Հարթեցնենք Կորը. Կամաւոր Ինքնամեկուսացում

ՐԱՖՖԻ ԱՐՏԱԼՃԵԱՆ

Կորոնավիրուսի («Քորոնա» ժահրի) հանրախտը (համաճարակը) այժմ մեր վրայ է, եւ այլ երկիրներու պարագաները մեզի ցոյց կու տան, թէ մարդկութիւնը դէպի ո՛ւր կ՛ուղղեւորուի:

Հանրախտը աշխարհի վրայ գրեթէ ամէն տեղ արագօրէն կը տարածուի. յաջորդ քանի մը շաբաթներուն, փակումները շատ հաւանաբար պիտի դառնան մեր կեանքի ձեւի բնական մէկ մասը:

Գիտեմ, որ խառնաշփոթ վիճակ կայ շատերու միտքերուն մէջ, նախընթաց օրերուն ընկերային համատարած խանգարումներուն պատճառով. աւելցնենք նաւ մամուլին եւ ընկերային ցանցերու լրատուամիջոցներու ապատեղեկատուութեան ու շատ մը քաղաքական ղեկավարներու անորոշութեան ազդեցութիւնը:

Շատ մը երկիրներ 11-12 օրեր ետ են Իտալիայէն եւ, ընդհանուր առմամբ, կ՛երեւի, թէ որոշ երկիրներ ուղիին վրայ են կրկնելու այն, ինչը, ցաւօք տեղի կ՛ունենայ Իտալիոյ եւ Եւրոպայի այլ երկիրներու մէջ:

Նոյնիսկ շատ մը Հիւսիսային Ամերիկեան քաղաքներ արդէն կը տեղափոխուին համաճարակի մեղմացման համար անյարմար եւ ընդարձակ «ընկերային մեկուսացման» տարածքին մէջ. անտեսանելի հանրախտը ամէն տեղ կը սպասուի:

Հասարակական առողջապահութեան մասնագէտները կը նախատեսեն, որ կորոնավիրուսի պատուաստը պատրաստ պիտի չըլլայ առնուազն մէկ տարիէն մինչեւ 18 ամիս, մեզ տանելով մինչեւ 2021 թուականը:

Պատմական դասերը եւ փորձառութիւնը ցոյց տուած են, որ «ընկերային մեկուսացման» վաղաժամ նախաձեռնութիւնները կրնան կտրուկ կերպով ազդել այսպիսի համաճարակներու բռնկման ծաւալին վրայ:

«Ընկերային մեկուսացման միջամտութիւնները» կարծես թէ մեր միակ զէնքերն են ճգնաժամային այս պահուն. անոնք կրնան յետաձգել վարակման ժամանումը: Բայց այդ ձգձգումը ինքնին կրնայ կարեւոր նշանակութիւն ունենալ: Երբ մեծ թիւով հիւանդներ կարճ ժամանակահատուածի մը ընթացքին կը հիւանդանան, կրնան խճողել երկրի մը հիւանդանոցները եւ դարմանատուները ու արագօրէն սպառել անհրաժեշտ բժշկական պարագաները (տես Հարթեցնենք Կորը graphic-ը ):

Ես բժիշկ չեմ, ոչ ալ համաճարակագէտ. ես քաղաքացի մըն եմ, որ պիտի հետեւիմ առողջապահութեան նախարարութեան ցուցմունքներուն. ինծի համար այժմէական հարցումը անպայման «այս կացութեան անձնական անյարմարութիւնը չէ» այլ՝ «ինչպէս կարելի պիտի ըլլայ ամէնէն շատ տուժողներուն (այսինքն վարակեալ տարեցներուն, հիւանդներուն եւ աղքատներուն) օգնել»:

Յառաջիկայ շաբաթները, շատ հաւանաբար, փորձութեան դիմաց դնեն մեր հաւաքական-ընկերային վճռականութիւնը, արդի մեր ընկերութեան մարդկայնութիւնը, նաեւ վերապրող հայու մեր կտակը:

Այսօրուան մեր օգտագործած (եւ մեզ անյարմար) միջոցները, որոնք կը գործածուին կորոնավիրուսի պայքարին դէմ, եթէ յաջողին, կրնան յետագային չափազանց թուիլ: Բայց կը խորհիմ, թէ այլընտրանքը շատ աւելի վատ է:

Անցեալ շաբթուան ընթացքին, մարդկութեան մօտ փաստօրէն կորոնավիրուսին արձագանգները սկսան փոխուիլ: Դպրոցները եւ համալսարանները փակուեցան: Գործատեղիներ հեռահաղորդակցութեան հիման վրայ սկսան գործել: Ընտանիքներ սկսան իրենց մթերքին մասին մտածել, պետութիուններ սկսան կտրուկ միջոցներու դիմել, մէկ խօսքով, մարդկութիւնը որոշեց բռնցքաւորուիլ եւ պայքարիլ:

Բայց մենք չենք գիտեր տակաւին, թէ արդեօք այս բոլոր միջոցները բաւական պիտի ըլլա՞ն: Ասիկա այլ անյարմար զգացում մըն է մարդ արարածիս համար:

Բայց եկէք հարցը ուրիշ ձեւով դիտենք. այս փորձառութեան մէջ կարելի է նաև ուրիշ իմաստ գտնել:

Մեր միակ փրկութիւնը կը թուի որ հիմա հաւաքուիլն է. մեր մէջ վերագտնել ուրիշին օգնելու զգացումը եւ հաւաքական մօտեցումը. ըլլալ աւելի մեծ բանի մը մէկ մասնիկը. զգալ, որ մեր շրջապատին ճակատագիրը կախուած է մեր որոշումներէն եւ մենք՝ մեր կարգին, անոր որոշումներէն: Աստուած մեզ պահապան: