ԺԸՊՐԱՆ ԽԱԼԻԼ ԺԸՊՐԱՆ
Յետոյ հարուստ մարդ մը ըսաւ.
– Խօսէ՛ մեզի Տալու մասին:
Եւ ան պատասխանեց.
– Շատ քիչ տուած կ՛ըլլաք, երբ ձեր ստացուածքներէն կու տաք:
Ճշմարտապէս տուած կ՛ըլլաք միայն այն ատեն, երբ դուք ձեզմէ կու տաք:
Որովհետեւ ի՞նչ են ձեր ստացուածքները, եթէ ոչ բաներ, զորս կը պահէք եւ կը պահպանէք, այն վախով, որ վաղը կրնաք պէտք ունենալ անոնց:
Եւ վա՜ղը, ի՞նչ պիտի բերէ վաղը այն գերխոհեմ շան, որ դէպի սուրբ քաղաք յառաջացող ուխտաւորներուն հետեւելու պահուն, անհետ աւազին մէջ ոսկորներ կը թաղէ:
Եւ ի՞նչ է կարիքի վախը, եթէ ոչ կարիքը ինքնին:
Անյագ ծարաւի արտայայտութիւն չէ՞ ծարաւելու երկիւղը, երբ ջրհորը լեցուն է:
Կան անոնք, որ իրենց շատ ունեցածէն քիչ կու տան եւ ասիկա կ՛ընեն փոխան երախտագիտութեան, եւ անոնց թաքուն ա՛յս իղձը նուէրները անսուրբ կ՛ընծայէ:
Եւ կան անոնք, որ քիչ ունին եւ ամբողջը կու տան:
Ասոնք կեանքին եւ կեանքի պարգեւին հաւատացողներն են եւ անոնց արկղը երբեք պարապ չ՛ըլլար:
Կան անոնք, որ ուրախութեամբ կու տան, եւ այդ ուրախութիւնը անոնց վարձատրութիւնն է:
Եւ կան անոնք, որ ցաւ չեն զգար տալու ատեն, ո՛չ ալ հաճոյք կը փնտռեն, ո՛չ ալ կու տան առաքինութեան մտահոգութեամբ:
Կու տան, ինչպէս հեռաւոր հովիտի մրտենին իր բոյրը կ՛արտաշնչէ տարածութեան մէջ:
Այսպիսիներու ձեռքերուն ընդմէջէն է, որ Աստուած կը խօսի եւ անոնց աչքերուն ետեւէն է, որ կը ժպտի աշխարհին:
Լաւ է տալ, երբ կը խնդրուի, բայց աւելի լաւ է տալ` առանց խնդրանքի, հասկացողութեամբ:
Եւ առատաձեռն մարդուն համար ստացող մը փնտռելը աւելի մեծ հաճոյք է, քան տալը:
Իսկ կա՞յ բան մը, որ անհրաժեշտ է մերժել:
Ամէն ինչ որ ունիս, օր մը պիտի տրուի:
Ուստի տուր հիմա, երբ տալու եղանակը դեռ քուկդ է եւ ոչ ժառանգորդներուդ:
Յաճախ կ՛ըսէք. «Պիտի ուզէի տալ, բայց` միայն արժանիներուն»:
Ձեր մրգանոցին ծառերը այդպէս չեն ըսեր, ո՛չ ալ` ձեր արօտներու հօտերը:
Կու տան, որպէսզի ապրին, որովհետեւ պահելը փճացումի համազօր է:
Վստահաբար ան, որ արժանի է իր օրերն ու գիշերները ստանալ ու, նո՛յնպէս արժանի է ձեզմէ մէն ուրիշ բան ստանալու:
Եւ ան, որ արժանի եղած է կեանքի ովկիանոսէն խմելու, իր բաժակը ձեր փոքր առուակէն լեցնելու ալ արժանի է:
Եւ աւելի մեծ ի՞նչ հատուցում կրնայ ըլլալ, քան այն, որ կը կայանայ ստանալու քաջութեան, վստահութեան եւ, ինչո՞ւ չէ ողորմութեան մէջ:
Եւ ո՞վ ես դուն, որ առջեւդ մարդիկ պատռեն իրենց կուրծքն ու մերկանան իրենց հպարտութենէն, որպէսզի կարենաս անոնց մերկ արժէքը եւ անամօթ հպարտութիւնը գնահատել:
Ստուգէ՛ նախ, թէ դուն արժանի՞ ես տալու եւ տուչութեան գործիք դառնալու:
Որովհետեւ իրականութեան մէջ կեանքն է, որ կեանքին կու տայ. մինչդեռ դուն, որ ինքզինքդ տուող կը դաւանիս, միայն վկայ մըն ես:
Եւ դո՛ւք, ստացողնե՛ր, եւ բոլորդ ալ ստացողներ էք, երախտագիտութեան ոչ մէկ զգացում տածեցէք, որպէսզի թէ՛ դուք ձեզ եւ թէ՛ տուողը լուծի մը չկապէք:
Ընդհակառակն, բարձրացէք տուողին հետ` անոր նուէրները իբրեւ թեւ գործածելով:
Որովհետեւ պարտահատոյց ըլլալու մտատանջութիւնը տուողին առատաձեռնութիւնը կասկածի տակ առնելու համազօր է. տուողին, որ անշահախնդիր հողը ունի իբրեւ մայր եւ զԱստուած` իբրեւ հայր:
