ՍԵՊՈՒՀ ՅՈՎԱԿԻՄԵԱՆ
Ահաւասիկ տարուէ տարի մենք հետեւողական կերպով կը նշենք Սրբոց Թարգմանչաց տօնը, առանց դոյզն չափով իսկ անդրադառնալու, որ այսօր հայ գիրքը անտեսուած է եւ հետզհետէ կ՛անարգուի մեր ներկայ սերունդէն…
Ժամանակին չկար աւանդական տուն մը, որ չունենար իր հայկական գիրքերու ճոխ գրադարանը, Խորենացիէն ու Նարեկացիէն սկսեալ` Աբովեան, Րաֆֆի, Չարենց եւ Մեծարենց: Մարդիկ ժամանակ կը տրամադրէին հայ գիրքերու ընթերցանութեան, հաճոյք կար ընթերցանութեան մէջ, որովհետեւ բացակայ էին հեռատեսիլը, համակարգիչը, բջիջային հեռախօսը եւ այլ բազմաթիւ խաղատեսակներ, որոնք ողողած են ներկայի շուկան եւ յափշտակած ու կլանած երեւակայութիւնը նորահաս սերունդին:
Ներկայիս անտեսուած են հայ գրողները, ուսուցիչները, մշակները, մտաւորականները, որոնք անվերջ հոգեւոր սնունդ հայթայթած են իրերայաջորդ սերունդներու, հայեցի դիմագիծ ջամբած են եւ վտիտ մոմի նման լոյս ճառագայթած: Անոնք են, որ կամաւորապէս սպառած են, որպէսզի ազգին հոգեւոր լոյսը չհանգի, եւ մեր զաւակները չզրկուին էական կրթութենէ:
Ժամանակին հայ գիրքը կը փնտռուէր, կը յափշտակուէր ու ագահօրէն կ՛ընթերցուէր ժողովուրդին կողմէ: Այլ խօսքով` պահանջ կար, այժմ զգալի է, որ այդ պահանջը հետզհետէ կը նուազի, իսկ ոմանց մօտ արդէն բոլորովին կը մարի:
Ժամանակները փոխուած են, ճի՛շդ է, բայց մարդիկ իրե՛նք փոխած են զայն` իրենց հետաքրքրութեանց սլաքը ուղղելով դէպի նիւթը, անցողիկը, անհրապոյրը:
Այսօր բաւականին շեղած ենք մեր ճշմարիտ ուղիէն ու գաղափարականէն, հայերէն գիրքերը ներկայիս անտեսուած են հասարակութեան լայն խաւին կողմէ, ներկայ երիտասարդ սերունդը չունի հետաքրքրութիւն եւ ընթերցման ծարաւ: Հայ գիրքին ներկայութիւնը հայ օճախէն ներս դարձած է անիմաստ, վասնզի զետեղուած է գրադարանի մէջ` իբրեւ զարդ:
Արդ, ո՞ւր կ՛ուղղուինք ազգովին…
Երանի այսօր` Թարգմանչաց տօնին առիթով, հայեր ամէնուրեք երկիւղածութեամբ եւ յարգանքով վերաբերէին հայ գիրքի հանդէպ, գուրգուրային անոր վրայ եւ զայն դարձնէին ընտանիքի անբաժանելի մէկ մասնիկը:
Վերջապէս մեր բիւր յարգանքը բոլոր նուիրեալ անհատներուն, որոնք տիւ եւ գիշեր հայուն պատիւը բարձր կը պահեն:
