«Սինեմա քոնսեփթ փրոտաքշըն» ընկերութիւնը Սպիտակի երկրաշարժի մասին հայ-ռուսական համատեղ «11:41» (7 դեկտեմբեր 1988-ի ժամը 11:41-ին տեղի ունեցաւ աւերիչ երկրաշարժը) շարժանկար պիտի նկարահանէ: Նկարահանումները պիտի սկսին յունուար 2015-ին: Շարժանկարի պիւտճէն 2,5 միլիոն տոլար է, յայտնած է ընկերութեան գլխաւոր տնօրէն Ալեք Շահբազեան: Այս մասին կը հաղորդէ շարժանկարի պաշտօնական կայքը: Հոն ժապաւէնին մասին գրուած է հետեւեալը.
«Շարժանկարին մէջ դերեր ստանձնած են Արմէն Ջիգարխանեանը, Մկրտիչ Արզումանեանը, Ռաֆայէլ Քոթանջեանը, Սօս Ջանիբեկեանը եւ շարք մը ռուս դերասաններ»:
Այդ օրը անսովոր ու տարօրինակ տաք էր: Ու կը թուէր, որ երկինքը ինք կը տաքցնէ քաղաքը: Ողբերգութենէն քիչ առաջ թռչունները կարծես թէ կը մղուէին դէպի գետին, տնային անասուններու վարմունքը նոյնպէս մտահոգիչ էր, իսկ ինքը` քաղաքը, տեսակ մը անշարժացած էր ահագնացող լռութեան մէջ:
Առաւօտեան ճիշդ ժամը 41:11:22,7-ին սկսաւ դժոխքը: Ռիխթըրի աստիճանով տասը ուժգնութեամբ, մէկ վայրկեանէն ալ քիչ տեւողութեամբ աւերիչ երկրաշարժը գրեթէ ամբողջութեամբ կործանեց ու ամայացուց Հայաստանի հիւսիսային մասը:
Գիւմրիի բնակելի թաղամասերուն շուրջ 80 առ հարիւրը մէկ ակնթարթի մէջ վերածուեցաւ աւերակի: Իսկ բնակիչները` շուրջ երկու հարիւր հազար մարդ, յայտնուեցան պեթոնէ ծանր սալերու տակ եւ խաւարի մէջ:
Շատերու համար եթէ մահը ակնթարթային չէր, ապա անիկա կու գար յետոյ: Հազարաւոր մարդիկ կը մահանային պեթոնի ծանր կոյտերու տակ երկարատեւ սեղմուած վիճակէն, արեան կորուստէն, ծարաւէն, ցուրտէն, վախէն, կը խեղդուէին փոշիէն ու անորոշութենէն:
Փլատակներու տակ գտնուողներուն մէջ էր երիտասարդ կին մը` իր փոքրիկ աղջնակին հետ: Յաղթահարելով անտանելի ցաւը` մայրը կը փորձէ ձեւով մը հանգստացնել փոքրիկը, սակայն անտանելի ցաւը, ցուրտն ու քաղցը երթալով կը խորանային: Աղջնակը ջուր կ՛ուզէ, եւ այլեւս ելք չգտնելով` մայրը անոր կը խմցնէ իր արիւնը:
Իսկ վերը կը սկսին փրկարարական աշխատանքները: Աւելի ուշ այստեղ կու գան հազարաւոր փրկարարներ, բժիշկներ, շինարարներ, փրկարարական մասնագիտացած ջոկատներ` աշխարհի տարբեր անկիւններէն: Կազմակերպուած փրկարարական աշխատանքները հունի մէջ կը մտնեն միայն 2-3 օր յետոյ: Իսկ մինչ այդ, ողբերգութեան առաջին իսկ վայրկեաններէն, փլատակներու տակ մնացածներուն անձնուրացօրէն կը փորձէին օգնել ողջ մնացած բնակիչները, բարեկամները, հարեւաններն ու հարազատները:
Օգնութեան եկած առաջին օդանաւը Ռուսիայէն էր: Եւ ռուս օդաչուն փրկարարներու խումբին հետ միասին կ՛ուղղուի դէպի աւերակի վերածուած, երբեմնի ծաղկուն ու պայծառ քաղաքը:
Այդ ընթացքին կենդանի թաղուած մարդոց համար ժամանակը կանգ առած էր: Օգնութեան լսելի կանչերը, տնքոցներն ու հառաչանքները երթալով կը նուազէին ու կը մարէին: Մերթ ընդ մերթ կը լսուին փրկողներու ուրախութեան ձայները, երբ փլատակներէն կը լսեն որեւէ կենդանութեան ձայն ու կը շտապեն փրկել:
Փլատակներու տակ անշարժացած երիտասարդ կինը կը հասկնայ, որ շուտով պիտի մեռնի եւ դժուար թէ կարողանայ որեւէ բանով օգնել իր երեխային: Հաւաքելով իր վերջին ուժերը` ան վիզէն կը հանէ խաչով շղթան, որպէսզի զայն հագցնէ աղջկան պարանոցին, սակայն ձեռքերը այլեւս չեն ենթարկուիր իրեն: Անոր տեսիլք կ՛երեւի, թէ կ՛երթայ անտառի մէջ, ուր կու գայ թեթեւ սնկաբեր անձրեւ եւ ինք գեղեցիկ ու երջանիկ է: Եւ այդ պահուն, հեռուէն տեղէ մը, ան կը լսէ աղջկան ձայնը… մայրի՛կ: Երիտասարդ կինը դժուարութեամբ կը սթափի եւ կը վերադառնայ իրականութեան: Բանալով աչքերը` ան կը տեսնէ իրական յոյսը` աղջնակը ռուս օդաչուին գիրկն է:
Շարժանկարին մէջ կայ ե՛ւ շարժում, ե՛ւ հոգեբանական տրամա, ե՛ւ երգիծանք. մինչեւ իսկ այսպիսի ողբերգութեան պահուն գիւմրեցիները չեն կորսնցներ իրենց համ ու հոտով երգիծանքի զգացումը:
Կ՛անցնին շատ տարիներ. նոյն օդաչուն իր վերջին, կամ ինչպէս մասնագէտները կ՛ըսեն, իր ծայրագոյն չուերթը կը կատարէ այս անգամ Մոսկուա-Գիւմրի ուղղութեամբ: Ան դուրս կու գայ օդաչուի խցիկէն եւ յանկարծ հայեացքը կ՛իյնայ սրահին մէջ նստած կնոջը, որ աղջկան մը հետ էր: Ան կը յիշէ հեռաւոր ութսունութը, յիշողութեան մէջ ամբարուած աւերակներն ու օգնութիւն հայցող աչքերը: Ան կը մօտենայ կնոջ, կը հանէ գրպանէն այն նոյն շղթան, որ երկար տարիներ կը կրէր իբրեւ թալիսման:
Շարժանկարի մտայղացումը կ՛իրականացուի ռուսական շարժանկարի ընկերութեան կողմէ:
