Յ. ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Վերջին գրութեանս մէջ յիշած էի, որ վաղը հաշուետուութեան օրը կու գայ եւ հո՛ն պէտք է խօսինք:
Այո՛, եկած է հաշուետուութեան օրը: Ժողովուրդը հանրաքուէով իր ըսելիքը պէտք է ըսէ:
Ժողովուրդը հանրաքուէով իր շարունակելու ուղին պէտք է ճշդէ:
Ժողովուրդը հանրաքուէով գալիք վարչակազմի վստահութիւնը պէտք է հաստատէ կամ մերժէ:
Մենք կը հաւատանք, որ մեր ժողովուրդին բազկերակը տոկուն է եւ անզիջող:
Պարտադրուած համաձայնագիրի մը ծանր հետեւանքները թեթեւցնելու եւ այս պարտութենէն յաղթանակի յարութիւն առնելու միակ ուղին, որքան որ ալ դժուար ըլլայ, կը հաւատամ, որ ոտքի կանգնիլն է:
ՄԻԱՍՆԱԿԱՄՈՒԹԵԱՄԲ:
Քաղաքակիրթ եւ անցնցում պահուածքով: Խոհեմ եւ հեռատես ծրագրումով: Յաւիտենական եւ զօրաւոր Հայաստանի կերտումով:
Արցախի կարգավիճակի վերջնական յստակացումով:
Հաշուետուութեան պահը եկած է:
Բայց պէտք չէ անհեթեթ վէճերու ամբաստանութիւններու եւ փոխադարձ ամբաստանութիւններով զբաղինք:
Ժողովուրդն է եւ մի՛այն ժողովուրդն է հաշուետուութեան ջիղը:
Ժողովուրդը իր հանրաքուէով իր ըսելիքը թող ըսէ եւ պէ՛տք է ըսէ:
Վստահի՞լ, թէ՞ չվստահիլ:
Շարունակե՞լ, թէ՞ փոխել:
Ընդունի՞լ, թէ՞ չընդունիլ:
Հաւաքուի՞լ, թէ՞ ջլատուիլ:
Պէտք է հանդարտ, խոհեմ, քաղաքակիրթ եւ զարմացնող պահուածք ունենալ գալիք մարտահրաւէրները ստանձնելու:
Պէտք է բոլորը գիտնան, որ սխալը սխալով չի սրբագրուիր: Սխալը սրբագրելով կը սրբագրուի, եւ այդ մէկը միայն հանրաքուէն է:
Ժողովուրդը պէտք է իր ըսելիքը ունենայ, եւ մենք ժողովուրդին կամքը գործադրենք` անկախ մեր բոլոր համոզումներէն:
Պատերազմը Հայաստան պէտք չէ փոխադրել: Պէտք է միանգամընդմիշտ յստակ ըլլայ, որ մեր երկրի կայունութիւնը եւ համերաշխութիւնը կարմիր գիծ է:
