Միջհայրենակցական
Տոհմիկ Պարերու Երեկոն
Մայիս 13-ին Խարբերդի, Կարնոյ, Վասպուրականի եւ Տարօնի հայրենակցական միութիւններուն կողմէ տեղի ունեցաւ հայրենական տոհմիկ պարերու մեծ հանդէս` «Պրիսթոլ» պանդոկին մէջ:
Սրտապնդիչ եւ մխիթարական հազուադէպ երեւոյթ մը, որ տարիներէ ետք, երկրորդ անգամ ըլլալով, միացեալ ուժերով տեղի կ՛ունենայ նման գեղեցիկ պարահանդէս մը, իրենց հարազատ գեղեցիկ տարազներով:
«Պրիսթոլ» պանդոկին մեծ սրահը բերնէ բերան լեցուած էր ընտիր բազմութեամբ, որոնք լարուած վիճակով մինչեւ գիշերուան ժամը 3 չյոգնեցան հետեւելու պարերուն:
Պարերուն կ՛ընկերանար «Գուսան» նուագախումբը` Մ. Մուշեղեանի ղեկավարութեամբ, որուն մերթ կ՛ընկերանար Լ. Գաթրճեան իր գեղեցիկ ձայնով եւ երգերով:
Առանձնապէս յափշտակութեամբ կը դիտուէր վարժ եւ համաչափ, գեղեցիկ ու ճկուն չորս հայրենակցական միութիւններու խմբական պարերը, մանաւանդ` վասպուրականցիներու եւ տարօնցիներու, որոնք վերապրեցուցին մեր աւեր հայրենիքի աւանդական պարերով:
Գեղեցիկ էին մենապարերը օրիորդներ` Շ. Մխիթարեանի, Գ. Թոքաճեանի, Ս. Սարգսեանի, Ա. Խանճեանի, Ս. Մարտիրոսեանի եւ պարոններ` Ս. Նիկողոսեանի, Պ. Շառոյեանի, Ս. Նայոզեանի եւ Պ. Ասլանեանի: Կովկասեան պար պարեց փոքրիկն Խանճեան:
Տարազներու ամէնէն ճաշակաւորը եւ հարազատը վասպուրականցիներունն էր:
Ներկաները խանդավառ ծափերով ջերմօրէն գնահատեցին կազմակերպիչներուն երկարատեւ եւ յոգնեցուցիչ աշխատանքը:
ՀԱՆԴԻՍԱԿԱՆ
Լիբանանահայ Նկարիչ
Թորոս Տէր Յակոբեանի Ցուցահանդէսը
Լիբանանահայ երիտասարդ նկարիչ Թորոս Տէր Յակոբեան նկարչական արուեստը ձեռք բերած է հետեւողական ուսումնասիրութիւններով եւ ինքնազարգացումով:
Ուսումը ստացած է վիեննական Մխիթարեան վարժարանին մէջ: Ատեն մը, իբրեւ ազատ ունկնդիր, հետեւած է Արուեստից վարժարանի դասընթացքներուն: Գծագրած է նկարիչ Շարթի մօտ: Մօտէն հետեւած է Պէյրութի նկարիչներու աշխատանքներուն: Հանդիպումներ ունեցած է բոլոր այն անուանի նկարիչներուն հետ, որոնք այցելած են Պէյրութ:
Քանի մը նկարներով մասնակցելէ ետք սալոններու ցուցադրութիւններուն, իր առաջին ցուցահանդէսն է, որ կու տայ: Ցուցադրութեան դրուած են քանի մը ինքնատիպ գծագրութիւններ, տասը ուշագրաւ ջրաներկեր եւ 18 իւղանկարներ: Նկարած է ապրումով:
Բնութեան սիրահար, խորք ունեցող շնորհալի արուեստասէր մըն է Թորոս Տէր Յակոբեան: Արժանի է ամէն քաջալերանքի:
Ցուցահանդէսը կը շարունակուի ամէն օր, մինչեւ մայիս 27, «Սանթըր իւնիվերսիթեր Արման Շայլա» սրահին մէջ, Դամասկոս փողոց:
Նոթեր Ու Նետեր
Դժգոհութիւն Երկկողմանի
Մեր արուարձանը բնակող երիտասարդ հայ մայր մը մերթ կը գանգատէր` ըսելով.
– Մեր արուարձանէն որքան գոհ պիտի ըլլայի, մանաւանդ` շոգեկառքը ելեկտրական ըլլալէն ի վեր: Գործարաններ ալ չկան, որով զերծ ենք ծուխերէ ու մուխերէ: Մեր արուարձանին ունեցած միակ անպատեհութիւնը այն է, որ մօտ է Պուրժէի օդակայանին, եւ այդ պատճառով ունինք օդանաւերու գրեթէ անվերջ աղմուկներ: Հաւատացէ՛ք, ականջներս սկսած են խլանալ, երբ մանաւանդ քանի մը օդանաւեր միասին կը թռչին եւ կը դառնան ու կը դառնան մեր տուներուն տանիքներուն վրայ` աղմուկներու անտանելի տեղատարափի մը տակ պահելով մեզ: Այնքան ցածէն կը թռչին, որ կարծէք սենեակէ մը ներս պիտի մտնեն: Մարդ կը վախնայ ալ: Շիտակը` հիւանդացած եմ սա անիծեալ օդանաւերուն պատճառով:
Վերջերս, փարիզեան հիւսիսային օդակայանը Պուրժէէն փոխադրուեցաւ աւելի հիւսիս, մեր արուարձանէն շատ հեռու, որով մենք ազատեցանք օդանաւերու աղմուկներէ:
Գանգատող հայ մայրիկը, երբ մեզի այցելեց, գրկին մէջ ունենալով իր երկրորդ կաթնկեր մանչուկը, ըսի.
– Ձեր աչքը լոյս: Կը գանգատէիք օդանաւերուն աղմուկներէն: Խլացած ու հիւանդացած էիք: Հիմա փրկուած էք ահա: Ա՛լ գոհ ըլլալու էք:
Վարանումով մը պատասխանեց.
– Շիտակը ըսելով` դժգոհ չեմ: Բայց հիմակ ալ սա պզտիկ հրեշտակս գոհ չէ: Անդադար կու լայ, կը ճչայ: Կը փնտռէ օդանաւերուն աղմուկները, որոնց վարժուած էր, որոնք իր օրօրներն էին: Եւ հիմա սիրասուն փոքրիկիս ճիչերն ու լացերը զիս աւելի անհանգիստ կ՛ընեն, քան կ՛ընէին օդանաւերուն աղմուկները: Կը նախընտրեմ, որ բանէ մը գոհ ըլլայ պուպրիկս, քան թէ` ես: Հիմա, ի՛նչ մեղքս պահեմ, փնտռել սկսած եմ օդանաւերուն աղմուկները ու չգտնելով` հիւանդացած եմ: Կը փնտռեմ այդ աղմուկները թէ՛ հոգեհատորիս, թէ՛ քիչ մըն ալ ինծի համար: Խոստովանիմ, որ այդ աղմուկները կենդանութիւն, շարժում, խանդ կու տային մեր արուարձանին, որ հիմա գերեզմանային խաղաղութեան մէջ է:
– Աս ի՛նչ որդեսէր մայրիկ էք դուք: Ձեր որդեսիրութիւնը կ՛աղաղակէ յարատեւօրէն: Ձեր որդեսիրութեան աղմուկով քնացուցէք ձեր հրեշտակիկը: Դարձէք իր անկողնին շուրջը` աղմուկ կեղծելով օդանաւի:
– Ուրիշ ճար չկայ: Ես պզտիկիս համար օդանաւ ալ կ՛ըլլամ, շոգենաւ ալ:
***
Այս հայուհին եզակի արարած մը չէ, երբ կը դժգոհի թէ՛ աղմուկէն, թէ՛ լռութենէն:
Ճանչցած եմ այնպիսի ինքնատիպներ, որոնք նոյնիսկ դժգոհ էին ազատութենէն: Եւ երբ անոնցմէ մէկուն հարցուցի, թէ արդեօք կը նախընտրէ՞ բռնութիւնը, պատասխանեց.
– Օ՜, ո՛չ. բռնութիւնն ալ անտանելի է:
Մինչեւ անգամ ճանչցայ մեծահարուստ կին մը, որ դժգոհ էր հարստութենէն, սակայն երբեք մտադիր չէր ունեցածը չունեւորներուն տալով` աղքատանալու եւ հետեւելու Յիսուսի:
Այս տեսակ տիպարները կը կոչուին արարածիկներ, որոնք չեն գիտեր, թէ ի՛նչ կ՛ուզեն…
Բայց ես քիչ մը գիտեմ, թէ ի՛նչ կ՛ուզեն: Այս մանկամիտները պարզապէս ծիծ կ՛ուզեն: Եթէ ծիծով ալ չգոհանան, գիտցէք, որ ծեծ կ՛ուզեն:
Ամէնէն դժբախտները, սակայն այն անմիտներն են, որոնք իրենց գտնուած տեղէն անհաւասարակշիռի դժգոհութիւն մը ունենալով՝ կ՛երթան միւս կողմը, կ՛անցնին միւս տեղը: Եւ այնտեղ կ՛ունենան հազար անգամ աւելի ու իրական դժգոհութեան պատճառներ, բայց ի՛նչ օգուտ, քանի որ փակուած է ճամբան վերադարձի: Այդպիսիները ծեծ չեն ուտեր. ծեծը անոնց համար օրհնութեան գգուանք է: Կը լախտահարուին ցմահ:
ՆՇԱՆ ՊԷՇԻԿԹԱՇԼԵԱՆ
