Նորահաս սերունդներու կրթութեան գործը միշտ ալ արժանացած է պետութիւններու անմիջական գուրգուրանքին եւ հոգածութեան: Կրթական ոլորտը յառաջադէմ եւ նոյնիսկ երրորդ աշխարհի պատկանող երկիրներուն մէջ կը շարունակէ վայելել պետութեան հովանաւորութիւնը` համահաւասար կերպով առիթ տալով բոլորին ստանալու տարրական եւ երկրորդական ու ընդհանրապէս համալսարանական բարձրագոյն ուսում: Հաւաքականութեան մը բնականոն եւ առողջ զարգացումը, ինչպէս նաեւ տուեալ հաւաքականութիւնը նոր ներուժով պատուաստելու եւ անոր կեանքին ժամանակակից հնչեղութիւն տալու անհրաժեշտութիւնը, դպրոցն ու անոր սպասաւորները մի՛շտ ալ դարձուցած են մեր հաւաքական կեանքին մէջ հիմնական դերակատար: Ժողովուրդը իր կարգին մեծ ակնկալիքներով եւ սպասումներով մօտեցած է ու արժեւորած դպրոցը եւ ուսուցիչը:
Հայ կեանքին մէջ դպրոցը ունի յաւելեալ պարտաւորութիւն: Եթէ հայրենի հողին վրայ դպրոցական համակարգը անմիջականօրէն կը վայելէ պետութեան հովանաւորութիւնը, նոյնը չէ պարագան սփիւռքին եւ այս պարագային Լիբանանի, ուր համայնքներն ու միութիւնները, ժողովրդային նեցուկով ու զօրակցութեամբ, անկարելին կարելի դարձնելով կը փորձեն երաշխաւորել հայ դպրոցի հեզասահ երթը եւ սատար կը հանդիսանան անոր յառաջընթացին ու զարգացման:
Այո՛, հայ դպրոցը սփիւռքի տարածքին հայկականութեան դարբնումի կռուանն ու հնոցն է, մեր ապագայի կերտիչը, եւ բնական է, որ հայ քաղաքական միտքը ազգային ու գաղափարական ամուր հենքի վրայ տեսնէ անոր գործունէութիւնը եւ նպատակասլաց երթը:
Այսօր, 9 մարտին, ահաւասիկ կը նշենք ուսուցիչին` մեր պարագային հայ ուսուցիչին տօնը: Կը խոնարհինք իրերայաջորդ սերունդներու վաստակին, ցուցաբերած զոհաբերութեան ու ներդրած մեծ ճիգին դիմաց: Կը գիտակցինք, որ այս ասպարէզը հայրենանուէր ու ժողովրդանուէր կոչումի եւ առաքելութեան ընկալում ու դրսեւորում է: Համոզուած ենք, որ յատկապէս համաշխարհայնացման ու արհեստագիտութեան զարգացման այս թոհուբոհին մէջ, երբ մարդկային ու ազգային արժեհամակարգի պահպանումը դարձած է լուրջ մարտահրաւէր, երբ մեր հաւաքական կեանքէն օտարացումն ու անտարբերութիւնը անբացատրելիօրէն դարձած են վարակիչ ու մտահոգիչ, հայ ուսուցիչին կատարած գործը կը շարունակէ մնալ ամէնէն նուիրականն ու վաւերականը:
Վարձքդ կատա՛ր հայ ուսուցիչ, դուն արժանի ես ամէն յարգանքի, որովհետեւ մեծ է քու առաքելութիւնդ, ծանր է պարտաւորութիւնդ եւ միշտ անհրաժեշտ է անսահման համբերութիւնդ. սակայն այս բոլորին կողքին միշտ մեծ եղած է քու վարձատրութիւնդ այն հանգամանքով, որ քու ճամբովդ հասակ նետող ու կազմաւորուող սերունդները շարունակած են ու կը շարունակեն հայկականացնել մեր կեանքը, վառ պահել ազգային պահանջատիրական ոգին եւ անշահախնդիր ծառայել ազգին ու հայրենիքին: Սերունդներու այս նուիրագործումը արդար հպարտութիւն կը պատճառէ քեզի, ինչ որ կարելի չէ գնահատել շքանշաններով, մեծարանքի հանդիսութիւններով ու այլ վարձատրութիւններով:
Ուժդ անսպառ եւ երթդ բարի, հա՛յ ուսուցիչ:
ՀՅԴ ԼԻԲԱՆԱՆԻ ԿԵԴՐՈՆԱԿԱՆ ԿՈՄԻՏԷ
