ՍԵԴՕ ՊՈՅԱՃԵԱՆ
Բծաւոր տիֆով վարակուած` ԱՐԱՄ ՄԱՆՈՒԿԵԱՆ աչքերը յաւիտենապէս փակեց Երեւանի մէջ, 102 տարի առաջ 29 յունուար 1919-ին:
Քանի, քանի՜ ճակատներու վրայ ան պարտութեան մատնեց թուրքը` Վանէն մինչեւ Երեւան: Սարդարապատեան ճակատամարտերով ան կերտեց մեր անկախութիւնը, հիմնեց մեր պետութիւնը, կայունացուց մեր երկիրը:
Մեր դիցաբանութեան Վահագնը չէր, սակայն ան վճռեց մեր արդի պատմութեան ճակատագիրը: Յարդգողի ճանապարհը գծող աստուածը չէր, սակայն գծեց մեր ժողովուրդի անկախութեան ճանապարհը: Մեր հին աստուածներու պանթէոնին չէր պատկաներ, սակայն ան գլխադիր քուրմը եղաւ մեր ազատագրական պայքարի բագինին:
Արամը անզուգական էր, նոյնիսկ անկրկնելի: Անոր ծնունդը երկունքն էր հայկական լեռնաշխարհին: Ան ծնաւ մեր լեռնաշխարհի սրտէն` Արցախի մէջ: Ան կրեց մեր լեռներու ոգին ու կամքը: Ան շալկեց մեր բազմաչարչար ժողովուրդի ազատատենչութեան կանչը:
Ան իջաւ մեր լեռներէն` բոցավառելու հայկական յեղափոխութեան մեծ խարոյկը: Ան գործեց մեր ժողովուրդին մէջ, մեր ժողովուրդին հետ եւ մեր ժողովուրդին համար: Ան կռուեցաւ մեր հայրենի հողին վրայ` Հայաստանին հետ ու Հայաստանին համար:
Ան Վահագն աստուածը չէր, սակայն դարձաւ մեր անկախութիւնը նուաճողը եւ պետութեան հիմնադիրը: Իր շունչով, իր կամքով, իր ոգիով, իր վճռականութեամբ` Արամը դարձաւ մեր նոր Վահագնը…, եւ գծեց ի՛ր ճամբան, որ է՛ եւս մեր ճամբան:
Մի՛շտ Արամի ճամբով…
