ՆԺԴԵՀ ՄԿՐՏԻՉԵԱՆ
Մատամ Անիին հետ վերջին դասապահը բոլորովին տարբեր էր:
40 օր առաջ էր, եւ զարմանալիօրէն, սովորականին պէս ֆրանսերէնի դաս չէր:
Չկար ուրախութիւն, ժպիտ, թեթեւութիւն, հանգստութիւն… Կացութիւնը ճնշող էր, աշակերտներուն թիւը շատ, տարիքը խառն, ուսուցիչներ եւ ծնողներ` նոյնպէս ներկայ… Բոլորը եկած էին վերջին դասապահին ներկայ գտնուելու:
Սակայն ի՞նչ էր այդ դասը, որ այսքան մարդ համախմբած էր եւ ինչո՞ւ:
Ճեմարանի ֆրանսերէնի տարիներու դասատուին` մատամ Անիին յարգանքի վերջին տուրքն էր, տարիներու վաստակին վերջին գնահատանքը եւ անոր գործունէութենէն եւ ապրած կեանքէն վերջին պատգամ:
Հաւաքուած էին Ճեմարանի տարբեր սերունդներու աշակերտներ: Տարիներ առաջ մատամ Անիին աշակերտածներ, շրջանաւարտներ…
Հոն էին թէ՛ ներկայ, թէ՛ նախկին աշակերտներու ծնողներ, Ճեմարանի ներկայ եւ նախկին ուսուցիչ-ուսուցչուհիներ, պաշտօնեաներ, հարազատներ եւ բարեկամներ:
Բոլորն ալ տխուր էին, որովհետեւ պիտի բաժնուէին անձէ մը, որուն ներկայութիւնը բոլորին համար հաճելի եւ օգտաշատ էր:
Տխուր էին, որովհետեւ կորսնցուցած էին մէկը, որ ֆրանսերէնի դասէն անդին` կեանքի դասեր կու տար, կը դաստիարակէր սերունդներ, կը պատրաստէր լաւ մարդ` զարգացած ու առողջ մտածելակերպով:
Տխուր էին, որովհետեւ կանուխ էր, «կեանքին օրէնք»-ը տակաւին կրնար սպասել… բայց անողոք հիւանդութիւնը չարտօնեց:
Բայց բոլորն ալ լաւ գիտէին, թէ մատամ Անին պիտի չ՛ուզեր, որ տխրին, որովհետեւ ինք, իր հիւանդութեան ծանրագոյն օրերուն իսկ կը ժպտէր, կը դիմադրէր դրական տրամադրութեամբ. աւելի՛ն, կ՛օգնէր իր շուրջիններուն` բարելաւելու համար անոնց տրամադրութիւնը:
Յարգանքէն ու սէրէն անդին` մատամ Անին իր վերջին դասապահին ընթացքին չյուսահատիլ ու չդժգոհիլ սորվեցուց, ժպտիլ, պայքարիլ ու ապրիլ սորվեցուց:
Այո՛, իր մահը նոյնիսկ կրցաւ ապրիլ սորվեցնել:
Այսօր արդէն իսկ 40 օրեր անցան մատամ Անիէն մեր ֆիզիքական բաժանումին, սակայն վերջին դասապահէն ու դասէն ոչ ոք պիտի կրնայ բաժնուիլ:
Դաս մը, որ մեր կեանքի ընթացքին շատ պէտք պիտի ունենանք, եւ որուն արդիւնքը աւելի ուշ պիտի զգանք:
Շնորհակալութի՛ւն, մատա՛մ Անի:
«Կեանքին օրէնք»-ին հետեւելով` օր մը դարձեալ պիտի հանդիպինք:
Հանգիստ ննջէ՛ բարի ու ազնիւ ժպիտովդ:
Աշակերտդ`
ՆԺԴԵՀ ՄԿՐՏԻՉԵԱՆ
