ԱՐՇԱԿ ՉՕՊԱՆԵԱՆ
«Տղու հոգիներ»
Այնպէս մութ էր այն գիշերն
Որ իրարու ականջէն
Կը փըսփսային հրեշտակներն`
«Ինչպէս իջնենք երկընքէն»:
Այնպէս ցուրտ էր այն գիշերն
Որ սուր ձաղկին տակ հովուն
Կը դողային մերկ ծառերն`
Արձակելով ողբ մ՛անհուն:
Երջանիկներ, իրենց տան
Մէջ, շուրջ շողուն սեղանին,
Կաղանդին տօնն աննըման
Կը տօնէին ցնծագին:
Փողոցի մը մէջէն լայն,
Որբ տղայ մը, միս մինակ,
Ըստուերի մը պէս անձայն,
Կ՛անցնէր, խոհուն, գլխահակ:
Ծանր թախիծ մ՛իր դէմքին
վըրայ, մըռայլ, կը փըռուէր.
Գիշերն աղուոր կաղանդին
Իրեն մահուան էր գիշեր:
Վերցուց աչքերն ու տեսաւ
Տուներուն մէջ լուսավառ
Զըւարթութիւնն այն ամբաւ
Զոր կաղանդն հոն կը տեղար.
Եւ իր փոքրիկ խեղճ հոգին
Այնպէս խորունկ յուզուեցաւ
Որ` աչքն յառած երկընքին`
Լալով աղօթք մը ըրաւ:
Յանկարծ, թանձըր մութին մէջ,
Շուշանի պէս ըսպիտակ,
Բացած թեւեր լայն ու պերճ,
Երեւցաւ վեհ հըրեշտակ,
Գութն էր, պաշտպան խեղճերուն,
Զոր կասեցնել չեն կարող
Ցուրտն ու հովն ու մըթութիւն,
եւ Մահն իսկ, Մահը լափող:
«Ըսէ՛ ինձ, Ո՛վ հէք մանկիկ,
Որ դառնօրէն կ՛արտասուեն,
Ինչ կը բաղձայ քու սըրտիկ,
Ըսէ, կարող եմ տալ քեզ:
Աղուոր հագուստ կամ պատկեր,
Շաքար եւ կամ խաղալիկ,
Կ՛ուզես անուշ խորտիկներ
Կամ հիւթալից համեղ միրգ»:
– Երբ իմ մայրիկս ողջ էր դեռ,
Ըսաւ որբուկն հրեշտակին,
Զիս կը գրկէր կը պագնէր`
Գիշերն երբ գար կաղանդին:
Բարի հրեշտակ, չեմ ուզեր
Խաղալիկ կամ զգեստ մաքուր,
Չեմ ուզեր միրգ կամ պատկեր
Մօրըս համբո՛յրն ինծի տուր»:
Տրամադրեց` ԿԱՐՕ ՏԷՐՈՒՆԵԱՆ
[email protected]
