Իրաւարարը
Ըսինք, որ կը խօսինք իրաւարարի մասին:
Այն մարդուն, որ պիտի հսկէ 22 հոգիի խաղին, (խօսքը ոտնագնդակին համար էր), պիտի ճշդէ անոնց ճիշդն ու սխալը, պիտի ըլլայ ինքնավստահ (հետեւաբար` հմուտ), պիտի ըլլայ պատասխանատուութեան գիտակից եւ պարկեշտ: Մանաւանդ` իրաւարարութեան իր քննութիւնը նախ պիտի տայ իր հոգիին, նկարագրին, ապա ներկայանայ առ որ անկ է` ստանալու համար տիփլոմ ու իրաւունք` իրաւարարութեան:
Ըսենք, որ կը խօսինք իրաւարարի մասին:
Անոր, որուն սուլիչը պիտի արժանանայ հանդիսատեսի գնահատանքին, անոր, որուն որոշումը խոնարհիլ պիտի տայ ամէնէն ըմբոստ դիտողը, անոր, որ իրաւարարն է 22-ին, եւ որուն վրայ կան` հազարաւոր իրաւարարներ.- խաղին հետեւողները:
Կատակ չէ իրաւարար ըլլալը…
Սակայն, նախ փնտռենք, թէ ո՞վ իրաւարար Չէ, յետոյ բռնենք իրաւարար սա մարդուն օձիքէն:
Գիտէինք, որ ամէն մարդ քիչ մը բժիշկ է, առանց բժիշկ ըլլալու:
Գլո՞ւխդ կը ցաւի, հանդիպակաց բարեկամդ կը թելադրէ.
– Ասպրօ:
Ստամո՞քսդ կը ցաւի: Յայտնէ ցաւդ որուն որ կ՛ուզես. անպայման դեղահատ մը կը ստանաս: Դեղ մը: Ցուցմունք մը: Նուազագոյն` օրինակ մը, պատմութիւն մը, իրական կեանքէ…
Գլո՞ւխդ կը դառնայ. բնաւ բան մը չգտնեն, պիտի ըսեն` դարձիր հակառակ ուղղութեամբ: Իբրեւ թէ սրամտութիւն մը ըրած ըլլալու համար:
Բան մը պիտի ըսեն մարդիկ` մարդոց – հիւանդին, աղքատին եւ այլն:
Փորձառաբար, գիտութեամբ ու անգիտութեամբ, բարեսրտութեամբ կամ անմտութեամբ:
Դժուար պիտի ըլլայ գտնել մէկը, որ ուղղակի ըսէ.
– Հոգի՛ս, ինչո՞ւ բժիշկի չես երթար:
Այդպէս ըսողին ալ` մեղադրանք մը դուք պիտի ըսէք.
– Ցաւս իրեն վստահեցայ, դեղ ու դարման անգամ չթելադրեց. բերանը չբացաւ…
Ամէն մարդ բժիշկ է ու իրաւարար:
Թէեւ ամէն մարդ ամէն ինչ է, բայց մանաւանդ բժիշկ, իրաւարար, քարոզիչ:
Ընտանեկան վէ՞ճ մը ունիք. կամաւոր է ամէն մարդ իր իրաւարարութիւնը ձեր տրամադրութեան տակ դնելու: Ըսի-ըսա՞ւ կայ. ամէն մարդ կրնայ վճիռ տալ, կու տայ:
Վրան` անպայման քարոզ, խրատ, ուղղութիւն:
Մարդիկ իրապէս, ի՜նչ բարի են: Մենք մեր յարգը չենք գիտեր:
Ի՞նչ առաւելութիւններ ու վնասներ կրնան արձանագրել կամաւոր ու ինքնակոչ քարոզիչներն ու բժիշկները,- այդ իր կարգին:
Նաեւ` առանձին հարց է դաշտէն դուրսի իրաւարարներուն իրաւարարութիւնը…
Ոտնագնդակի իրաւարարը, իր ապիկարութեան համար կը ստանայ սուլոց, հայհուչ, սպառնալիք ու… ծեծ:
Ոտնագնդակի իրաւարարը, իր հմտութեան ու անկողմնակալութեան համար կ՛արժանանայ վստահութեան, հիացումի, յարգանքի:
Սակայն, չմոռնանք նաեւ` որ ե՛ւ լաւ, ե՛ւ գէշ իրաւարարները, յաղթող կողմին համար ընդհանրապէս նուազ նիւթ են: Իսկ պարտուող խումբի՞ն համար, քաւութեան նոխազ:
Ուր պարտութիւն կայ, հոն իրաւարարին մատը կայ:
Պարտութեան մը ինքնարդարացման ամէնէն կարճ ձեւը.
– Իրաւարարը:
ԱՍԻԱՑԻ
Հայ Կեանք
Շաբաթ, 11 մարտ 1967-ին, Երուսաղէմի «Ռից» արդիական պանդոկի շքեղ սրահին մէջ տեղի ունեցաւ Երուսաղէմի Հայ օգնութեան խաչի վարչութեան կազմակերպած պարահանդէսը, որ բարոյական եւ նիւթական փայլուն յաջողութեամբ մը պսակուեցաւ:
Օգնութեան խաչի ժրաջան անդամուհիները ճիգ չէին խնայած հաճելի մթնոլորտ մը ստեղծելու համար: Սրահը «պայթելու» աստիճան լեցուած էր հայ եւ մասնաւորաբար օտար հասարակութեամբ:
Պարահանդէսին հովանաւորութիւնը ստանձնած էր Երուսաղէմի կուսակալ Անուար Պէյ Խաթիպ, որ իր ներկայացուցիչը ղրկած էր: Իրիկուան ժամը 8:00-էն մինչեւ առաւօտեան ժամը 2:00 ստեղծուեցաւ շատ ջերմ մթնոլորտ:
Տեղի ունեցան հայկական եւ կովկասեան պարեր, որոնք բուռի ծափեր խլեցին ներկաներէն: Կազմակերպուած էր նաեւ « ծպտում»-ի մրցում մը, որուն մասնակցեցան բազմաթիւ զոյգեր, բոլորն ալ բծախնդրութեամբ պատրաստուած:
Մեծ խանդավառութիւն ստեղծեց վիճակահանութիւնը, որմէ բախտաւորուեցան 50 հոգի, զանազան նուէրներով:
Իսկապէս սրտապնդիչ էր տեսնել Երուսաղէմի փոքրաթիւ գաղութին մէջ նման յաջող ձեռնարկ մը, որուն հասոյթով, Օգնութեան խաչը պիտի կարենայ հասնիլ բազմաթիւ կարիքներու, հանրանուէր իր գործունէութեան ճամբով:
