ՍԵՒԱԿ ԱՐՄԷՆԵԱՆ
Վերջին տարիներուն, երբ արդէն հօրս բոլոր հարազատները Լիբանան չէին ապրեր, միակ անձը ես էի, որ իրեն հետ շարունակեցի մնալ մինչեւ իր մահը: Ահաւասիկ տարի մը անցաւ եւ ամէն օր իր յիշատակներով կ՛ապրիմ եւ կը յիշեմ բազմաթիւ պահեր:
Հօրս վերջին տարեդարձը 26 հոկտեմբեր 2019-ին էր, այդ օր ցոյցերու պատճառով ճամբաները փակ մնացին, եւ գիշերը շատ ուշ կրցայ տուն հասնիլ: «Հարց չէ ըսաւ,- եկող տարի կը նշենք միասին»:
Չեմ գիտեր ինչո՛ւ, սակայն նոյն այդ օրերուն, ինծի յայտնեց, որ ինք կը մտածէ Հայաստան փոխադրուիլ` աւելցնելով, որ եթէ Աստուած իրեն կեանք պարգեւէ: Այդ օրերուն արդէն առողջական վիճակը բաւական վատ էր եւ մնայուն կերպով բժիշկներու խնամքին ենթակայ:
Մեր տան մէջ հայրս միշտ ալ կը սիրէր հարազատներով եւ ընկերներով ուրախ պահեր ստեղծել: Յունուար 2020-ին արդէն բաւական հիւանդ էր, սակայն պնդեց, որ 2 յունուարին Համազգայինի իր ընկերներով տան մէջ ընթրիք մը կազմակերպէ: Այդ եղաւ մեր տան մէջ հօրս կազմակերպած հարիւրաւոր ընթրիքներուն վերջինը: Յունուարի երկրորդ շաբաթը հայրս փոխադրեցինք հիւանդանոց, Միացեալ Նահանգներէն եկան հօրեղբայրներս` Օհանը եւ Ատրուշանը, իսկ Ֆրանսայէն եղբայրս` Վիգէնը: Արդէն ան սկսաւ մտահոգուիլ` տեսնելով բոլորին ներկայութիւնը: Զգաց, որ իր մահը մօտեցած է:
Հիւանդանոցին մէջ հայրս կարծես ինծի աւելի մօտէն ճանչցաւ, սկսաւ աւելի հետեւիլ առօրեայիս եւ գործերուս մանրամասնութիւններուն, այդ ձեւով կարծես իր օրը լեցնելու համար: Շատ են յիշատակներս, սակայն միակ մխիթարութիւնս այն է, որ ան չտեսաւ «Քորոնա»-ի գործած աւերը, 4 օգոստոսի Պէյրութի նաւահանգիստի պայթումը եւ վերջապէս Արցախի պատերազմին հայութեան կրած պարտութիւնը:
Հողը թեթեւ գայ վրադ պապա՛:
