Դժուար է երկու տողով նկարագրել այն հերոս մանկավարժը, որուն հիւանդութիւնն ու ցաւերը չկրցան կործանել յոյսերն ու երազները, ոչ ալ կամքը` շարունակելու իր նուիրեալ գործը` պատրաստել տիպար սերունդներ:
Զօրաւոր կամք, ժպիտ, ուրախութիւն. ազնիւ, ծառայասէր, ներողամիտ, մխիթարող, միշտ դրական. ստեղծագործ ձեռքեր, համով կերակուրներ. այս բոլորն էր մեր Անին:
Ճանչցանք զինք Ն. Փ. Ճեմարանին մէջ, որուն պարտէզները, մուտքի երկթիւ աստիճանները, լիբանանեան հին ապարանքներուն յատուկ գեղազարդ առաստաղները ճաշակ ու վայելչութիւն կ՛արտացոլային, բաներ, որոնց այնքան զգայուն էր Անին, բաներ, որոնք իսկապէս կը վայելէին իր նրբագեղ էութեան ազնուական ու հեզ միանգամայն: Որքա՜ն խաղ ու ճիչ` այդ պարտէզներուն մէջ, իր աշակերտներուն կողքին, ի՜նչ ջերմ մթնոլորտ իր պաշտօնակիցներուն հետ` ուսուցչարանը կամ խմբական ճաշի սեղանին շուրջ…
Տարիներ այսպէս պաշտօնավարեցինք հոն միասին, ետքը շարունակեցինք մեր ճամբան Մ. եւ Հ. Արսլանեան Ճեմարանէն ներս, ուր ան դարձաւ մեզի «մեծ քոյրիկ»:
Անին շատ մարդկային էր եւ ընկերական, ան օրինակ էր մեր բոլորին:
Երբ դժուարութեան մը հանդիպէինք, «Մի՛ մտածէք, շուտով կը լուծուի» կ՛ըսէր ան:
Երբ մէկէ մը բարկանայինք, «Հոգ չէ՛, լաւ մարդ է» կ՛աւելցնէր:
Իսկ երբ մեր սիրտը ճաշ մը ուզէր, յաջորդ օրն իսկ ճոխ սեղան մը կը պատրաստէր համեղ-համեղ կերակուրներով:
Հակառակ իր առողջական անկայուն վիճակին` միշտ ներկայ էր Ճեմարանէն ներս: Դասարան կը մտնէր լեցուն պայուսակներով, նորութիւններով, երգելով ու պարելով եւ դասարանէն դուրս կ՛ելլէր երեխաները շուրջը հաւաքած` խնդալով ու խօսելով:
Ժպիտ, երախտագիտութեան խօսքեր, արցունքի կաթիլներ, սրտիկներ, ծաղիկներ քեզի, սիրելի՛ Անի:
ՈՒՍՈՒՑՉԱԿԱՆ ԵՐԿԱՐ ՃԱՆԱՊԱՐՀԻ ԸՆԿԵՐՆԵՐԴ
Պէյրութ, 25 դեկտեմբեր 2019
