ՆԱԹԱՆ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ
Շաբաթ, 14 ապրիլի արշալոյսին Միացեալ Նահանգներու, Մեծն Բրիտանիոյ եւ Ֆրանսայի կողմէ վերջերս կազմաւորուած ռազմական դաշինքը ռմբակոծեց Սուրիան: Այսպիսով, ռազմական դաշինքին մաս կազմած պետութիւնները (գլխաւորութեամբ` Միացեալ Նահանգներուն) զինու զօրութեամբ իրենց քաղաքականութիւնները կ՛ուզեն պարտադրել Սուրիոյ:
Այսպիսի արտաքին զինուորական միջամտութիւններ մեզի կը յիշեցնեն 1956 թուականը, երբ Մեծն Բրիտանիան առաջնորդեց ռազմական գործողութիւն մը (Ֆրանսայի եւ Իսրայէլի հետ համագործակցաբար)` «Եռեակի յարձակում» նշանաւոր անունով: Յստակ էր բոլորին այդ զինուորական միջամտութեան նպատակը` վերջ տալ ՍուԷզի ջրանցքի պետականացման հոլովոյթին: Նոյնն է նաեւ այսօրուան ռմբակոծումներուն նպատակը, որ կը բխի զուտ այլ պետութեան մը ներքին հարցերուն միջամտութենէն:
Արտաքին զինուորական միջամտութիւնը, ռմբակոծումներն ու այլ զինեալ գործողութիւնները մեզի կը յիշեցնեն նաեւ այն, ինչ որ տեղի ունեցաւ 2003-ին Իրաքի մէջ եւ 2011-ին Լիպիոյ մէջ, երբ ծաւալապաշտ-ռազմապաշտ եւ նոր-գաղութատիրական (համաշխարհայնացումը գլխաւորող ուժեր) վայրագ գործողութիւններու պատճառով ստեղծուեցաւ անկայուն վիճակ, որ կ՛ընդգրկէր` քաղաքացիական պատերազմ, ցեղային, ազգային ու կրօնական-դաւանական տագնապներ, անապահովութիւն, պայթումներ եւ առեւանգումներ:
Քաղաքական ծանր պայմաններէն անդին` յատկանշական են նաեւ զինուորական միջամտութիւններէն ետք ստեղծուած ընկերային-տնտեսական ծանր պայմանները: Իրաքն ու Լիպիան օրինակներ կրնան դառնալ արտաքին զինուորական միջամտութիւններէն ետք հաստատուած տնտեսական համակարգին, որուն քաղաքականութիւնները կը պարունակեն քարիւղի բնագաւառի, կրթական եւ առողջապահական հաստատութիւններու, հանրային եւ ընկերային ծառայութիւններու ու ճարտարարուեստական կարեւոր ճիւղերու սեփականաշնորհումը` յանձնելով զանոնք համաշխարհային մեծ ընկերութիւններու (աւելի ճիշդ` մենաշնորհներու), որոնք յառաջացուցին` աղքատութիւն, անգործութիւն եւ փոքր ու միջին սեփական ձեռնարկութիւններու ոչնչացում, պետական հաստատութիւններուն մէջ (դպրոցներ, համալսարաններ, հիւանդանոցներ) խստամբերական քաղաքականութեանց որդեգրում, որոնք պատճառ դարձան վարչական փտածութեան, հիւանդութիւններու եւ անգրագիտութեան: Երկու գործօններու (սեփականաշնորհում եւ խստամբերութիւն) պատճառով Իրաքի եւ Լիպիոյ մէջ գլուխ բարձրացուց կրօնամոլութիւնը, որ իր կարգին ծնունդ տուաւ աշխարհի ամէնէն վտանգաւոր ահաբեկչական կազմակերպութիւններուն: Այսպիսով, տնտեսական մակարդակի վրայ, յետռազմական միջամտութեան համակարգերը միայն յաջողեցան Իրաքն ու Լիպիան կապել նոր-ազատականութեամբ առաջնորդուած ընկերային-տնտեսական համաշխարհայնացման եւ ատկէ աւելի ոչինչ:
Ինչ կը վերաբերի Սուրիոյ, ապա պէտք է նշել, որ ներկայ վարչակարգին տապալումը աւելի խուճապային մթնոլորտ պիտի ստեղծէ, քան ինչ որ տեղի ունեցաւ Իրաքի կամ Լիպիոյ մէջ, որովհետեւ այսօր հոն կը գտնուին աշխարհի ամէնէն ծայրայեղ ահաբեկչական կազմակերպութիւնները, ինչպէս` ՏԱՀԵՇ-ը, Քայիտան, Գորշ գայլերը եւ ուրիշներ, որոնց իշխանութեան գլուխ անցնիլը մեծ վտանգներ ու դուռ պիտի բանայ ո՛չ միայն Սուրիոյ, այլ նաեւ Միջին Արեւելքի շրջանին համար, որ կը տառապի կրօնական-դաւանական դարաւոր տագնապէ:
