ԹԱՄԱՐ ՏՕՆԱՊԵՏԵԱՆ-ԳՈՒԶՈՒԵԱՆ
Երբ տակաւին զեփիւռն անուշ,
Իր գրկին մէջ զիս կ՛օրօրէր,
Ու արեւի քնքուշ դէմքը
Իր ջերմութեամբ կը պարուրէր
Մանուկ ու վառ, խելառ հոգիս,
Կիրակնօրեայ զանգերուն մէջ երկնային,
Չքնաղ երազ, երկա՜ր քեզ փնտռեցի:
Քեզ փնտռեցի հանապազօրեայ արեւին մէջ լուսաշող,
Գարնանամուտի ծաղիկներուն կապոյտին մէջ արեւկող,
Երամաբար սաւառնող թռչուններու սլացքին
Ու ալեկոծ ծովափին արծաթներուն մէջ անմոռ,
Խաղավայրէ խաղավայր, երբ
Նորափթիթ հոգիս երազներու եթերին մէջ կ՛երերար:
Քեզ փնտռեցի բարձր ու անհոգ քրքիջին մէջ ամէն մանուկի,
Դառն ու վշտոտ արցունքին մէջ ամէն մամիկի,
Խանդող ու շող դէմքին ամէն սիրածի,
Արծաթ ու տաք քրտինքին մէջ ամէն բանուորի,
Քեզ փնտռեցի աչքերուն մէջ բոցավառ
Տունդարձի շեմին` ամէն դիւցազնի:
Անվե՜րջ փնտռեցի քեզ, երկինքը պատռող հրթիռներու սուլոցին
Ու քար առ քար վար թափող յիշատակի փշուրներուն մէջ անեղծ,
Երբ ծնկաչոք` մանուկ ձայնս բարձրացուցի առ Աստուած,
Սակայն ափսո՜ս, յիշատակի փշուրներուն պէս անեղծ
Ձայնս դողդոջ` թաւալգլոր ինկաւ ցած,
Սուլոցներու տարափներուն դէմ յանդէմ…
Ու վերջապէ՜ս, փնտռեցի քեզ հոգւոյս խորը թաքնուած
Տուփիկին մէջ, ուր կը պահեմ բանալին այդ մոգական,
Երազներու, իղձերու… սակայն աւա՜ղ…
Խաղաղութի՜ւն. աշխարհի ծա՞ղրն ես միթէ,
Մի՞թէ քեզ փնտռելու է միայն
Անշարժներու անդաստանին մէջ անծայր…:
17 յունուար 2015
