Լիբանանահայ Կեանք
Ճեմարանականներու Օրը
Նշան Փալանճեան ճեմարանի Շրջանաւարտներու միութեան վարչութեան կազմակերպած Ճեմարանականներու օրը տեղի ունեցաւ 27 յունիս 1965-ի կիրակին, Ճեմարանի մէջ:
Օրուան յայտագրին առաջին մասը` Անդամական Ընդհանուր ժողով, տեղի ունեցաւ կէսօրէ առաջ ժամը 10:30-էն սկսեալ, «Վասպուրական» սրահին մէջ:
Ժողովին ներկայ գտնուեցան աւելի քան 70 երկսեռ անդամներ:
Միաձայնութեամբ դիւանի նախագահ ընտրուեցաւ տոքթ. Բ. Փափազեան եւ քարտուղարուհի` Սոնա Ճէրէճեան:
Ժողովը լսելէ ետք ընդհանուր դիմումնագիրը նոր շրջանաւարտներուն, խանդավառ ծափերով ընդունեց անոնց մուտքը միութեան շարքերէն ներս:
Այնուհետեւ, համերաշխ մթնոլորտի մէջ ժողովը իր աշխատանքները աւարտեց եւ օրակարգի բոլոր կէտերը գտան իրենց լաւագոյն լուծումը:
Միաձայնութեամբ ընտրուեցաւ նոր վարչութիւնը:
Նորընտիր վարչութիւնը նոյն օրն իսկ իր առաջին նիստին կազմեց դիւանը.- տոքթ. Յակոբ Եագուպեան` ատենապետ, Յարութիւն Պալեան` փոխատենապետ, Անահիտ Փոլատեան` քարտուղարուհի, Արաքսի Շահինեան` գանձապահուհի, Մարի-Լուիզ Ճէյիրճեան, Զոհրապ Պոսնոյեան եւ Յակոբ Թորիկեան` խորհրդականներ:
Յայտագրին երկրորդ` երեկոյթի բաժինը տեղի ունեցաւ երեկոյեան ժամը 8:30-էն սկսեալ, Ճեմարանի շքեղազարդ բակին մէջ:
Ախորժաբերէն ետք, ճեմարանականներ, շրջանաւարտ ու թերաւարտ, իրենց ընտանեկան պարագաներով, աւելի քան 200 հոգի բոլորուեցան սեղաններու շուրջ:
Երեկոյթին պաշտօնական բաժինը վարեց նախագահ տոքթ. Բ. Փափազեան:
Պաշտօնապէս ընդունուեցան նոր շրջանաւարտները եւ անոնց դասարանը մկրտուեցաւ Ճեմարանի հիմնադիր սիւներէն Գասպար Իփէկեանի անունով:
Տոքթ. Բ. Փափազեան յաջորդաբար խօսք տուաւ` Գառնիկ Բանեանին, տոքթ. Յ. Գեղարդին, տնօրէն Ս. Վրացեանին եւ Գոհար Յովհաննէսեանին:
Խօսք առին նաեւ նախկին վարչութեան ատենապետ Զարեհ Սրուզեան եւ նորընտիր վարչութեան ատենապետ տոքթ. Յ. Եագուպեան: Ապա տեղի ունեցաւ պաշտօնական փոխանցումը միութեան կնիքին: Ճաշկերոյթէն ետք սկսաւ երեկոյթին պարանցիկ անպաշտօն բաժինը:
Խանդավառ մթնոլորտի մէջ երեկոյթը տեւեց մինչեւ ուշ գիշեր, եւ աւանդական սովորութիւն դարձած Ճեմարանականներու օրը վերջ գտաւ լաւագոյն տպաւորութիւններով:
ՀՐԱԶԴԱՆ
Երգիծանքը
Երկաթէ Վարագոյրի Ետին
Մոսկուայի մէջ հնդիկ դիւանագէտ մը ռուս լրագրողի մը կ՛ըսէ.
– Չեմ կարծեր, որ ընկեր Պրեժնեւի բոլոր ըսածները սուտ ըլլան: Գէթ կէսը ճիշդ ըլլալու է…:
Ռուս լրագրողը շուրջը ակնարկ մը նետելէ ետք ցած ձայնով կը հարցնէ.
– Այո՛… բայց ո՞ր կէսին պէտք է հաւատալ:
***
Անգլիացի լրագրող մը Սայկոնի մէջ կը զրուցէ երկու վիեթնամցիներու հետ. մէկը համայնավար, միւսը` հակահամայնավար:
– Ինչո՞ւ համայնավար ես,- կը հարցնէ լրագրողը առաջինին:
– Որովհետեւ կը հաւատամ, որ համայնավարութիւնը երջանկութիւն ու բարօրութիւն պիտի բերէ մեր ժողովուրդին,- կը պատասխանէ համայնավարը:
– Իսկ դուն ինչո՞ւ համայնավարութեան դէմ ես,- հարց կու տայ լրագրողը երկրորդին:
– Որովհետեւ ճիշդ հակառակին համոզուած եմ,- կը յարէ երկրորդը:- Համայնավարութիւնը դժբախտութիւն ու թշուառութիւն պիտի բերէ մեր ժողովուրդին:
***
Վիեննայի մէջ հունգար գաղթական մը կ՛ըսէ իր աւստրիացի բարեկամին.
– Երկաթեայ վարագոյրին ետին ապրող ժողովուրդները ձեզմէ աւելի քիչով կը գոհանան:
– Ինչո՞ւ այդպէս կ՛ըսես,- կը հարցնէ աւստրիացին:
– Որովհետեւ տասը տարի առաջ, երբ ֆրանսացի, անգլիացի, ամերիկացի եւ ռուս գրաւիչները հեռացան Աւստրիայէն, դուք չուրախացաք:
– Ճիշդ ես,- կը յարէ աւստրիացին:
– Իսկ հունգարներս աշխարհի ամէնէն երջանիկ մարդիկը պիտի նկատենք մեզ, եթէ միայն մէկ գրաւիչը հեռանայ մեր երկրէն,- կը յարէ հունգարացին:
«Ազդակ»
39-րդ Տարուան Սեմին
Ֆրանսայի ՀՅ դաշնակցութեան «Նոր սերունդ»-ի օրկան «Հայաստան» շաբաթաթերթի 10 յունիսի թիւին մէջ Ժ. Միրիճեան վերի խորագրին ներքեւ կը գրէ.
Պէյրութի մեր պաշտօնակիցը` «Ազդակ», յունիս 1-ին թեւակոխեց իր հրատարակութեան 39-րդ տարին:
Եւ դարձաւ պաշտօնական օրկանը ՀՅ դաշնակցութեան Լիբանանի Կեդրոնական կոմիտէին:
Երեսունեւութ տարիէ ի վեր, իբրեւ մեր կազմակերպութեան կիսապաշտօնական օրկաններէն մին եւ հայ ժողովուրդի ու Հայ դատի ծառայութեան կոչուած ամէնէն գաղափարանուէր հրատարակութիւններէն մէկը, «Ազդակ», ի շարս դաշնակցական միւս թերթերուն, խորհրդանշեց ազգային մեր կենսունակութիւնը, ցեղային մեր արթնութիւնն ու հաւատքը, Դաշնակցութեան նուիրումի եւ զոհաբերութեան ոգին:
«Ազդակ»-ի հրատարակութիւնը անհրաժեշտ պահանջի մը արդիւնքն էր: Այդ օրերուն Մերձաւոր եւ Միջին Արեւելքի մէջ համախմբուած եւ յատկապէս Սուրիոյ ու Լիբանանի մէջ կեդրոնացած տարագիր ու աստանդական հոծ զանգուած մը, հիւծած ու շուար, վերապրումի առաջին փորձերը կը կատարէր:
Գաղութը 38 տարի առաջ դեռ նոր կը սկսէր գոյն եւ դիմագիծ ստանալ: Ձեւ ու մարմին առնել` հիմնելով ազգային կրթարաններ, եկեղեցիներ, ակումբներ եւ մամուլ:
«Ազդակ», ինչպէս բովանդակ դաշնակցական մամուլը, հրապարակ ելաւ սրբազան պարտականութիւն մը կատարելու գիտակցութեամբ ու վճռակամութեամբ:
Եւ իբրեւ դրամագլուխ ունեցաւ միայն յեղափոխական աւանդութիւններու կառչած սերունդի մը հոգեկան արիութիւնը, նուիրումի եւ զոհաբերութեան ոգին: Այդ սերունդին հաւատքը` ապագայի նկատմամբ:
Իր դրամագլուխը կազմեց նաեւ մեր կազմակերպութեան` ՀՅ դաշնակցութեան հմայքը եւ, մանաւանդ, Դաշնակցութեան ազգային հանգանակը:
Ու հակառակ իր դէմ ցցուած խութերուն եւ խիճերուն, վարկպարազի մարդոց եւ կազմակերպութիւններու վլվլուկներուն, կարմիր խորշակին զոհ դարձած դաւալիքներու յոռետես կանչերուն, «Ազդակ» երեսունեւութ տարի շարունակաբար կատարեց իր կոչումին համապատասխան աշխատանք մը` թրծելով եւ դաստիարակելով ամբողջ սերունդ մը Միջին Արեւելքի այդ ափերուն վրայ:
Դարձաւ հայելին ընդհանրապէս Սուրիոյ եւ յատկապէս Լիբանանի հայ կեանքին:
Եղաւ կեդրոնաձիգ եւ խանդավառ բեմ մը` հին, միջին եւ նոր սերունդներուն համար:
Եղաւ դրօշակակիրներէն մին` մեր ազգային գաղափարախօսութեան:
Եւ նաեւ խորհրդանշեց մեր ապրելու, տոկալու, պայքարելու ձգտումները:
Դառնալով կուսակցական պաշտօնաթերթ` «Ազդակ», այսուհետեւ, առաւել եւս պիտի շարունակէ ամուր կառչիլ դաշնակցական մամուլին հին, բայց մի՛շտ թարմ նշանաբանին. ազգային շահերու պաշտպանութեան դիրքերուն վրայ ո՛չ մէկ տատամսում եւ ո՛չ մէկ ընկրկում:
