ՀՄԸՄ-ի Սկաուտներուն Տարեկան
Բանակումը Այնճարի Մէջ
Նախաձեռնութեամբ եւ կազմակերպութեամբ ՀՄԸՄ-ի Մերձաւոր Արեւելքի Սկաուտական խորհուրդի, այսօր` ուրբաթ, 25 օգոստոս, Այնճարի մէջ բացումը պիտի կատարուի ՀՄԸՄ-ի սկաուտական տարեկան ընդհանուր բանակումին: Տպաւորիչ մթնոլորտի մը մէջ տեղի պիտի ունենայ դրօշակներու արարողութիւնը:
Այնուհետեւ, շաբաթէ մը ի վեր բծախնդրութեամբ պատրաստուած սկաուտական գեղեցիկ բանակավայրին մէջ բազմաթիւ այցելուներ ուրախութեամբ պիտի դիտեն ՀՄԸՄ-ական սերունդի ցուցադրած արժանիքները:
Արդարեւ, ՀՄԸՄ-ի նպատակը բարձր գնահատող նուիրեալներ` վարիչներ, խմբապետ-խմբապետուհիներ, աքելլաներ, սկաուտներ, արենուշներ, արծուիկներ, բոլորը անխտիր ոչ մէկ ջանք խնայած են յաղթահարելու համար բոլոր տեսակի դժուարութիւնները, որպէսզի միշտ բարձր պահուի ՀՄԸՄ-ի դրօշը:
Կիրակի, 27 օգոստոս, կէսօրէ ետք ժամը 5:00-ին, բանակավայրին մէջ, հովանաւորութեամբ Պեքաայի նահանգապետ Ժորժ Սարուֆիմի եւ ներկայութեամբ բարձրաստիճան հիւրերու եւ բազմահազար հանդիսականներու` տեղի պիտի ունենայ բանակում-հանդէս:
Անտարակոյս կիրակին պիտի ըլլայ ցնծատօն: Սրտագրաւ տեսարան մը պիտի պարզուի: ՀՄԸՄ-ի անունը եւ դրօշը յաղթականօրէն պիտի երեւին ՀՄԸՄ-ով հպարտացող սրտերուն վրայ:
Սկաուտներ, գայլիկներ, արենուշներ, Լիբանանի օգնութեան խաչի արծուիկներ սկաուտական խաղերով, պարերով, անակնկալներով եւ դրօշակներու արարողութեամբ խանդավառ ծափեր պիտի խլեն:
Կիրակի, 27 օգոստոս, հոգեկան խնդութեան եւ ազգային հպարտանքի առիթ մը եւս` Պէյրութէն, Պեքաայի գիւղագնաց վայրերէն բանակավայր գացողներուն եւ յատկապէս Այնճարի հայութեան համար:
Կիրակի, 27 օգոստոս, ապրումի անմոռանալի եւ յիշատակելի թուական մը` բանակումին մասնակցող սկաուտներուն համար:
Կիրակի, 27 օգոստոս, անգամ մը եւս պիտի գնահատուի սփիւռքի հայ մարմնակրթական մեծագոյն կազմակերպութեան` ՀՄԸՄ-ի կատարած գործը, անոր կարգապահ ոգին, վարիչներուն ցուցաբերած անվերապահ զոհողութիւնը, որ պատիւ կը բերէ ոչ միայն հայ ազգին, այլեւ` Լիբանանին եւ այն երկիրներուն, ուր կը գտնուի ՀՄԸՄ:
ՀՐԱԶԴԱՆ
Աղօթք` Աղթամարի
Պատմական Եկեղեցիին Մէջ
52 հոգիէ բաղկացած ֆրանսացի գիտնականներու խումբ մը այցելած է Վան: Փրոֆեսէօրներէ, պատմաբաններէ, բժիշկներէ եւ գրողներէ բաղկացած այս խումբին նախագահը` եկեղեցական հայր Պոփեռ, աղօթած է Աղթամարի հայոց պատմական եկեղեցիին մէջ:
Գիտնականները նախ ուսումնասիրած են Վանայ բերդը, ապա ուսումնասիրած են Աղթամարի դարաւոր եկեղեցին: Հիացած են անոր ճարտարապետական շքեղութեան եւ բարձր քանդակներուն վրայ: «Աշխարհի որեւէ անկիւնը այսպիսի հրաշալիքներու չհանդիպեցանք», ըսած են անոնք:
Ֆրանսացի գիտնականները Վանէն պիտի անցնին Կարս, ուրկէ պիտի երթան Ռուսիա` նոր պրպտումներու համար:
Ակնարկ
Հերոս Վեհապետը
Երէկ իրիկուընէ ի վեր Լիբանան կը վայելէ ներկայութիւնը ականաւոր հիւրի մը:
Պատմութեան մէջ, հազուադէպօրէն, զինուորական պարտուած պետ մը կ՛արժանանայ հերոսի դափնեպսակին: Հայոց պատմութիւնը կու տայ նախատիպարը առասպելական նման դէմքերու, որոնց հետ եղած է միշտ բարոյական յաղթանակը:
Էմիր Ապտալլայի թոռը բարեբախտաբար չենթարկուեցաւ Կարմիր Վարդանի ճակատագրին, բայց ատիկա եղաւ արդիւնքը կրկնակի հրաշքներու, որոնք տասնչորսամեայ իր իշխանութեան արտասովոր դրուագները հանդիսացան` յանգելու համար սիոնական վերջին նախայարձակումէն փրկուելու գերագոյն հրաշքին, երբ ռումբ կը տեղար նոյնիսկ իր պալատին վրայ:
Յունիսի դժբախտ դէպքերէն ետք, «քաջարի վեհապետը», որ կորսնցուց այն բոլորը, որոնք կանգուն կը պահեն պետութիւն մը, հիմնական նպատակի մը անխոնջ առաքեալը դարձած է: Միացնել արաբական շարքերը, սպունգ քաշել անցեալի սխալներուն վրայ եւ միաճակատ ներկայանալ աշխարհին` լաւագոյն պայմաններու մէջ պաշտպանելու համար պաղեստինեան դատը, որ ամբողջ արաբական աշխարհին դատն է, անոր գոյութեան եւ ապագային առնչուող քաղաքական պայքար մը:
Ուրախալի է այն երեւոյթը, որ հետզհետէ աւելի մեծ թիւով արաբ ղեկավարներ, նոյնիսկ անոնք, որոնք անցեալին թագաւորին «ճերմակ»-ին «սեւ» կ՛ըսէին անպայման, սկսած են բաժնել անոր տեսակէտները` աւելի իրապաշտ, խոհեմ, առարկայական եւ հետեւողական քաղաքականութեան մը կապակցութեամբ:
Եթէ արաբական վեհաժողովը գումարուի (գումարուելու հաւանականութիւնները տակաւ կ՛աւելնան` հակառակ կարգ մը մայրաքաղաքներու վերջին վերապահութիւններուն), ատիկա պիտի ըլլայ առաջին յաղթանակ մը Հիւսէյն թագաւորին համար: Երկրորդը պիտի ըլլայ այն, որուն համար երիտասարդ եւ կորովի վեհապետը տարիներէ ի վեր կ՛աշխատի օրինակելի հետեւողականութեամբ մը. ստեղծել համերաշխ եւ հանդուրժողական մթնոլորտ մը` արաբական աշխարհին մէջ, նախապայմանը այն վերականգնումին, որ առաջնահերթ հարցը դարձած է այսօր արաբական աշխարհին համար:
Լիբանան ուշադիր եւ համակիր խօսակից մը պիտի ըլլայ Հիւսէյն թագաւորին, որ նոյնիսկ իր իշխանութեան ամէնէն դժնդակ օրերուն այս երկրին ու անոր ժողովուրդին մէջ ունեցաւ անկեղծ բարեկամ մը: Թագաւորին սրտին խօսող ձեռնարկը` վեհաժողովը եւ անոր կապուած ակնկալութիւնները ուղղակի կը մտնեն կոչումին մէջ մեր երկրին, որ միջարաբական համերաշխութեան եւ եղբայրութեան անխոնջ ախոյեանը հանդիսացած է շարունակ:
Եւ աշխարհագրական պատահականութեան արդիւնք չէ, երբ վեհապետը իր շրջապտոյտին վերջին հանգրուանը կը դարձնէ Լիբանանը:
Համոզելու յոգնութիւնը պիտի չունենայ հոս:
Այլ առիթը` անձամբ վկայելու իր անձին կապուած անսահման համակրանքն ու նաեւ` կատարելու համադրութիւնը իր լսած կարծիքներուն:
Այս վերջին աշխատանքը կը կատարուի միայն բարեկամ երկրի մը մէջ:
Ու Լիբանան բարեկամ երկիր մըն է Յորդանանի վեհապետին համար:
X
