ՄԱՐԳԱՐ ՇԱՐԱՊԽԱՆԵԱՆ
Ականջ դնենք իր կանչին
միասնական ժիր կամքով
դէպի Արցախ մենք երթանք`
հպարտ ցցած կրծքերով:
Կենաց մահու կռիւ է այս, որ կը հրահրէ մեր հոգին,
եթէ անմաս մենք մնանք,
կը վնասենք Արցախին:
Զինուորները սահմանին
եռանդ կու տան մեր կեանքին,
որ օրն ի բուն քաջ սրտով
պաշտպան կանգնած են երկրին:
Մեր անսակարկ օգնութեամբ, ուժ հասցնենք սահմանին, որ թշնամին չարամիտ` չսպրդի մեր հողին:
Զէնքի ուժով պիտ յաղթենք,
այժմ ուրիշ ելք չունինք,
խօսք ու խրատ լսելով`
ոչ մէկ ելքի կը հասնինք:
Զէնքը ուժ է մեզի համար,
յաւերժական յենարան,
առանց ուժի` ազգերը
թշնամիին զոհ կ՛երթան:
Հոս ու անդին չվազենք,
չթափառինք թղթերով,
մեր բանակին ուժ մենք տանք
եւ սպառնանք մեր ուժով:
Թշնամին ալ պիտ զգայ`
ո՛վ է դիմացը կանգնած,
ու օր մըն ալ գլխահակ`
պիտի նահանջէ կծկուած:
Գիւղ Ուշի, Արագածոտնի Մարզ
Պարոն Մարգարին լաւ կարծիք մը տա՞մ. շատ լաւ գրութիւններ գրած է առաջ, արձակ գրութիւններ, Հայաստանի մէջ եղածին, ըլլալլիքին մասին: Աս բանաստեղծութիւնը բանաստեղծութիւն չէ, պզտիկ պատանի մը ասկէ լաւ բաներ կրնայ գրել. բանաստեղծութիւն գրողը պէտք է տողերը համրէ, վանկերը չափէ, քիչ մը բանաստեղծութեան օրէնքները յարգէ: Երանի թէ շարուանկէ արձակ բաներ գրելու: Իրեն ալ, իր վարկին ալ մեղք է, մեր բանաստեղծները հիմա իրենց գերեզմանին մէջ անհանգիստ կըլլան ասանկ բաներ տեսնելով