Տ. Ճ.
Կան մահեր, որոնք կը պատահին անակնկալօրէն ու իրենց անժամանակ բնոյթով ափսոսանքով կ՛ընկալուին ընտանիքին, հարազատներուն, ընկերներուն ու բարեկամներուն, կարճ` շրջապատին կողմէ:
Նման անժամանակ ու ափսոսանք առթող կորուստ մը եղաւ Արա Պօյմուշագեանին մահը: Հազիւ յիսնամեակ մը բոլորած, լի կեանքով ու կատարելապէս առողջ, ան նման վախճանի մը առաջնորդող ոչ մէկ նշան ցոյց տուած էր:
Զինք ճանչցողներուն համար, Արա հեզաբարոյ ու ազնիւ անձնաւորութիւն էր: Ընտանեկան շրջապատը, եկեղեցին, որուն կը ծառայէր եւ կուսակցութիւնը` ՀՅ Դաշնակցութիւնը, որուն զինուորագրուած էր, զինք կը ճանչնային իբրեւ ծառայելու պատրաստակամ ու պարտաճանաչ անհատ մը: Նուիրեալ անձ մը, որ իր իսկ կողմէ ընտրուած պարտականութիւնները կը կատարէր հաւատքի ու պատասխանատուութեան բարձրագոյն գիտակցութեամբ:
Հաւատաւոր մարդը ո՛չ ընկերային դիրքի, ո՛չ ալ պաշտօնի կը յաւակնի: Ան իրեն վստահուած գործը կը կատարէ խոնարհ հերոսի մը նման, որովհետեւ ճշմարիտ հաւատքը խոնարհութեան եւ գիտակից կարգապահութեան կ՛առաջնորդէ: Արա Պօյմուշագեանը ապրեցաւ ճշմարիտ հաւատքին ներգործութեամբ, հեռու ցուցադրական որեւէ յաւակնութենէ, սակայն համոզումով եւ ինքնակամ պարտականութեան գիտակցութեամբ:
Կարճատեւ, սակայն կարճ այս կեանքը բաժին դարձաւ անդենականին:
Թող յիշատակը անթառամ մնայ` իբրեւ կենարար օրինակ զինք ճանչցողներուն:
