Անակնկալ բօթ մը ցնցած էր ԼՕԽ-ի «Նայիրի» մասնաճիւղը եւ առհասարակ ԼՕԽ-ի մեծ ընտանիքը եւ բոլոր բարեկամները. «Ընկերուհի Զարմիկը հեռացած է»: Ան մեզմէ անդարձ հեռացած էր, անդարձ` ֆիզիքապէս, բայց հոգեպէս անոր շունչն ու ոգին միշտ առկայ է ու այդպէս պիտի մնայ անոր սիրելիներուն, հարազատներուն եւ յատկապէս ԼՕԽ-ի մեծ ընտանիքի յիշողութեան մէջ:
Լիբանանահայ գաղութի, յատկապէս Պուրճ Համուտի եւ ապա Անթիլիասի գործունեայ ԼՕԽ-ի այս անդամը կանուխ տարիքէն լծուած էր ազգային, միութենական, հասարակական գործունէութեան: Եղած է ՀՄԸՄ-ական եւ ԼՕԽ-ի զանազան բաժանմունքներու, յատկապէս` Շրջանային ընկերային յանձնախումբի անդամ, «Նայիրի» մասնաճիւղի վարչական եւ ի պահանջել հարկին` պատնէշի վրայ ազգին ու ժողովուրդին ծառայելու միշտ պատրաստ անձնդիր հայը: Մասնակցած է ԼՕԽ-ի Պատգամաւորական ժողովներու` իր օգտաշատ ներդրումը արձանագրելով անոնց յաջողութեան մէջ: Անոր շէնշող, զուարթ ու համեստ նկարագիրը կը վարակէր ու կ՛ոգեւորէր բոլորը, ուր որ ըլլար, երբ որ ըլլար: Ծանօթ էր բոլորին ու քաջատեղեակ, հայութեան ու յատկապէս ԼՕԽ-ի ու առհասարակ հայկական միութենական պատմութեան մանրամասնութիւններուն: Շփոթի թէ մոռացումի պարագային հաւաստի աղբիւր էր, «ընկերուհի Զարմիկին հարցուցէք, ան գիտէ՛» կ՛ըսէին զինք ճանչցողները: Կեանքի ու աշխատանքի պայմաններու բերումով, որոշ ժամանակ մը ընտանեօք տեղափոխուած էր Յունաստան, ուր սակայն դարձեալ ընկհ. Զարմիկ «հանգիստ չէր նստած», միշտ գործի վրայ էր` հաւատալով իր քայլերու արդիւնաւէտութեան ու անոնց խթան հանդիսացած ՀՕՄ-ի, ինչպէս նաեւ ԼՕԽ-ի հայակերտ առաքելութեան: Ան կարեւոր ներդրում ունեցած էր յունահայ գաղութի ու յատկապէս ՀՕՄ-ի` Յունաստանի մասնաճիւղի գործունէութեան մէջ:
Արտաքին երեւոյթով մեղմ, ժպտուն ու համեստ այս հայուհին ունէր հաստատ նկարագիր, սկզբունքային մօտեցում եւ հեզաբարոյ խառնուածք, հեռու` սնոտիապաշտ, ինքնակեդրոն, կրաւորական մօտեցումներէ: Նախաձեռնող էր ազգաշունչ ոգիի ստեղծման թէ փոխանցման մէջ: Գաղութային, տեղայնական կեանքի եւ ապրելակերպի պայմաններն ու անոնց նորանոր բարքերը չէին կրցած խաթարել անոր հայաբոյր նկարագիրը: Աշխարհասփիւռ հայութեան դիմաց ծառացող վտանգները` այլասերում, տեղայնացում, օտարամոլութիւն, ազգուրացութիւն, մարտահրաւէրներ էին (եւ են), զորս յաղթահարելը իւրաքանչիւր հայու ճիտին պարտքն է: Ընկերուհի Զարմիկը յաջողած էր յաղթահարել այդ մարտահրաւէրները: Իր հայեցի դաստիարակութեամբ յաջողած էր կազմել ու պահպանել իր ընտանեկան ջերմ բոյնը: «Արդիականացում»-ի պիտակին տակ հայկական աւանդական բարքերուն խոտոր համեմատող գաղափարներն ու սովորութիւնները չէին կրցած շեղել զինք իր ազգային կեանքի ուղեգիծէն:
Ընկերուհի Զարմիկ Տեմիրճեանի բաժանումը մեծ կորուստ է ոչ միայն ԼՕԽ-ի «Նայիրի» մասնաճիւղին, այլեւ ԼՕԽ-ի մեծ ընտանիքին ու առհասարակ հայութեան համար, ուր օր ըստ օրէ կը շեշտուի անշահախնդիր, անձնուրաց, զոհաբերող, «ես»-ը հաւաքականին զոհող, հայ աւանդական ընտանիքի պատկերն ու մթնոլորտը հարազատօրէն պահպանելու նախանձախնդիր հայու եւ հայուհիներու պահանջը:
Սակայն Զարմիկին եւ իր նմաններու ուղին շարունակող եւ անոնց տեսլականներուն հետեւող անձնուրացներու ներկայութեան մէջ է մեր մխիթարութիւնը:
Վարձքդ կատար, սիրելի՛ ընկերուհի Զարմիկ: Յիշատակդ յաւե՛րժ մնայ:
ԼՕԽ-Ի «ՆԱՅԻՐԻ» ՄԱՍՆԱՃԻՒՂԻ ՎԱՐՉՈՒԹԻՒՆ