ՀՐԱՅՐ ՊԱՐՍՈՒՄԵԱՆ
Երբ հայրենի հողերը մէկ ստորագրութեամբ կը յանձնուին, եւ «մարդիկ» կը շարունակեն բնականոն իրենց կեանքը ապրիլ…
Երբ Արցախի մեր հայրենակիցները տարհանուած կը հասնին Երեւան, եւ «մարդիկ» կոչ կ՛ուղղեն` վերադառնալու Արցախ եւ չխանգարելու իրենց հանգիստը` յուշելով, որ իրենց երեխաները զոհուած են արցախցիներու սահմանը պահելու համար…
Երբ հայրենիքի «գլխաւոր…» Նիկոլը Շուշին կը համարէ տժգոյն ու տխուր քաղաք, նաեւ իրեն համար հաւաքուած «հրապարակի ազատամարտիկներ»-ը Շուշին կը համարեն անկարեւոր…
Երբ Նիկոլը իրենց գլխուն նստեցնող պատգամաւորներուն սիրտը կը ցաւի Ազգային ժողովի դռներու բռնակներուն համար, մինչդեռ մեր սիրտը արիւն կու լայ Արցախի կորուստին համար…
Երբ զինուորական համազգեստը Երեւանի փողոցները արեւածաղիկի կուտ ուտելու ժամանակ հագած «հրապարակի ազատամարտիկներ»-ը Ազատութեան հրապարակը հաւաքուած եւ Նիկոլին հրաժարականը պահանջողները դաւաճան կ՛անուանեն…
Երբ քու ընկերներուդ շիրիմներուն մօտ կանգնած` ոչ իսկ մէկ բառ կը գտնես անոնց բացատրելու իրենց արեամբ ոռոգուած հայրենի հողը յանձնողի պաշտօնավարման շարունակութեան իմաստը…
Պահ մը կ՛ուզես Նիկոլի հրաժարականը պահանջելու փոխարէն` դուն ինքդ հրաժարիս ե՛ւ հայութենէն ե՛ւ մարդկութենէն, որովհետեւ հայրենիքի մէջ իսկ կը զգաս անհայրենիք:
Բայց Ո՛Չ:
Մենք երդուած ենք ծառայել հայրենիքին ու հայ ժողովուրդին, ունինք ընկերներ, որոնք այդ երդումը կատարելով` բարձրացան երկինք եւ անոնք մնայուն կերպով կը յուշեն մեզի` մնալ հաւատարիմ մեր երդումին:
Թող մարդիկ կառչած մնան իրենց աթոռներուն, իսկ մենք կառչած կը մնանք մեր երդումին:
Վաղ թէ ուշ Նիկոլն ու իր շեփորախումբը պիտի շարունակեն իրենց «քայլը» դէպի պատմութեան ամօթալի էջերը, իսկ մենք մնալու ենք մեր վիրաւոր հայրենիքին կողքը ու զայն կրկին շէնացնելու ենք եւ անպայման օր մը կրկին Սուրբ Ամենափրկիչ Ղազանչեցոց մայր եկեղեցւոյ մէջ մեր աղօթքները դէպի երկինք բարձրացնելու ենք:
