ՍԻԼՎԻ ԱԲԷԼԵԱՆ
Երբ հայեացքս բարձունքներուն այն անկախ
Ու մերթ քեզի կը յառէր
Սիրտդ արի ու աչքերդ լոկ ուղեկից
Ափերուս մէջ պինդ մը սեղմած
Ես բռնեցի սարերն ի վեր տանող ուղին ու քալեցի …
Քարին ծաղկին ու հաւքերուն բարեւելով
Կածանններէն անցայ խաղաղ ու երգերով
Դեռ չհասած սեպ ժայռերուն
Մշուշն ուղին անել դարձուց
Սայթաքեցայ ու սիրտդ քու գլոր-գլոր կորաւ ձեռքէս…
Մինչ կու լայի կորուստս մեծ, աչքերդ իսկոյն լեզու առին.
Կանգ մի՛ առներ, սարերն ի վեր դուն շարունակէ
Յաղթանակին երբ դուն հասնիս սիրտը այս իմ պիտի դառնայ աչքերդ նոր:
Քայլերուս հետ կը փարատէր մշուշը թանձր,
ու կը փայլէր բարձունքներու մեծ գագաթին փառքի պսակն յաղթական:
Համբուրեցի ափերուս մէջ մնացած աչքերդ ծով ու սիրտովդ արի ես վազեցի յաղթանակին:
