Երգիծանքը Երկաթէ Վարագոյրի Ետին
Ստալին օր մը Քրեմլինի իր գրասենեակը կը հրաւիրէ բոլոր նախարարները եւ կուսակցութեան ղեկավար դէմքերը, որոնց մէջ` նաեւ Խրուշչեւը: Սեղանին վրայ դրուած հսկայ թղթածրար մը ցոյց տալով անոնց` կ՛ըսէ.
– Տնտեսական յառաջիկայ տարուան նախահաշիւն է ասիկա: Ձեր մէջ առարկութիւն ունեցող կա՞յ:
Քար լռութիւն կը տիրէ:
Ստալին խօսքը շարունակելով` կը հարցնէ.
– Ո՞վ համաձայն է այս նախահաշիւին:
Բոլոր ներկաները ձեռք կը բարձրացնեն:
Պեխին տակէն ժպտելով` Ստալին կ՛ըսէ.
– Շա՛տ լաւ: Նախահաշիւը վաւերացուեցաւ:
Ապա շուրջը նայելով` կ՛աւելցնէ.
– Հիմա սինեմա երթանք:
Սանդուխներէն վար իջնելու ատեն Խրուշչեւի թեւէն կը բռնէ եւ ականջին կը փսփսայ.
– Ցոյց տուած թղթածրարս նախահաշիւը չէր, այլ նետուելիք անպէտք թուղթերու ծրար մը: – Ու կը սկսի քահ-քահ խնդալ:
* * *
ՄԱԿ-ի Նիւ Եորքի շէնքի միջանցքին մէջ ամերիկացի եւ ռուս լրագրող մը կը զրուցեն:
Ամերիկացին կ՛ըսէ.
– Աշխարհի ոչ մէկ երկրի մէջ Ամերիկայի չափ ինքնաշարժներ կան:
Ռուսը կը պատասխանէ.
– Կրնայ ըլլալ: Սակայն, պէտք է գիտնաս, թէ ինքնաշարժներու համար ամէնէն լայնարձակ եւ հանգստաւէտ տեղերը ունեցող երկիրն ալ, ամբողջ աշխարհի մէջ Ռուսիան է:
* * *
Չինացի բարձրաստիճան համայնավար մը մէկ քանի սխալներ կը գործէ եւ շնորհազրկուելով` պարզ բանուոր կը դառնայ:
Օր մը յուսահատ, մարդը գետի մը եզերքը կը նստի ու կը մտածէ: Քիչ ետք անկէ կ՛անցնի կուսակցութեան ղեկավարներէն նախկին պաշտօնակից մը եւ մօտենալով` կ՛ըսէ.
– Բարի իրիկուն, Լա՛օ:
– Բարի իրիկուն, Չա՛նկ:
– Ինչպէ՞ս ես:
– Ամէնուն պէս:
– Նոր գործէդ գո՞հ ես:
– Ամէնուն պէս:
– Ընտանիքդ ինչպէ՞ս է:
– Ամէնուն պէս:
Հոս գետին մօտ ի՞նչ կ՛ընես:
– Կը խորհիմ, թէ աւելի լաւ չէ՞, որ գետը նետուիմ ու խեղդուիմ:
– Հասկցա՜յ… Ամէնուն պէս,- կը յարէ համայնավար ղեկավարը:
* * *
Լեհաստանի վերջին ընտրութեանց ընթացքին գիւղացի մը ընտրական կեդրոնը կը մտնէ քուէարկելու համար:
Յանձնախումբին նախագահը գոց պահարան մը տալով անոր` կ՛ըսէ.
– Ահաւասիկ քուէդ: Գնա՛ եւ քուէատուփին մէջ ձգէ:
– Գիւղացին ձգելէ առաջ կը փորձէ պահարանը բանալ:
– Ի՞նչ կ՛ընես,- կը հարցնէ նախագահը:
– Պահարանը կը բանամ, որպէսզի տեսնեմ, թէ որո՛ւ պիտի տամ քուէս:
– Խենթացա՞ր, բարեկա՛մ: Չե՞ս գիտեր, որ քուէարկութիւնը գաղտնի է,- կը գոչէ նախագահը:
Ներքին Կեանք
Ծովու Վրայ Ճամբայ` Պիպլոսէն Քոռնիշ
Ճափոնական ընկերութիւն մը («Փասիֆիք քոնսիւլթենաս լիմիթըտ») Պէյրութ քաղաքի մեծ ծրագիրներու գործադիր խորհուրդին կողմէ պաշտօն ստացաւ ուսումնասիրել շինութիւնը ճամբու մը, որուն պաշտօնը պիտի ըլլայ դիւրացնել երթեւեկը մայրաքաղաքին մէջ:
Ճամբան 2500 մեթր երկայնքով եւ 40 մեթր լայնքով, պիտի մեկնի քաղաքի կեդրոնէն, «Սինեմա Պիպլոս»-ի քովէն եւ պիտի շինուի ծովուն վրայ, ծովեզերքէն 100 մեթր հեռաւորութեան մը վրայ, ու պիտի միանայ «Փարիզ» պողոտային, Միացեալ Նահանգներու դեսպանատան քով: Այս ծրագիրը պիտի արժէ 14 միլիոն տոլար:
Խօսակցութիւններ տեղի կ՛ունենան Պէյրութ քաղաքի մեծ ծրագիրներու գործադիր խորհուրդի նախագահ Ճորճ Նաքքաշի եւ ճափոնական մասնագէտ ընկերութեան մը միջեւ` այս ծրագրին նիւթական մասին հոգացման ու գործադրման համար: Հաւանական է, որ երկար ժամանակով փոխառութիւն մը ըլլայ այս ծրագրին համար:
Ուսուցչական Պաշտօնաթերթ
Լիբանանահայ ուսուցչական միութեան պաշտօնաթերթ «Մշակ»-ի հրատարակման առթիւ Ժ. Միրիճեան Փարիզի մեր պաշտօնակից «Յառաջ»-ի մէջ, կը գրէ.-
Արտաքին եւ ներքին պայմաններու բերումով Լիբանան ընդհանրապէս եւ Պէյրութ յատկապէս ներկայիս եկած են փոխարինելու երբեմնի հայկական Թիֆլիսն ու Պոլիսը, Վիեննան ու Վենետիկը, աւելի հին շրջանի Մատրասն ու Նոր Ջուղան: Ազգային եռուն կեանք մը հաստատուած է, որ օր ըստ օրէ կը ծաղկի. միջերկրականեան այդ փոքրիկ երկրին մէջ:
Արդարեւ, իր կրթական օճախներով` մանկապարտէզներէ մինչեւ ճեմարաններ, մշակութային, կրօնական, երիտասարդական եւ մարզական կազմակերպութիւններով, հրատարակութիւններով, եւ լայն ցանց հաստատած մամուլով Լիբանան այժմ դարձած է հայկականութեան հնոց մը, որ օրէ օր ա՛լ աւելի կարեւոր դիրք ու կշիռք կը գրաւէ մեր արտերկրի իրականութեան մէջ:
Հայ ուսուցիչը, որ թէ՛ անցեալին ու թէ՛ ներկային մեծ դեր խաղաց ու կը շարունակէ խաղալ հայկականութիւն կերտելու եւ պահելու մեր հաւաքական ճիգին մէջ, ցարդ Լիբանանի մէջ չունէր իր կազմակերպուած կեանքը: Հայ ուսուցիչին ձայնը լսելի էր միայն վարժարաններու շրջափակին մէջ` իբրեւ կրթական մշակ մը, որ իր նուիրումին եւ աշխատանքին փոխարէն, կոշկոռ կապած մտայնութեան մը իբրեւ հետեւանք, պարտաւոր էր լռել եւ ապրիլ աննախանձելի պայմաններու մէջ:
Ազգային իշխանութեան նախաձեռնութեամբ, անցեալ տարի, մարտին, հիմը դրուեցաւ Լիբանանի Հայ ազգային վարժարաններու ուսուցչական միութեան, որուն պաշտօնաթերթին` «Մշակ»-ի առաջին թիւը լոյս տեսաւ քանի մը ամիս առաջ Պէյրութի մէջ:
