Ազնուական մարդու տիպար էր Հրայր Սողոմոնեան` իր համեստ նկարագիրով, իր անկեղծ մօտեցումով, իր յարգալից վերաբերումով:
«Բարի Սամարացի»-ի տիպար էր Հրայրը` լուսարձակներէ հեռու բոլորին, անխտիր բոլորի՛ն օգնելու իր ազնուական ոգիով: Իր կեանքի բառարանին մէջ «ոչ» բառը գոյութիւն չունէր:
Ամբողջական ու անմնացորդ նուիրումով ազգին ծառայող տիպար մըն էր Հրայրը` իր ստանձնած պաշտօնները բարձրագոյն աստիճանի պատասխանատուութեամբ ու հետեւողականութեամբ, բծախնդրութեամբ ու նախանձախնդրութեամբ կատարող:
Հայաստանի ու Արցախի հզօրացման ու ծաղկման գործնապէս մասնակցող հայրենանուէրի տիպար մըն էր Հրայրը` յաճախ լուռ կերպով կատարած իր բազմաթիւ նուիրատուութիւններով ու բազմազան ներդրումներով:
Իր բարի ժպիտով ու արագ ընդառաջումով վեհանձն հայ մարդու տիպար էր Հրայրը` բոլորին օգտակար ըլլալու, խնդիրներ լուծելու, մտահոգութիւններ փարատելու, կարիքներ գոհացնելու եւ միշտ ծառայելու իր պատրաստակամութեամբ:
Այսպէ՛ս եղաւ ու մնաց Հրայրը, Հայաշէնի այս վառվռուն պատանին, իր կեանքով ու գործով, մինչեւ իր երկրաւոր կեանքին վերջին շունչը` իր կողքին ունենալով դպրոցի իր սիրելի ընկերուհին ու ապա իր կողակիցը` Մակին:
Ներկայ ժամանակներուն քիչ են, շա՜տ քիչ նման անձեր: Հրայրը այդ քիչերէն մէկն էր:
Ափսո՜ս, կորսնցուցինք մարդկային ու ազգային արժէքներով շաղախուած ու արժանիքներով հարուստ մեր բոլորին շատ սիրելի Հրայրը:
Հանգիստ իր հոգւոյն` երկնային արքայութեան մէջ:
20 հոկտեմբեր 2020
Անթիլիաս, Լիբանան
