Նշմար
Ազատօրէն
Լիբանանի Հանրապետութեան ներկայ նախագահը, անդրադառնալով այս երկրի բարոյական կարգ մը սրբազան սկզբունքներուն, իր մէկ խօսքին մէջ կը շեշտէր.
«Մեր ժողովուրդը կ՛արտայայտուի ազատօրէն եւ բնաւ պէտք չունի բռնութեան դիմելու` իր գաղափարները արտայայտելու համար»:
Ազատութեան արժէքը ըմբռնելու եւ անոր յարգանք ընծայելու իր տրամադրութեամբ, այս պզտիկ երկիրը կրնայ մեծագոյն օրինակներէն մէկը համարուիլ:
Գեղեցիկ երկիր է Լիբանանը, աշխարհի գեղեցկագոյն մասերէն մէկը` իր լեռներով, ծովով, դաշտերով, լեռնային, ծովային, դաշտային շռայլ արտայայտութիւններով: Ի՞նչ պիտի արժէին սակայն ատոնք, եթէ երբեք չունենար ամէնէն թանկագինը` ազատութիւնը, որ իբրեւ պսակ` կայ բոլոր իրերուն վրայ, իբրեւ լոյս` կը տարածուի ամէնուրեք եւ կենսագործող շունչի մը պէս կը շրջի բոլոր անկիւններուն:
Օդի, ջուրի, լոյսի պէս գոյ այս ազատութիւնը մեծագոյն ազդակը եղաւ շինարարական այն թափին, որուն ձեռնարկեց այս երկրի կենսուրախ ու կենսաւէտ ժողովուրդը եւ ընդամէնը քառորդ դար հաշուող ժամանակի մը մէջ տիրացաւ հանգստաւէտութեան վայելքի ու երջանկութեան բազում հարստութիւններու: Պողոտայ ու շէնք, ամարանոց ու ծովափ, քազինօ ու համալսարան, պանդոկներու ցանց ու պերճաշուք սրճարաններ, մամուլ, գրականութիւն, արուեստին լոյսը տարածող այլ հաստատութիւններ: Լիբանա՛ն: Բազմերանգ այս գեղեցկութիւններուն խտացեալ պատկերն է Լիբանանը ու իր հսկայաքայլ զարգացումը, պիտի ըսէինք` եւրոպականացումը, կը պարտի ազատութեան, զոր ձեռք ձգեց կորովի պայքարով ու կը պահէ իմաստութեամբ:
Ազատութեան համար դարերով պայքարած ու ծով արիւն թափած ժողովուրդներէն մէկը, որ մենք ենք, լայնօրէն կը վայելենք այս երկրին ազատութիւնը եւ իր հայրենիքին վրայ գուրգուրացող հատուածի մը նախանձախնդրութեամբ, կը մասնակցինք անոր կառուցման թափին: Մեր արեան մէջ ապերախտութեան բջիջներ չկան: «Մեզ հա՛յ են ասում»: Մենք գնչուի հոգեբանութեամբ չենք նայիր աշխարհին, մեր ընդունակութիւնները դրամի ու… կամուրջի չենք վերածեր, կը վերածենք զանոնք եռուզեռի ու ափի, շէնքի, թաղամասի, քաղաքի, հայրենիքի, հայրենիքի մը մէջ ենթադրելի արիւնատար ուրիշ երակներու: Այսպէս վարուեցանք եւ հոս: Մեր պատկերը տեսանելի է ու պայծառ` լիբանանեան հայրենիքին մէջ: «Մեզ հայ են ասում»…
Ազատութիւնը ամէ՛ն բան է, ամէն բանէ վե՛ր է, ու հայ մարդը լիբանանեան բոլոր քաղաքացիներուն պէս կը գուրգուրայ անոր վրայ, կ՛աշխատի պահել զայն, որպէսզի ժողովուրդը շարունակէ, նախագահին ըսածին պէս, ազատօրէն արտայայտուիլ եւ իր գաղափարները արտայայտելու համար որեւէ ատեն պէտք չզգայ բռնութեան դիմելու:
XX
