ԳԷՈՐԳ ԵԱԳՈՒՊԵԱՆ
Միջնակարգի առաջին տարիս էր, երբ Ներսէսին ծանօթացայ: Օրերու, շաբաթներու, ամիսներու եւ տարիներու ընթացքին մենք դարձանք լաւագոյն ընկերներ:
Ներսէսը իսկապէս տարբեր էր: Արտասովոր տիպար մըն էր, որ կարողութիւն ունէր ամէն տեսակի նեղութիւն ուրախութեան վերածելու: Իր բարեկամներէն ոեւէ մէկը չէր կրնար գիտնալ, թէ իր ներաշխարհին մէջ կամ իր առանձին եղած պահերուն Ներսէսը ի՞նչ կը մտածէր կամ ինչպիսի՞ ցաւ կը զգար:
Լուռ եւ միաժամանակ զգալի ներկայութիւն էր: Գառնուկի սրտով եւ առիւծի հզօրութեամբ տիպար մըն էր: Սկաուտական «Միշտ պատրա՛ստ» եւ երէց փաղանգի «Միշտ օգնող» նշանախօսերը մարմնաւորած` գաղութի աշխուժ անդամն էր: Վերջապէս, ժողովուրդին կողքին ըլլալու, ժողովուրդին ցաւը մեղմացնելու եւ իւրաքանչիւր անհատի յոյս ներշնչելու համար յառաջնագիծ գացող ԼԵՄ-ականն էր:
Կը դժուարանամ այս տողերը գրել: Տասնեակ հատորներով գիրք մը նոյնիսկ բաւարար չէ ամէն բան ըսելու եւ կատարեալ կերպով Նէնոն ներկայացնելու: Արցունքներու ովկիանոս մը նոյնիսկ բաւարար չէ իմ, իր ընկերներուն եւ յատկապէս իր ընտանիքին խոր վիշտը արտայայտելու:
Ներսէսին բացակայութիւնը ծանր է: Որքան դժուար է լաւագոյն ընկերդ ու բարեկամդ հողին յանձնել: Որքան անընդունելի եւ ընդվզեցուցիչ է այս աշխարհի անարդարութիւնը: Իւրաքանչիւր փողոցի մէջ չեմ կրնար Ներսէսը չփնտռել: Այդ բոլոր յիշատակները եւ ուրախ պահերը կ’ալեկոծեն միտքս ու կը ճզմեն սիրտս: «Ինչո՞ւ ասանկ եղաւ» հարցադրումը կը ճնշէ մտքիս: Կը վախնամ տարիներու ընթացքին կարգ մը յիշատակներ մոռնամ: Բայց արդեօք կարելի՞ է մոռնալ:
Այսօր առանց Ներսէսին այս կեանքը աւելի ծանրացաւ եւ դժուարացաւ:
Քանի մը տարի առաջ Ներսէսը ինծի հարցուց. «Գէո՛րգ, եթէ ես մահանամ կը նեղուի՞ս». բնականաբար, ես այդ ատեն ըսի. «Ասանկ բաներ մի՛ խօսիր»: Այսօր իր այդ հարցումին պատասխանը ստացած է:
Ներսէսը մեր լաւագոյնն էր, անկեղծութիւն եւ խիղճ մէջտեղ բերող բարեկամն էր:
Սիրելի Ներսէ՛ս, յիշատակդ վառ պիտի մնայ: Դուն ոչ միայն ընկերս էիր, այլ նաեւ` եղբայրս: Եթէ օր մը դարձեալ հանդիպինք, կ’ուզեմ կրկին բարեկամներ ըլլանք եւ միասնաբար զրուցենք, խնդանք եւ երազենք:
Մինչ յաջորդ հանդիպում, խաղաղ ննջէ, անգի՛ն եղբայրս:
