Խմբագրական
Հանրային
Հետաքրքրութիւն
Հաւաքական կեանքի զարգացման գլխաւոր ազդակներէն է հանրային հետաքրքրութիւնը: Այն ժողովուրդին մէջ, ուր անհատը զուրկ է հանրային հետաքրքրութենէ, ընկերային կեանքը, իր զանազան մարզերուն մէջ, դատապարտուած է լճացման ու ամլացման:
Հանրային հետաքրքրութիւ՛նն է մղիչ ուժը ազգային կեանքի: Առանց այդ հետաքրքրութեան` նաեւ անհատը կը դադրի հանրարժէք գործօն ըլլալէ եւ կը դառնայ ինք իրմով ապրող եւ ինք իր աշխարհին մէջ մեկուսացած… բացակայութիւն մը:
Մեր ես-էն դուրս գալու, մենք-ի փոխակերպուելու միակ ուղին հանրային հետաքրքրութիւնն է, իր հոգեբանական ու գործնական զանազան արտայայտութիւններով:
Հանրային հետաքրքրութեամբ, հետեւաբար, նաեւ հանրային մտահոգութիւններով ու տագնապներով ապրող անհատն է, որ կրնայ դառնալ գերազանօրէն ընկերային էակ` օգտակար ու իմաստալից կեանք մը կերտելու համար, մանաւանդ, անհատապէս:
Հանրային հետաքրքրութենէ զուրկ մարդ որակ չէ, չի կրնար ըլլալ, այլ քանակ է եւ միայն իբրեւ այդպիսիին կրնայ հաշուի առնուիլ:
Որակ է եւ որակ կրնայ դառնալ միայն հանրային լայն հետաքրքրութեամբ տոգորուած մարդը: Որակ կը կազմէ ոչ միայն ինք անձամբ, այլ եւ որակ կու տայ, որակը կը բարձրացնէ ա՛յն հաւաքականութեան, որուն իրաւահաւասար եւ լիարժէք մէկ անդամն է կամ կոչուած է ըլլալու ժամանակի ընթացքին:
Անձնական նեղ կեանք ապրող մարդը անհորիզոն, լաւագոյն պարագային` սահմանափակ հորիզոն ունեցող անհատ մըն է: Կղզիացած ինք իր անմիջական միջավայրին մէջ, տկար մարդ մըն է, անտարակոյս, կամ, յամենայն դէպս, մեծնալու բոլոր հնարաւորութիւններէն կամաւորապէս զրկուած էակ մը:
Զուր չէ ըսուած, որ մեծ ձուկը ծովուն մէջ կ՛ապրի: Հանրային հետաքրքրութենէ զուրկ անհատը, կամայ-ակամայ, ինքզինք կը դատապարտէ լճակի մէջ ապրելու եւ, հետեւաբար, միշտ փոքր մնալու սահմանուած ձկան նսեմ ճակատագրին:
Հանրային հետաքրքրութիւնը բաց ծովու վրայ նաւարկելու կը նմանի քիչ մը: Ոչ միայն հանրօրէն օգտակար ու որակաւոր անհատ մը կը դարձնէ ենթական, այլեւ առիթ կու տայ, որ լիովին արժեցնէ իր ներքին ուժերը, ծաղկեցնէ իր ձիրքերն ու կարողութիւնները եւ, բնականաբար, մեծնալու ու զօրանալու նաեւ անձնապէս:
Անհատական այս բարձրացումին զուգահեռ, հանրային հետաքրքրութեան տէր անձը, որ ամբողջովին մէկ մասնիկը ըլլալու գերազանցօրէն առաջատար գիտակցութեամբ կ՛ապրի ու կը գործէ, էապէս դրական ազդակ մը կը հանդիսանայ նաեւ իր պատկանած հաւաքականութեան որակաւորման, բարձրացման ու զարգացման գծով:
Հանրային հետաքրքրութեամբ, ուստի նաեւ մեր անհատական պարտականութիւններու գիտակցութեամբ ու գործադրութեամբ ապրելո՛վ է միայն, որ մենք բարոյական իրաւունք ձեռք կը բերենք մեր ձայնը լսելի դարձնելու հանրային կեանքի մէջ, արժեցնելու մեր իրաւունքները հաւաքականութեան նկատմամբ եւ մեր արժանի տեղը գրաւելու մեր պատկանած ընկերութեան մէջ:
Ամէն ինչ փոխադարձ է կեանքի մէջ, նոյնիսկ` բնութեան մէջ: Առանց տալու` կարելի չէ ստանալ երբեք: Մարդկային կամ ազգային ընկերութեան մէջ իրաւունքներ ունի միայն ա՛ն, որ կը կատարէ իր պարտաւորութիւնները:
Ո՛վ որ կը խօսի, պէտք է նաեւ գործէ: Իսկ ո՛վ որ չի հետաքրքրուիր հանրային կեանքով, չի գործեր եւ չի ծառայեր, իրաւունք չունի նաեւ խօսելու, մանաւանդ քննադատելու, առաւե՛լ եւս` չհաւնելու:
Մարդը մարդո՛վ մարդ է: Ազգը` ազգայիններո՛վ: Հանրութիւնը` անհատներո՛վ: Մէկուն յաջողութիւնը միւսին յաջողութիւնն է: Մէկուն դժբախտութիւնն ու ցաւը բոլորին է հաւասարապէս: Մէկուն մեծութիւնը պայմանաւոր է բոլորին հաւաքական ճիգերով:
Կա՛րճ. մէկը բոլորին համար է, բոլորը` մէկուն:
Այս ձեւով է, որ կ՛ապրին ու կը մեծնան ժողովուրդները, ազգերը, պետութիւնները, մարդկային բոլո՛ր հաւաքականութիւնները:
Միայն այս միջոցով է, որ կը մեծնան նաեւ անհատները: Այս եղանակով է, որ կ՛ազգայնանան, կը մարդանան, կը խորանարդուին:
Ահա այս գիտակցութիւնն է, որ պահած է նաեւ մեր «փոքր ածու»-ն, զայն ապրեցուցած ու մեծցուցած է տեւաբար` հակառակ պատմութեան ու ճակատագրի բոլոր դաժան հարուածներուն:
Միշտ յիշենք եւ երբեք չմոռնանք, որ հանրային սուր հետաքրքրութեան ճամբով է միայն, որ շարունակաբար վառ կրնանք պահել մեր ազգային գիտակցութիւնը:
Ազգային խոր գիտակցութեան ճամբով` մեր ցեղային դիմագիծը, հետեւաբար նաեւ` մեր հաւաքական գոյութիւնը:
Հայօրէն կարենալ ապրելու համար պայման է նախ եւ առաջ ապրիլ հայութեամբ:
Ահա՛ ամբողջ խնդիրը:
