ԱՍՊԵՏ ՄԱՆՃԻԿԵԱՆ
Ստեփանակերտի մէջ լոյս տեսաւ բանաստեղծ Նորեկ Գասպարեանի «Զուարճալի պատմութիւններ յօրինողը» գիրքը, բաղկացած` 383 էջերէ: Խմբագիր` Վարդան Յակոբեան:
Նորեկ Գասպարեան կ՛ըսէ, որ բանաստեղծ մարդու համար մինակ մնալը ուղղակի վտանգաւոր է, որովհետեւ ատիկա անսովոր երեւոյթ է, նոյնիսկ` անհասկնալի, անբացատրելի, անտրամաբանական: Անընդհատ առանձնութիւն փնտռող ու ազատութիւն տենչացող մարդը առանձին մնալով ինքզինք կը կորսնցնէ, կը դառնայ ծիծաղելի ու ողբերգական: Առանձնութիւն կոչուող տարածքը ուղղակի անխնայ կը յօշոտէ զինք, կ՛ենթարկէ նորանոր ու թարմ փորձութիւններու, նուաստացուցիչ խաղեր կը խաղայ, գրած ամէն մէկ տողը ու բանաստեղծութիւնը կը ներկայացնէ իբրեւ ժամանակի ամէնէն խեղճ ու տկար միտքը:
Գասպարեան կը շարունակէ ըսելով, որ բանաստեղծը նաեւ ժամանակի փրկիչն է: Իսկ ողբերգական է, երբ որոշ պալատականներու կը թուի, որ բանաստեղծը հասարակութիւնը զուարճացնելու համար է, համարեա` ծաղրածու, այսինքն` անտուն, անհասցէ, անլուրջ, անհոգ, անիմաստ, անճարակ մէկը հազարներուն մէջ, եւ կարելի է զայն հալածել, քարկոծել, ներկել, դնել երկաթէ վանդակի մէջ ու տանիլ երկրէ երկիր, զարմացած, անտարբեր ամբոխը համոզել, որ ան ուղղակի հրաշքով պահպանուած եզակի ցուցանմուշ է քարանձաւներէն մնացած:
Գասպարեան կը նշէ, որ պալատական, մոլագար, թշուառ մարդիկ մէկ-մէկ մտած են բանաստեղծներու մենութեան տարածքները ու փորձած քարուքանդ ընել դարերով ստեղծուած քաղաքակրթութիւնը, համամարդկային արժէքները, ժամանակէն առաջ անցած մտածողութիւնն ու փիլիսոփայութիւնը:
Ըլլալ, թէ` չըլլալ, կ՛ըսէ բանաստեղծը եւ կ՛աւելցնէ. անձնասպանութիւն չենք գործեր, անառիկ կը պահենք մեր առանձնութեան տարածքները, կ՛ապաշխարենք եւ առանց վարանելու կ՛ըսենք թագաւորը մերկ է, եթէ թագաւորը իսկապէս մերկ է:
Ուրեմն ըլլալ, կը հաստատէ բանաստեղծը. այլ տարբերակ չկայ: Միայն ըլլալ: Ատիկա է տիեզերքի իմաստը. նաեւ` ապաշխարանքը. իսկ բանաստեղծութիւնը, հաստատ, ապաշխարանք է, հաց, ծաղիկ, կին, մխիթարանք, երկիր, տուն, արժանապատուութիւն, եւ այդ ամէնը ձրի բաժնուող, բոլորին անմնացորդ տրուող, աւելի ճիշդ` շնորհուող: Ամէն ինչ կրկին սկսելու ցանկութիւնը ուժեղ է ու անզուսպ. դիմադրել հնարաւոր չէ. եւ ատիկա Աստուծոյ տաք ու կաւաբոյր ձեռքը կարօտնալն է: Իրեն նման մէկը ստեղծագործելու ներշնչանքի մէջ օծուելու միամտութենէն:
