Օրիորդ Ալիսը
ԱՂԱՒՆԻ ՖՍՏԸՔՃԵԱՆ
Հաստատուն քայլերով, հանդարտ քայլուածքով, մեղմ ժպիտով, համեստ ու հաւասարակշռուած խօսքերով, աշակերտներուն ապագայով միշտ մտահոգ, բայց եւ այնպէս միշտ լաւատես` Ճեմարանի անկրկնելի ու անսասան սիւնն էր օրդ. Ալիսը:
Օժտուած` անծայրածիր համբերութեամբ, օրդ. Ալիսը իր բարձր ուսումն ու տարիներու փորձառութիւնը նուիրած էր իր Ճեմարանին: Այո՛, իրն էր Ճեմարանը եւ ինքը` Ճեմարանին, որովհետեւ իր խաղաղ հոգին կիրքով կը փոթորկէր Ճեմարանի դիմագրաւած մարտահրաւէրներուն դիմաց` դառնալով ցանկապատ, պատնէշ եւ անանցելի կրկնաշար պարիսպ:
Օրդ. Ալիսին մանկավարժական համոզումներուն եւ ցուցմունքներուն ծանօթանալու համար պէտք չունինք կարդալու իր` Հայագիտական հիմնարկի յարկին տակ ներկայացուցած դասախօսութիւններուն կամ յիշելու ծնողական եւ ուսուցչական ժողովներուն արտայայտած միտքերն ու յառաջադէմ գաղափարները. կը բաւէ տեսնել ճեմարանաւարտներու կամ Ճեմարանի յարկին տակ փթթած ճեմարանականներու արձանագրած վաստակն ու յաջողութիւնները: Սերունդներու արձանագրած յաջողութիւններուն անտեսանելի բանալիին տէրն էր օրդ. Ալիսը ու տէրը` այն վրձինին, որ կը միացնէր բոլոր ճեմարանականները իրարու եւ կը զանազանէր բոլորը իրարմէ:
Նախ` աշակերտ, ապա` ուսուցչուհի, յետոյ` կրթական պատասխանատու… Ճեմարանի յարկին տակ աւելի քան եօթանասուն տարի… Թիւը ինքնին խօսուն է ու հայելին` օրդ. Ալիսին կեանքին: Անշահախնդիր ու անսակարկ նուիրումով միաձուլուած այս կրթական օճախին` ան ջահը եօթանասուն տարի վառ պահեց ու դեռ պիտի պահէ իր կտակած շունչով ու գիտելիքներով:
Ամփոփ. հարիւրամեայ Ճեմարանը մէկ օրդ. Ալիս ունեցած է եւ ուրիշ մը պիտի չունենայ… Ա՛յս է օրդ. Ալիսը:
Ճեմարանի ջահն ու յիշատակդ անմար պիտի մնան, շա՜տ սիրելի օրդ. Ալիս: