ՐԱՖՖԻ ՏՈՒՏԱԳԼԵԱՆ
Տարուան աշխատանքները ամփոփելու եւ հաշուետուութիւնները պատրաստելու նպատակով որոշած էինք մեր գրասենեակին մէջ ժողով մը գումարել մեր գործընկերներուն հետ: Անոնք պիտի գային Հայաստանի տարբեր մարզերէն` օգտագործելով հանրային փոխադրութեան միջոցները, մասնաւորաբար` փոքր պասերը, որոնք համեմատաբար աւելի աժան են եւ մատչելի բոլորին: Մեր գործընկերները պարտաճանաչ եւ ճշդապահ երիտասարդ մասնագէտներ են, որոնց հետ արդէն քանի մը տարիէ շարունակաբար կ՛աշխատինք համայնքային զարգացման, հաշմանդամութեան իրաւունքներու, ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ (HIV/AIDS) կանխարգելման, եւ այլ ծրագիրներու իրագործման համար: Այդ օր, սակայն, ի զարմանս մեզ, բոլորն ալ ուշացումով հասան գրասենեակ:
– Ի՞նչ անենք, Երեւանում ընդդիմադիրների հանրահաւաք էր, էդ պատճառով աւտոբուսները չէին աշխատում: Թաքսիստներին էլ վախեցրել էին, դէպի մայրաքաղաք երթեւեկութիւնը էլի սառեցրել էին,- բացատրեց Գիւմրիէն եկած Արմինէն, երբ հետաքրքրուեցանք ուշացման պատճառներուն մասին:
Այդպէս եղած է մի՛շտ: Ամէն անգամ որ ընդդիմադիրները հանրահաւաքներ կազմակերպած են Երեւանի մէջ, իշխանութիւնները ցոյցերու բազմամարդ ըլլալը կանխելու նպատակով, այս կամ այն ձեւով կասեցուցած են շրջաններէն Երեւան եկող հանրային փոխադրութիւնը: Մեր ժողովին օրը նոր սահմանադրութեան հանրաքուէին ընդդիմացողները` ՈՉ-ի կողմնակիցները ցոյց կազմակերպած էին, իսկ տուժողը եղանք մենք ու մեր աշխատանքները, քանի որ իշխանութիւնները դարձեալ դիմած էին հակառակորդներու հանրահաւաքները ձախողեցնելու հերթական քայլին:
– Երկիրը երկիր չի, է՜հ, ո՛չ ընդդիմադիրն ա մի բան, ո՛չ էլ դիմադիրը, սաղից էլ զզուել ենք արդէն,- պոռթկաց Վանաձորէն եկած Արտակը:
Եւ սկսաւ անխուսափելի վէճը` երկրի վիճակին ու հին ու նոր սահմանադրութիւններուն մասին: Բաւական երկար վիճելէ ետք որոշեցինք երկրի երկիր ըլլալու կամ չըլլալու հարցի քննարկումը շարունակել ճաշի ընդմիջումին եւ կեդրոնացանք մեր աշխատանքներուն վրայ:
Ճաշի դադարին որոշեցի մեր գործընկերները տանիլ «Լահմաճուն Կայծ» ճաշարանը, որուն տէրերը Սուրիայի պատերազմէն փախուստ տալով` Երեւանի մէջ բացած էին արագ սնունդի այս փոքր ճաշարանը, որ դարձած էր արեւելեան ճաշերու սիրահարներու նախընտրած վայրերէն մէկը: Համայնքային զարգացման մեր ծրագիրներէն մէկը կը նպատակադրէ սփիւռքեան գաղութները կապել Հայաստանի շրջաններու համայնքներուն հետ, գիտելիքներու եւ հմտութիւններու փոխանակման առաջադրանքով: Երիտասարդ գործընկերներս այս ճաշարանը տարի, որպէսզի անոնք տեսնեն Հայաստան եկած, թէկուզ եւ` փախստական սփիւռքահայերուն, եւ ծանօթանան անոնց ստեղծած յաջող գործերուն: Ճաշարանէն ներս մտանք եւ առաջին բանը որ մեր գործընկերները նշմարեցին, պատին վրայ տեղադրուած հսկայ գրութիւնն էր` «ԵՐԿԻՐԸ ԵՐԿԻՐ Է»…
– Արա՛, ամբողջ օրը գոռում գոչում էինք երկիր երկիր չի, հլա մի հատ նայէք էստեղ եւ տեսէք` ի՛նչ են գրել,- ըսաւ Արտակ, զարմացած ու բացատրութիւն պահանջող հայեացք մը նետելով վրաս:
Բացատրեցի, որ ճաշարանին տէրերը սուրիահայեր են, պատերազմէն փախչելով` եկած են հոս եւ իրենց ճակատագիրը անիծելու կամ եւրոպաները ապաստան փնտռելու փոխարէն` փոքրիկ գործ մը սկսած են եւ տքնաջան աշխատանքով յաջողած են ու դարձած` Երեւանի ամէնէն փնտռուած արագ սնունդի վայրերէն մէկը:
– Լսի՛, Արտա՛կ, հասկացա՞ր էս պատմութեան իմաստը: Իմաստը էն ա, որ եթէ բոլորս տքնաջան աշխատենք, էս երկիրը երկիր կ՛ըլնի,- ըսաւ Իջեւանէն եկած սակաւախօս Հայկոն:
Ծիծաղեցանք ու վայելեցինք Կայծին եփած ծոթրինով հացն ու համեղ մսաշոթը, մոռնալով դիմադիրն ու ընդդիմադիրը, ՈՉ-ն ու ԱՅՈ-ն:
Սուրիահայերու յաջող գործերուն կ՛անդրադառնամ յաջորդ նամակով:
Գրեցէ՛ք ինծի:
