ուեսթը կորում էր, անգոյ էր դառնում:

Ասում են, ձերը ռեւանշիզմն է, աթոռակռիւ, նախկինների պէս ուզում էք վերադառնալ: Հաւատացէք` ոչ: Երբ պատերազմը սկսուեց, առաջին իսկ ժամերին մենք յայտարարեցինք` դադարեցնում ենք ներքին բոլոր տարաձայնութիւնները , խնդիրները եւ մէկ մարդու պէս կանգնում ենք պետութեան կողքին, դառնում ենք զինուորն այդ պետութեան եւ գնում ենք ճակատ: Եւ մենք ոչ միայն ասացինք, այլեւ ողջ ընդդիմութեանը բերեցինք մեր դիրքորոշման: Բոլորս միասին դիրքորոշուեցինք: Գիտէինք ամէն օր ինչ է կատարւում Ղարաբաղում, որքան սուտ է ասւում հայկական հեռուստատեսութեամբ: Չէինք խօսում, լռում էինք, բողոքում էինք միայն Նիկոլի մօտ: Որովհետեւ պայքարի մէջ պէտք չէ թուլացնէինք մեր ոգին, պառակտում պէտք չէ մտցնէինք: Իսկ հիմա՞ ինչու լռենք, ինչո՞վ ուրախանանք, ինչո՞ւ պէտք չէ պայքարենք: Հայրենիք ենք կորցրել եւ կորցնում ենք: Երբ թաւալգլոր գնում ենք դէպի կործանում, ինչպէ՞ս կարելի է լռել: Ասել թէ աթոռակռիւ է, իշխանութեան համար կռիւ է` արդար չէ: Այսօրուայ մեր իրականութիւնն այնպիսին է, որ մարդ նման բաներ մտածելու տրամադրութիւն անգամ դժուար ունենայ:

Մեր պայքարը Նիկոլ Փաշինեանի դէմ ինքնանպատակ չէ: Եթէ այսօր Նիկոլը յայտարարի, որ վերջ է դնում զիջողական քաղաքականութեանը, որ պատրաստ է դիմադրել, պատրաստ է նոր գործընթաց սկսել յանուն մեր կորսուած հայրենիքի իրաւունքների վերականգնման, որ ծնկի չգայ Թուրքիայի առջեւ, չի ընդունի Թուրքիայի նախապայմանները, եթէ ասի, որ ինքը տէր է Արցախին եւ չի յանձնի Արցախը, մենք վաղը կը դառնանք իր զինուորը: Եւ չկասկածէք, որովհետեւ մեզ համար ամենակարեւորը հայրենիքն է, Արցախն է: Մեր հիմնական կռիւը թշնամու դէմ է: Ազրպէյճանի դէմ է: Թուրքիայի դէմ է: Ազրպէյճանի, Թուրքիայի հետ համագործակցող Նիկոլ Փաշինեանը ածանցեալն է այդ պայքարի: Մեր իրական պայքարը Ազրպէյճանի դէմ է, Թուրքիայի դէմ է, եւ մենք տեղերը պէտք չէ շփոթենք: Ազրպէյճանի եւ Թուրքիայի դէմ մեր պայքարի ընդարձակումով, հաւատացած եղէք, առանց ոչ մի բան անելու էլ Նիկոլն ու իր շրջապատը կը հեռանան: Վստահ եղէք:

Ազրպէյճանը նենգ ու խորամանկ պետութիւն է: Նա հակառակ այն բանի, որ դուրս մնաց Ռուսաստանի այսպէս ասած ազդեցութեան դաշտից, կարողացաւ այնպէս անել, որ յոյսը չմարի Ռուսաստանի մօտ, որ օրերից մի օր ինքը կարող է վերադառնալ: Ազրպէյճանը կարողացաւ վաստակել Թուրքիայի ամբողջական զօրակցութիւնը: Նա հասկացաւ Իսրայէլի համար Իրանի կարեւորութիւնը: Իր երկիրը տրամադրեց, որ դառնայ Իսրայէլի համար լրտեսական-զինուորական կենտրոն եւ օգտագործեց Իսրայէլի ու Թուրքիայի Արեւմտեան դաշնակիցների հովանաւորութիւնը: Ինքը լաւ խաղաց, կարողացաւ ապահովել ամէնին: Իրականութեան մէջ մենք չենք պարտուել միայն Ազրպէյճանին: Մենք կռուել ենք Ազրպէյճանի, Թուրքիայի, Իսրայէլի եւ համաշխարհային ահաբեկչութեան դէմ` բոլորի դէմ միասին: Բայց ոչ Իսրայէլի, ոչ Արեւմուտքի, ոչ էլ միջազգային ահաբեկչութեան համար, Արցախը հարց չէր: Նրանց հարցը` Ռուսաստանն էր, նրանց հարցը Իրանն էր: Մենք Ռուսաստանի ու Իրանի կռիւը մենակ տուեցինք այդ չորս ուժերի դէմ: Եւ մենք մնացինք մենակ, մեր իշխանութեան ապիկարութեան պատճառով:

Ամէն ինչ շատ վատ է: Բայց մենք ընկճուելու, ստեղծուած իրավիճակի հետ համակերպուելու իրաւունք չունենք: Համեմատաբար իբրեւ կազմակերպուած ուժ, մնացել ենք մենք` Դաշնակցութիւնը: Մենք պարտաւոր ենք վերակազմակերպել Արցախի ազատագրական շարժումը: Մենք պարտաւոր ենք համընդհանուր կռուի դուրս գալ թշնամու դէմ բոլոր բնագաւառներում` քաղաքական, ցուցական, դիւանագիտական, հայդուկային պայքարի: Եւ աշխարհով մէկ, ամէնուր բոլորս պէտք է մասնակցենք այդ պայքարին: Ազրպէյճանը պէտք է հասկանայ, որ հանգիստ չի ունենալու, չի մարսելու, չի վայելելու մեր Շուշին ու Հադրութը:

Մեր կռիւը, պայքարը նոր է սկսւում: Աշխարհը պէտք է տեսնի, հասկանայ, արձանագրի, որ հայ ժողովուրդը դէմ է յանձնուողական յայտարարութեան, դէմ է իր տարածքների բռնազաւթմանը, պէտք է հասկանայ, որ ոչինչ չի վերջացել, այլ միայն սկիզբ է առել: Մենք վճռական ենք ամէն գնով վերատիրանալու մեր հայրենիքին, մեր իրաւունքներին:

Պայքարի, կռուի զանազան հնարաւորութիւններ կան:

Ամէն ինչ` կազմակերպուող նոր պայքարին` սա պէտք է լինի մերօրեայ նշանաբանը: Շղթայազերծենք համընդհանուր պայքարը, ազատագրենք մեր հայրենիքը, քողազերծենք Ազրպէյճանի էութիւնը, նոյեմբերի 9-ի պարտուողական յայտարարութիւն առոչինչ յայտարարենք, ի ցոյց դնենք արար աշխարհին Արցախի հարցի արդարացիութիւնը, ոտքի ելնենք, փողոց դուրս գանք եւ թոյլ չտանք Հայաստանի Հանրապետութիւն-Թուրքիա որեւէ ստորացուցիչ պայմանագրի ստորագրում:

Ամէնուր համընդհանուր պայքար թշնամու դէմ: Ազգային նոր զարթօնք է հարկաւոր, եւ ինքնաբերաբար կը քշենք ներքին եւ արտաքին չարիքները դէպի պատմութեան աղբանոց, լուսանցք եւ կամ գրողի ծոցը:

Շնորհակալութիւն:

Թեհրան
25 դեկտեմբեր 2021

Նախորդը

Արցախ` Հայկական Ինքնութեան Պաշտպանութեան Միջնաբերդ. Թիւլի Արզումանի Արշաւախումբը Եւ Գանձասարի Միաբաններուն Փախուստը Գանձակ

Յաջորդը

Նշմար. Հայաստան Նոր Մարզպան Ունի…

RelatedPosts

Ընդդիմութիւնը Պէտք Է Նուազագոյն Ազգային Համաձայնութիւնը Ձեւակերպէ
Անդրադարձ

Ընդդիմութիւնը Պէտք Է Նուազագոյն Ազգային Համաձայնութիւնը Ձեւակերպէ

Յուլիս 14, 2025
Տարեփակի Խոհեր  Ա. –   Պիտի Վերականգնենք Մեր Երթը` Պատմութեան Եւ Աշխարհագրութեան Մայրուղիներուն Վրայ
Անդրադարձ

Լուրջ… Երգիծանք. Ուղեղի Բորբոսը Դարմանելու Ձեւ Կա՞յ

Յուլիս 14, 2025
«Դրօշակ»-ի Առաջնորդող.  Լինել Նախաձեռնող, Չգնալ Թելադրուած Օրակարգերի Ետեւից
Անդրադարձ

«Դրօշակ»-ի Առաջնորդող. Լինել Նախաձեռնող, Չգնալ Թելադրուած Օրակարգերի Ետեւից

Յուլիս 14, 2025
  • Home
  • About Us
  • Donate
  • Links
  • Contact Us
Powered by Alienative.net

© 2022 Aztag Daily - Ազդակ Օրաթերթ (Armenian Daily Newspaper based in Lebanon). All rights reserved.

Welcome Back!

Login to your account below

Forgotten Password?

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In
No Result
View All Result
  • Խմբագրական
  • Հայկական
  • Լիբանանեան
  • Միջազգային
  • Յօդուածներ
    • Անդրադարձ
    • Գաղութային
    • Հարցազրոյց
    • Հայրենի Կեանք
    • Գաղութէ Գաղութ
    • Զաւարեանական
    • Գիտութիւն
    • Ազդակ Գաղափարաբանական
    • Պատմական
    • Առողջապահական – Բժշկագիտական
    • Արուեստ – Մշակոյթ
    • Գրական
    • ԼԵՄ-ի ԷՋ
    • Մշակութային եւ Այլազան
  • Գաղութային
  • Մարզական
  • Այլազան
    • «Ազդակ»ի ֆոնտ
    • 50 Տարի Առաջ
    • Ի՞նչ Կ՛ըսեն Աստղերը
    • Յայտարարութիւններ
    • Կնոջական
    • Մանկապատանեկան

© 2022 Aztag Daily - Ազդակ Օրաթերթ (Armenian Daily Newspaper based in Lebanon). All rights reserved.

Are you sure want to unlock this post?
Unlock left : 0
Are you sure want to cancel subscription?