Հայաստանի քաղաքական դաշտին մէջ արձանագրուող զարգացումներուն հետեւելով` ականատեսը կ՛ըլլանք ժողովրդավարութեան, արդարութեան համար մղուող պայքարին, երկրի արտաքին քաղաքականութիւնը ըստ կարելւոյն անկախ դարձնելու, կախեալ դրութենէ դուրս բերելու նկրտումներուն ու այս բոլորին մէջ ազգային մեր շահերը պաշտպանելու նախանձախնդրութեամբ շարժող կողմերու յստակ ուղեգիծին, անխոհեմ վարքագիծով հանդէս եկող անհատներուն կարգի հրաւիրելու եւ այդ ընթացքը սրբագրել տալու առողջ երեւոյթին:
Արմատական փոփոխութիւնները պայքարելով, պոռթկալով ու ազգային շահերը պահպանելու համար մեր ժողովուրդը ողջմիտ պահելու կոչերով կ՛իրականանան, այլ ելք չկայ: Այս բոլորին մէջ, սակայն, էականը հաւաքական պատասխանատուութեան գիտակցումն է: Պայքարողը նաեւ հաւաքականութիւնը կ՛առաջնորդէ, ուստի կոչուած է յանդուգն ըլլալու եւ տէրը դառնալու հաւաքականութեան ձեռք բերած յաղթանակներուն:
Տարակարծիք ըլլալը, բնականաբար, նոյնքան կարեւոր է: Տարակարծութենէն կրնայ ծնիլ այն միջինը, որ առաւելագոյն նպաստը կը բերէ մեր երկրին ու ժողովուրդին:
Այս բոլորին մէջ, սակայն, ազգային շահերու գիտակցութիւնը կորսնցնելը, մեր պատմութեամբ, մեր ժողովուրդին թափած արեան սրբութեամբ առաջնորդուելու գիտակցութիւնը կորսնցնելը ամենամեծ վտանգը կրնայ հանդիսանալ, եթէ քաղաքական թէ լրատուական դաշտին մէջ արտայայտուողները հաւաքական պատասխանատուութեան գիտակցութեամբ չառաջնորդուին: Անոնք պատասխանատու են իրենց արտասանած իւրաքանչիւր բառին համար, որովհետեւ հանրութիւնը կը հետեւի ու կարելիութիւն ունի զանազանելու սեւն ու սպիտակը:
«Արցախի ազատագրուած տարածքները Արցախի տարածքները չեն, անոնք գրաւեալ տարածքներ են, անոնք հայկական հողեր չեն, եւ այդ հողերը պէտք է վերադարձուին» խօսքերով հանդէս եկողները պահ մը կը մոռնան, որ Արցախի սահմաններուն հսկող մեր զինուորները իրենց կեանքին գնով կը պաշտպանեն ձեռք բերուած յաղթանակը, իրենց կեանքին գնով կը հաստատեն խաղաղութիւնը, կը պարտադրեն արդարութիւնը: Կը մոռնան, որ Արցախի շահերը կը պաշտպանէ համայն հայութիւնը` իր բոլոր լծակներով: Ինչպէ՞ս կարելի է ուրեմն այսքան ստորագնահատել ձեռք բերուած յաղթանակը ու հակառակորդին տեսակէտը իւրացնել: Պատահա՞ծ է երբեք, որ պարտուող կողմը իր տեսակէտը պարտադրէ յաղթող կողմին: Ինչո՞ւ ուրեմն պարտուողական հոգեբանութիւնը բոյն դրած է այսպիսիներու ներաշխարհին մէջ:
Գէթ պէտք է յարգել մեր նահատակները, մեր սահմանները անառիկ պահող ուժերը ու չվտանգել բանակցութիւններուն ընթացքը, չնսեմացնել հայկական կողմին դիրքերն ու պահանջները անպատասխանատու խօսքերով:
Հաւաքական պատասխանատուութեամբ առաջնորդուելու գիտակցութիւնն է էականը: Հաւաքական շահերու պահպանումը, վերջապէս, վեր պէտք է դասել ամէն տեսակի նեղ շահերէ ու հանրային կարծիքը շեղելու ձախող փորձերէ:
«Գ.»
